Nysa, położona w głębokiej kotlinie u zbiegu rzek Nysy Kłodzkiej i Białej Głuchołaskiej, uchodziła już w wieku XVI za perłę architektury śląskiej. Jako stolica księstwa biskupiego odznaczała się „panoramą stu wież", doskonale widocznych w dole z okolicznych wzniesień podgórza sudeckiego. Ta właśnie panorama - wieże licznych kościółków, ratusza i baszt obronnych murów - przyniosła jej miano „Śląskiego Rzymu". Około 1350 roku, w czasach biskupa Przecława z Pogorzeli, otoczono nyskie Nowe Miasto murami obronnymi z licznymi basztami i przedmurzem oraz czterema bramami: Wrocławską na północnym wschodzie, Ziębicka na północnym zachodzie, Bracką po stronie południowo-zachodniej i Celną na południu. Każda z nich miała wysoką wieżę przybramną.
Mury miejskie Nysy rozebrano niemal całkowicie dopiero w drugiej połowie XIX w. i pierwszych latach XX w. Zachowały się jednak niektóre elementy średniowiecznego systemu obronnego, przede wszystkim dwie wysokie wieże: Ziębicka i Wrocławska.
Wieża Bramy Wrocławskiej stanowiła samodzielny ośrodek obrony, dostępny jedynie przez otwór wejściowy na wysokości korony murów miejskich. Otwór ten zachował się do dzisiaj, podobnie jak przyległy do wieży krótki odcinek muru obronnego.
Obecne przejście w przyziemiu wieży przebito prawdopodobnie w drugiej połowie XIX wieku, wraz z rozpoczęciem rozbiórki fortyfikacji. Na początku lat trzydziestych XX wieku w utworzone przejście wmurowano bogato rzeźbiony, zamknięty półkoliście, manierystyczny portal z 1603 roku, pochodzący z kamienicy rynkowej nr 18 zwanej Pod Patrycjuszem. W tym ozdobnym obramieniu znajduje się płaskorzeźbiona dekoracja roślinna z ogzymsowanymi podstawami łuku i kluczem z głową św. Jana Chrzciciela. W polach ponad łukiem dwa płaskorzeźbione anioły.