Turystyka I poł. XIX w. zadowalała się na ogół bardzo prymitywnymi drogami. Poza kilkoma jako tako jezdnymi drogami, wyprowadzającymi do niektórych schronisk, przeważały ledwie przedeptane ścieżki, zamieniające się, zwłaszcza w partiach głównego grzbietu, przy byle niepogodzie w bajora i bagna. Podróżnicy I poł. XIX w. w pismach swoich narzekają na karkonoskie drogi. Masowy napływ turystów w II poł. XIX w. nie pozwalał utrzymywać dłużej tego stanu rzeczy, jeśli Karkonosze miały stać się terenem turystycznym na skalę europejską. Uporządkowanie istniejących i budowa nowych ścieżek, przystosowanych do wygodnej, pieszej wędrówki, stało się jednym z najpilniejszych zadań. Rozwiązania jego podjęło się już w rok po powstaniu młode Towarzystwo Karkonoskie (Riesengebirge Verein - RGV) i trzeba przyznać, wywiązało się zeń znakomicie. Również i zarządy lasów dla potrzeb transportu leśnego budują szereg szerokich dróg jezdnych, biegnących zazwyczaj po warstwicy i "kanalizujących" niejako drobny transport konny z lokalnych wyrębów. Drogi te biegną głównie w niższych partiach głównego grzbietu na poziomie 600-800 m n.p.m.
Skrzynka znajduje się tuż za kamieniem z wyrytą datą budowy drogi 1884.
You must be logged-in to see additional hints