Był piękny, słoneczny dzień. Na obrzeżach miejscowości Niekarzyn, na folwarku, młoda Inez, chcąca dorobić w wakacje, zaczyna swój dzień pracy. Jest nowa na folwarku. Nie zna jeszcze dobrze okolicy ani ludzi tutaj mieszkających. Gospodarstwo jest spore i wymaga dużo pracy. Jej zadaniem jest głównie pomoc przy zwierzętach, które są tutaj hodowane. Swoje obowiązki stara się wypełniać skrupulatnie, pomimo iż praca jest ciężka. 

Inez nie mieszka na gospodarstwie. Dojeżdża tutaj codziennie autobusem, a resztę drogi pokonuje na piechotę. Tego dnia, podczas zbliżania się do folwarku, zauważyła zabudowania skryte w lesie, zarys dosyć dużego, prostokątnego budynku. Nie wiedziała cóż to za miejsce. Postanowiła zapytać o to swoich współpracowników. Usłyszała, że są to ruiny dworu, pochodzące z XVIII w. Opuszczone zaraz po tym, jak zmarł ostatni właściciel tego miejsca. Miejsce na tyle ukryte i tajemnicze, że doczekało się legendy, która mówi, że Pan tego dworu do dziś dzień, strzeże swojej posiadłości, odwiedzając je każdej nocy. Podobno był egzorcystą oraz pracował z naprawdę ciężkimi przypadkami. Miał w swym domu jedno takie miejsce, w którym kolekcjonował przedmioty kultu, rzeczy pochodzące z egzorcyzmów. Miejsce strzeżone i dobrze zabezpieczone, o istnieniu którego nie wiedział nikt, do czasu jego śmierci. Śmierci dosyć tajemniczej, gdyż ciała nigdy nie odnaleziono, podobnie jak i samego tajemniczego pokoju. Cóż więc wydarzyło się tak naprawdę w tym pięknym, barokowym pałacu?

Inez, prosta, młoda dziewczyna, pochodząca ze wsi. Na studia wyjechała do miasta, lecz wakacje spędzała tam, gdzie czuła się najlepiej, na gospodarce. Tego dnia, idąc do pracy, postanowiła sprawdzić, co tak naprawdę kryje się za murami dworu. Prowadziła tam jedna ścieżka, wszystko dookoła zarośnięte a okna zamurowane. Pałac wyróżniał się piękną werandą z charakterystycznymi kolumnami. Drzwi nie było, mur został już wcześniej rozwalony. Weszła do środka. Pusto, cicho, zaczęła zwiedzanie. Mijając kolejne pomieszczenia, natrafiła na znaki, które wskazywały drogę. Poszła więc za nimi. Znalazła się w pomieszczeniu, które było wyraźnie chłodniejsze o pozostałych, ciarki przeszły ją po plecach. Było ciemno,  przy sobie miała tylko zapalniczkę i telefon. Rozglądnęła się dookoła. Jedno miejsce przykuło jej uwagę szczególnie, gdyż cała podłoga wykonana była z betonu, lecz w tym jednym miejscu, tego betonu brakowało. Zauważyła dosyć świeżą i sypka ziemię, zaczęła kopać a jej oczom ukazała się drewniana skrzynia. Wtedy światło zgasło a telefon się rozładował. Jej ciało przeszedł dziwny, zimny dreszcz. Miejsce, które odnalazła, okazało się być miejscem składania ofiar.

UWAGA! Teren niebezpieczny, skrzynkę podejmujesz na własne ryzyko, zachowaj ostrożność.

Współrzędne ukazują miejsce poszukiwań skrzynki. Wskazówek szukaj w tekście.

Do znalezienia skrzynki, przyda się saperka oraz latarka. Proszę o dokładność przy podejmowaniu.

Skrzynka założona wraz z Diventare, w ramach projektu Bardzo Duże Lubuskie.