Dodatkowe atrybuty skrzynki

Skrzynka typu micro-magnetico.

Proszę zabrać coś do pisania.  

Uwaga: Ostroznie, prawdopodobnie teren monitorowany, bo przy chowaniu kesza, robieniu fotek i pomiarach współrzędnych policja i straż miejska zdązyła sie zainteresować co robimy :P 

 Tym razem zapraszam was na Plac Litewski :)

 Historia 

Tereny dzisiejszego placu mają ciekawą przeszłość. W XVI wieku przez dzisiejszy plac prowadziła droga ku mostowi na Czechówce, do traktu na Warszawę. Wtedy to tereny te należały do Radziwiłłów, podobno królowa Barbara Radziwiłłówna wniosła je w posagu Zygmuntowi Augustowi. W wieku XVII stał się własnością Józefa Karola Lubomirskiego, potem jego córki Marii Anny, żony Pawła Karola Sanguszki. Po Sanguszkach właścicielami placu byli Szepetyccy a w 1801 na publicznej licytacji nabył go Beniamin Finke i ofiarował rządowi. Do 1818 był wykorzystywany jako skład słomy. W 1819 przystąpiono do rozbiórki szpitala i kościoła Bonifratrów, które zostały zbudowane w połowie XVIII wieku. W 1823 Jan Stompf dokonał gruntownej przebudowy placu oraz pałacu poradziwiłłowskiego, który miał się stać siedzibą Komisji Województwa Lubelskiego. Powstały plac miał około 2 hektarów. Otrzymał nazwę placu Musztry. Na części placu urządzono skwer, a na nim, na ziemnym wzniesieniu, stanął nowy Pomnik Unii Lubelskiej. Według tradycji, właśnie tutaj obradowała w 1569 roku szlachta polska i litewska przed zawarciem związku obu krajów. To zdarzenie zdarzenie murowany obelisk, który uległ zniszczeniu podczas rozbiórki kościoła Bonifratrów. Zgodę na wystawienie nowego pomnika uzyskał w 1826 roku u władz carskich ks. Stanisław Staszic. Klasycystyczną płaskorzeźbę przedstawiającą Polskę i Litwę zaprojektował Paweł Maliński. Sam obelisk został odlany z żelaza.

Później, w latach 1873-1876, na placu, w miejscu obecnej fontanny, władze carskie nakazały wystawić cerkiew, rozebraną w 1925 roku. W 1916 w ramach upamiętnienia 125 rocznicy uchwalenia Konstytucji 3. Maja na placu umieszczono kamień z adnotacją o uroczystościach. Obecna nazwa placu wykrystalizowała się w czasach II RP. W czasach okupacji nazwę placu zmieniono na Adolf Hitler-Platz. Po wojnie powrócono do nazwy plac Litewski. W 1945 zbudowano Pomnik Wdzięczności Armii Radzieckiej, przedstawiajacy radzieckiego żołnierza z rozwianą chorągwią, zdemontowano go w latach 90. XX wieku. W 1974 wmurowano płytę Nieznanego Żołnierza. Do dziś odbywają się tu uroczystości 11 listopada oraz 15 sierpnia. W 1971 wzniesiono pomnik upamiętniający 180 rocznicę Konstytucji 3. Maja. 10 XI 2001 na placu Litewskim odsłonięto pomnik marszałka Piłsudskiego.

Na Placu Litewskim rośnie ogromna topola czarna. Według tradycji została ona posadzona w 1569 na pamiątkę uchwalenia Unii Lubelskiej. Drzewo to jest nazywane przez lublinian "baobabem". Zimą mieści się pod nim lodowisko.

Na środku placu znajduje się fontanna.

Pałac Lubomirskich

Pałac Lubomirskich, mylnie zwany poradziwiłłowskim, sąsiaduje z pałacem Czartoryskich. W XVI wieku stojący tutaj dwór należał do możnej rodziny Firlejów, której dobra sięgały od Wisły aż po Wieprz. Najprawdopodobniej był to dwór renesansowy o charakterze obronnym. Z rąk Firlejów przeszedł do rodziny Ostrogskich, a w 1683 za sprawą małżeństwa Teofili Ludwiki Ostrogskiej z Józefem Karolem Lubomirskim, w ręce Lubomirskich. Pod koniec XVII wieku pałac został przebudowany w stylu pięknej barokowej rezydencji . W pracach uczestniczył Tylman z Gameren, architekt Stanisława Herakliusza Lubomirskiego. Była to budowla jednopiętrowa, z wysokim dachem, z lukarnami i narożnymi alkierzami od północy. W roku 1722 właścicielem został Karol Sanguszko, który w raz z żoną Maria Anną z Lubomirskich na stałe przebywał w rezydencji w Lubartowie. Zaniedbany pałac lubelski popadał powoli w ruinę. W czasie konfederacji barskiej uległ spaleniu.

W latach 80. XVIII stulecia pałac należał już do Szeptyckich i coraz bardziej chylił się ku upadkowi. Zniszczony budynek w 1801 roku kupił burmistrz Beniamin Finke i przekazał go na własność rządowi. W 1810 budynek otrzymał prowizoryczny dach, po czym służył jako pomieszczenie do przechowywania słomy. W roku 1822 za sprawą decyzji gen. Józefa Zajączka, namiestnika Królestwa Polskiego, pałac przeznaczono na siedzibę Komisji Województwa Lubelskiego. Projekt odbudowy wykonał Jan Stompf. Budynek otrzymał jeszcze jedno piętro, wzniesione zostały boczne pawilony, które nadały całej budowli charakter neoklasycystyczny. Po pożarze w 1829 roku pałac został ponownie odbudowany. Głównym architektem czuwającym na przebudową był Henryk Marconi. Budynkowi nadano charakter klasycystyczny z elementami empire w środkowym ryzalicie. Zlikwidowano także drugie piętro, przywracając w ten sposób dawne proporcje budowli. Boczne skrzydła połączono z korpusem pałacu, a barokowe alkierze przebudowano w wysokie wieże. W takim charakterze budynek pozostaje do dnia dzisiejszego. W roku 1918 budynek przejęło wojsko. Po II wojnie światowej budynek przekazano Uniwersytetowi Marii Curie-Skłodowskiej.

informacje zaczerpnięte z :http://www.tnn.pl/pm,1127.html

Więcej informacji na :http://www.tnn.pl/pm,1127.html