Zaloguj się, by zobaczyć współrzędne.
Wysokość: 243 m n.p.m.
Województwo:
Polska > śląskie
Typ skrzynki: Tradycyjna
Wielkość: Mikro
Status:
Zarchiwizowana
Czas:
0:05 h
Długość trasy:
b.d.
Data ukrycia: 24-09-2011
Data utworzenia: 23-09-2011
Data opublikowania: 24-09-2011
Ostatnio zmodyfikowano: 01-10-2014 
54x znaleziona 
12x nieznaleziona 
5 komentarze 
4 obserwatorów 
7 odwiedzających 
33 x oceniona 
Oceniona jako: normalna
aby zobaczyć współrzędne oraz
mapę lokalizacji skrzynki
Atrybuty skrzynki
Opis
PL
Na skraju lasu, nad rzeką Gostynią, baron pszczyński Baltazar Erdmann Promnitz w 1703 roku kazał założyć kuźnicę żelaza. Na początku zastosowane zostały tzw. Ogniska lupowe, i dopiero w 1775 roku zbudowano pierwszy wielki piec, który był wielokrotnie przebudowywany. Piec był opalany węglem drzewnym a przetapiał rudę bytomską. Urządzenia były napędzane siła wody, a że stan rzek ulegał wahaniom, utworzone zostało sztuczne jezioro, którego poziom regulowała przepływająca wzdłuż całego jeziora rzeka. Spiętrzona w jeziorze woda, napędzała wielkie drewniane, wysokie na 16 stóp koło poruszające urządzenia dymarskie. Rozbudowę huta zawdzięczała księciu pszczyńskiemu Fryderykowi Erdmannowi z rodu Anhalt Kothlen, który umieścił na terenie huty specjalny kamień z inskrypcją. Bywało czasem tak, że brak odpowiedniej ilości wody, unieruchamiał na długi czas. Dlatego 1856 roku sprowadzono maszynę parową o sile 30 KM; dymarka cylindryczna była uruchamiana tylko w sytuacji, gdy siła wody była zbyt mała. Oprócz wielkiego pieca, na początku działalności huty, były 2 a od 1842 r cztery fryszerki, czyli kuźnice przerabiające surowiec na żelazo. Do kucia żelaza służyły wielkie młoty, również poruszane siłą wody za pośrednictwem drewnianych, 9 stopowych kół wodnych, a powietrze dostarczało główne koło, względnie maszyna parowa.
Roczna produkcja około 1860 roku wynosiła 20.000 cetnarów (1000 ton) surowca o 3.500 cetnarów (175 ton) żelaza kowalnego. Huta w Paprocanach należała do najważniejszych na Górnym Śląsku, jej produkcja stała na bardzo wysokim poziomie a jej wyroby były bardzo pożądane na rynku handlowym. Paprocka Huta jak nazywali ją mieszkańcy, rozwijała się do połowy XIX, planowano nawet uruchomienie linii kolejowej, która została nawet zaplanowana przez inżynierów Spółki akcyjnej „Oppeln Tarnowitzer Eisenbahn”, ale niezrealizowano tego zamiaru. W 1872 pracowało tutaj 33 pracowników pracowników w 1878 roku, przystąpiono do jej rozbiórki. Do naszych czasów zachowały się resztki budynków, nazwa Paprocka Huta oraz jezioro. Kamień z inskrypcją oraz drzwi wejściowe do huty po konserwacji trafił do zbiorów Muzeum Miejskiego.
Co do skrzynki to tradycyjny mikrusik schowany poza terenem ogrodzonym w intuicyjnym miejscu.
Dodatkowe informacje
Wpisy do logu:
54x
12x
5x
