Javascript jest wyłączona przez Twoją przeglądarkę lub używasz starej przeglądarki (IE6, IE7, IE8), która nie jest już obsługiwana. Strona nie będzie działać prawidłowo, lub jej funkcje zostaną znacząco ograniczone (nie będziesz mieć dostępu do większości funkcjonalności). Zalecamy skorzystanie z najnowszych przeglądarek. (FireFox, Chrome, Opera)
Dokładnie nie wiadomo, kiedy zaczęto budować kapliczki. Geneza tych obiektów kultu jest bowiem bardzo stara i niezbyt jasna, posiadająca przynajmniej kilka sugerowanych źródeł. Istnieją hipotezy dopatrujące się przedchrześcijańskiej genezy kapliczek na terenach Polski. Według nich typ kapliczek słupowych (kapliczek umieszczonych na drewnianych lub murowanych wysokich słupach), jest niezwykle podobny do pogańskich słupów kultowych. W późniejszym okresie, kapliczki ustawiano na skrzyżowaniach dróg, w miejscach objawień religijnych lub ważnych dla lokalnej społeczności wydarzeń, w miejscach po zniszczonych świątyniach. Są nieodłącznym elementem krajobrazu polskiego. Składają się z kamiennej kolumny, na szczycie której ulokowana jest kapliczka w formie latarni, figury świętej osoby lub krzyża. Jako takie, obiekty te prezentują przykład małej architektury sakralnej ukształtowanej w duchu renesansu i wczesnego baroku. Swoimi korzeniami nawiązują jednak do gotyckich “latarni umarłych”. Wewnątrz latarenki umieszczano świeczki wskazujące drogę zbłąkanym wędrowcom. Miejsce kaganków zapalanych nocą, z czasem zajęły figury świętych.