Produkcja wapna na ziemiach polskich posiada wielowiekową tradycję. Jednak dopiero od drugiej połowy XIX wieku można mówić o powstaniu w Polsce (wzorem innych państw) pierwszych przedsiębiorstw produkcji wapna w sposób przemysłowy, ale oparty na ręcznej pracy ludzkiej i trakcji konnej. Wypał wapna prowadzono przeważnie w piecach kręgowych oraz szybowych zwykłych typu polowego lub z bocznymi paleniskami zwanymi rumfordzkimi, które rozpoczęto budować jeszcze w pierwszej połowie XIX wieku. Jedne i drugie piece szczególnie rozpowszechniły się w okresie pomiędzy I a II wojną światową. W 1932 r. na przemysł wapienniczy w Polsce składało się kilkadziesiąt niewielkich przedsiębiorstw prywatnych, posiadających w sumie 40 pieców kręgowych typu Hoffmana oraz 15 prymitywnych pieców szybowych, różnych typów.
Wapienie jurajskie, tworzące wraz z triasowymi oraz kredowymi mezozoiczne obrzeżenie Gór Świętokrzyskich, ciągną się szerokim pasem od Opatowa do Chmielnika na południowym wschodzie. Wapień jest surowcem wszechstronnym zastosowaniu, wykorzystywany najczęściej w przemyśle wapienniczym, chemicznym, cukrowniczym, do produkcji cementu, jako materiał do budowy dróg, a wapień o wysokiej zawartości SiO2 (krzemionki), jako nawozy dla potrzeb rolnictwa.
Biorąc pod uwagę różnice konstrukcyjne, najważniejszymi typami pieców do wypalania wapna są: mielerz, piec polowy, piec pierścieniowy (kręgowy) zwany piecem Hoffmana, piec szybowy o spalaniu wewnętrznym, piec szybowy z odzyskaniem gazu, piec szybowy stosowany w fabrykach sody, piec szybowy (zwany szachtowym) o palenisku zewnętrznym, piec szybowy ogrzewany gazem oraz piec obrotowy.
GeoPath
Je moet minimaal {CFrequirment} caches gevonden hebben om een GeoPath te kunnen maken 
HoofdeigenaarHoofdeigenaar is de persoon die de GeoPath geregistreerd heeft.
