Mury obronne zaczęto wznosić na przełomie XIII i XIV wieku. Długotrwałe przedsięwzięcie wznoszenia obwarowań zakończono dopiero pod koniec XV stulecia.
W XVII wieku obwarowania uległy częściowemu zniszczeniu tracąc swoje funkcje obronne. W latach 1784-1786 rada miejska rozpoczęła likwidację zewnętrznego pierścienia obwarowań, zasypując fosy i plantując wały ziemne, w miejscu których urządzono ogrody, przeznaczone na sprzedaż mieszkańcom.
Mury otaczały pierścieniem cały obszar miasta. Ich długość wynosiła około 600 metrów, a wysokość 5 metrów. Wzniesione są z kamieni granitowych i z cegły ceramicznej w górnych partiach.
Do miasta prowadziły dwie bramy: Stargardzka po stronie południowej i Nowogardzka w północnym odcinku murów.
Do dziś przetrwały fragmenty murów oraz cylindryczna baszta zwana Francuzką, niegdyś element zespołu obronnego bramy Nowogardzkiej. Odcinki murów zachowane są na niemal całym obwodzie, lecz znacznie obniżone w stosunku do stanu pierwotnego.