O miejscu:

Plac Po Farze jest jednym z najstarszych miejsc na Starym Mieście w Lublinie, kryjącym relikty zabudowy, sięgającej okresu średniowiecza. Wznoszący się tu w przeszłości kościół pw. św. Michała, będący pierwszą lubelską parafią, stanowił jeden z najbardziej istotnych elementów kształtujących panoramę miasta. Dziś o jego istnieniu świadczą fundamenty, odsłonięte i podwyższone w latach 2001–2002 oraz model z brązu, ukazujący wygląd fary odtworzony na podstawie źródeł. [2]

Makieta kościoła wykonana z brązu, zdjęcie na tle Zamku Lubelskiego. [1]

Przestrzeń placu:

Teren obecnego placu Po Farze został zasiedlony bardzo wcześnie. W czasie badań i nadzorów archeologicznych odkryto tu obiekty i zabytki ruchome kultury pucharów lejkowatych pochodzące z przedziału czasowego 3200–2500 lat p.n.e. Następne ślady osadnictwa na tym terenie związane są z okresem wczesnego średniowiecza. W południowo-wschodniej części placu odkryto relikty czterech chat półziemiankowych, z których jedna odsłonięta w całości miała w rzucie 4 x 4 m. Zabudowa mieszkalna istniała tu w okresie pomiędzy IX wiekiem a pierwszą połową XI wieku. W XII wieku na placu istniało cmentarzysko o cechach chrześcijańskiej nekropolii przykościelnej. Być może pochówki zaczęto tu składać jeszcze wcześniej, w II połowie XI wieku. Ze względu na charakter cmentarza należy przypuszczać, iż w XII wieku, a być może już w II połowie XI wieku na placu stał kościół. Mógł to być kościół drewniany lub niewielki murowany. Relikty tej świątyni nie zachowały się, natomiast do chwili obecnej przetrwały relikty następnego kościoła. [2]

Plac obecnie [1]

Początki:

Rocznik Traski z XIV wieku podaje, iż w 1282 roku Leszek Czarny zwyciężył Jadźwingów nad Narwią i zwrócił cały łup zabrany przez nich z Lublina. Przed bitwą przyśnił mu się Archanioł Michał. Jan Długosz dodaje, że z wdzięczności za odniesione zwycięstwo po powrocie z wyprawy wojennej książę Leszek założył w Lublinie kościół parafialny pod wezwaniem św. Michała „jako sprawcy swojego triumfu i pełnego powodzenia”. Według miejscowego podania Leszek Czarny miał ów „cudowny sen” na tym samym miejscu, na którym zbudowano kościół, a pień dębu, pod którym spał, zachowano na pamiątkę pod wielkim ołtarzem.

Po przebudowach, które miały miejsce w I połowie XIV wieku, kościół św. Michała otrzymał cechy architektury gotyckiej. Po najeździe tatarskim w 1341 roku nastąpiła kolejna odbudowa, a w XV wieku wzniesiono wysoką wieżę „na pięć mil z dala widzianą”. W następnym stuleciu fara stała się kościołem kolegialnym. Wokół otaczającego kościół cmentarza wzniesiono domy prałatów, kanoników, służby kościelnej, mieściły się tu także szpital i szkoła. Przy kolegiacie działała konfraternia muzyków, gromadziły się cechy i stowarzyszenia religijne.

W celu zapoznania się dokładniej z historią tego miejsca, zalecam lekturę źródeł.

Źródła:

[1] https://pl.wikipedia.org/wiki/Plac_Po_Farze

[2] http://teatrnn.pl/leksykon/artykuly/plac-po-farze-w-lublinie/

Skrzynka:

Pojemnik 8ml z magnesem. W promieniu 2 metrów od współrzędnych. Miejsce oczywiste ale nie banalne.

Zalecane podejmowanie nocą, gdyż kręci się tu dużo ludzi, jeden z głównych szlaków turystycznych i punktów widokowych. Kesz jest szybki do podjęcia ale zalecana wysoka ostrożność aby nie spalić kryjówki. Zostaw tak jak znalazłeś!

W celu reaktywacji wymagana moja zgoda - kontakt przez OC.