Nieistniejąca wieś Miłków (powiat lubaczowski, gmina Oleszyce).
Na obszarze Roztocza Południowego oraz Ziemi Lubaczowskiej dużo jest takich miejsc, w których kiedyś były wsie tętniące życiem, a teraz po zawieruchach wojennych i powojennych rośnie las. I tylko dzięki temu, że jeszcze gdzieniegdzie widać stare nagrobki na zarośniętych cmentarzach można uświadomić sobie, że las, po którym chodzimy, jeszcze 80 lat temu był wioską.

Jak podaje Stanisław Kłos w książce „Krajobrazy nieistniejących wsi” Miłków istniał od 1630 roku, przed wojną liczył 113 domów i około 800 mieszkańców. Jego zabudowania ciągnęły się wzdłuż drogi na długości niemal 4 km. We wsi była murowana cerkiew greckokatolicka wybudowana w 1910 roku. Była tu też kaplica rzymskokatolicka, cmentarze polski i ukraiński, szkoła, gajówka, leśniczówka. Wioskę w większości zamieszkiwali Ukraińcy. „W 1939 roku Miłków znalazł się pod okupacją sowiecką. Granica z niemiecką Generalną Gubernią przebiegała północnym skrajem wsi. W styczniu 1941 roku Sowieci wysiedlili sporą część jej mieszkańców do Besarabii. (…) W 1946 roku większość tutejszych Ukraińców wysiedlono na radziecką Ukrainę, pozostałych, 129 osób, pod koniec czerwca 1947 roku wywieziono na Ziemie Odzyskane. We wsi nie pozostało ani żywej duszy, gdyż nieliczni Polacy wcześniej ją opuścili w obawie przed UPA. Porzucone domy wkrótce potem rozebrano. Mury cerkwi, częściowo zniszczonej przez Sowietów w 1941 roku, rozebrano na początku lat pięćdziesiątych. Najdłużej stała kaplica, ale w końcu i ona zastała zdemontowana i przeniesiona do innej miejscowości.”

Na zachód od wioski w pewnym oddaleniu, przy leśnej drodze asfaltowej, jest drugi wioskowy cmentarz, tym razem epidemiczny. Jednak służył również za miejsce pochówku żołnierzy w 1939 r. Teren ogrodzony drewnianym płotem z żerdź. Na cmentarzu zarysy mogił ziemnych, jedyne po środku stoi kamienny krzyż bruśnieński bez inskrypcji. Jedynie na stopie fundamentowej wyryta jest data: 26.09.2017, zapewne rok renowacji tegoż krzyża.

Nadleśnictwo Oleszyce wystawiło przed terenem cmentarza tabliczkę informacyjną, na której napisano:

„W tym miejscu pochowano:
- zmarłych na cholerę w 1915 r.
- kilku mieszkańców wsi Miłków w drugiej połowie lat 30 ub. wieku
- 3 żołnierzy 21 Dywizji Piechoty Górskiej gen. Jozefa Kustronia poległych 17 września 1939 r. w Bitwie pod Oleszycami.”

Kesz znajduje się za tuż za Cmentarzem wsi Miłków. Zawiera tylko logbook (z zasady staram się, aby moje skrzynki przybliżające cmentarze lub mogiły nie zawierały gadżetów na wymianę).

Istniejące tutaj asfaltowe drogi są drogami leśnymi, więc teoretycznie dla szarego obywatela obowiązuje zakaz poruszania się po nich pojazdami mechanicznymi. Przy wjazdach na takie drogi leśne stoją zakazy wjazdu. Takie zakazy stoją od strony północnej i południowej. Nie wiem, czy taki znak stoi od strony wschodniej, czyli od strony Oleszyc.