Największy na świecie niekomercyjny serwis geocachingowy
GeoŚcieżki - skupiające wiele keszy
Ponad 1000 GeoŚcieżek w Polsce!
Pełne statystyki, GPXy, wszystko za darmo!
Powiadomienia mailem o nowych keszach i logach
Centrum Obsługi Geokeszera wybierane przez Społeczność
100% funkcjonalności dostępne bezpłatnie
Przyjazne zasady publikacji keszy
Musisz być zalogowany, by wpisywać się do logu i dokonywać operacji na skrzynce.
stats
Zobacz statystykę skrzynki
Doktorwald - OP99LW
Las Doktora
Właściciel: Redzi23
Zaloguj się, by zobaczyć współrzędne.
Wysokość: m n.p.m.
 Województwo: Polska > pomorskie
Typ skrzynki: Nietypowa
Wielkość: Mikro
Status: Gotowa do szukania
Data ukrycia: 16-10-2020
Data utworzenia: 16-10-2020
Data opublikowania: 17-10-2020
Ostatnio zmodyfikowano: 08-08-2021
10x znaleziona
0x nieznaleziona
0 komentarze
watchers 0 obserwatorów
28 odwiedzających
6 x oceniona
Oceniona jako: znakomita
2 x rekomendowana
Skrzynka rekomendowana przez: Cegła, xaksonx
Musisz się zalogować,
aby zobaczyć współrzędne oraz
mapę lokalizacji skrzynki
Atrybuty skrzynki

Można zabrać dzieci  Dostępna rowerem  Szybka skrzynka  Weź coś do pisania  Umiejscowiona na łonie natury, lasy, góry itp  Miejsce historyczne  Potrzebne hasło do logu! 

Zapoznaj się z opisem atrybutów OC.
Opis PL

Obszar na którym znajduje się obecnie szpital jeszcze w XIX wieku był piaskowym nieużytkiem. Dopiero w 2 połowie XIX stulecia teren ten został zalesiony, dzięki staraniom radcy zdrowia w Prabutach Dr Krause. Do dziś na terenie szpitala znajduje się budynek dawnej leśniczówki z pamiątkową tablicą z 1882 r. opisującą w języku niemieckim ten czyn. Na początku XX wieku dzięki miejscowym przedstawicielkom wyższych sfer, miejsce to zaczęto nazywać Doktorwald – Lasem Doktora. W drugiej połowie lat 20–tych XX w., władze Niemiec postanowiły wybudować w prowincji Prusy Wschodnie nowoczesny zakład psychiatryczny. O ten przywilej zabiegały wszystkie miasta prowincji, w tym również Prabuty. W memoriale wydanym przez władze miasta w dniu 28 kwietnia 1927 roku. opisane są walory miasta: korzystny klimat, wysoki poziom rozwoju, niezbędne urządzenia użyteczności publicznej, rozwinięta baza oświatowa. Wspomniane jest też, że miasto nie otrzymało żadnej rekompensaty za zlikwidowanie garnizonu wojskowego, który stacjonował w mieście i przyczyniał się do poprawy sytuacji gospodarczej miasta, oraz likwidację wielu związanych z nim urzędów cywilnych. W memoriale proponowane są trzy korzystne lokalizacje zakładu leczniczo–opiekuńczego na terenie miasta: dawny wojskowy plac ćwiczeń o powierzchni 500 morgów, graniczący na południowym zachodzie z lasem państwowym (1500 ha) i bezpośrednio z Jeziorem Zamkowym. Teren ten można powiększyć do tysiąca morgów. Jest oddalony o piętnaście minut drogi od dworca w Prabutach i o dziesięć minut drogi od dworca w Gontach. majątek Liebsee o powierzchni 700 morgów, leżący na południe od miasta przy szosie do Susza. Z dworca w Prabutach do Liebsee można dotrzeć w ciągu 10 minut. część majątku Grażymowo znajdująca się na południe od miasta, granicząca z lasami miejskimi. Również tu można oddać do dyspozycji 1000 morgów. Miejsce jest oddalone od Prabut o 20 minut drogi. Dzięki staraniom i umiejętnościom negocjacyjnym ówczesnego burmistrza Eggerta wybór władz padł właśnie na Prabuty. Wybrano trzecią propozycję lokalizacji szpitala, prawdopodobnie ze względu na największy teren jak i korzystne położenie. Budowa trwała w latach 1928–1932. Zakład posiadał miejsca dla 2000 pacjentów. Jego pełna nazwa brzmiała: Prowincjonalny zakład leczniczo–opiekuńczy dla osób umysłowo chorych. Pierwszym dyrektorem placówki został doktor Fahrenbruch. W 1939 roku zakład został zlikwidowany. Pacjenci w cięższym stanie zostali zamordowani, lżej chorzy zostali przeniesieni do szpitala w Starogardzie Gdańskim, gdzie również większość z nich w następnych latach wymordowano. Po rozpoczęciu II wojny światowej zakład zamieniono na lazaret dla żołnierzy niemieckich. Na przełomie 1939 i 1940 roku funkcjonował na terenie zakładu także obóz przejściowy dla ludności polskiej. Przebywało tu dużo rodzin polskich z Pelplina i Tczewa. Obiekt pełnił funkcję szpitala wojskowego do 1945 roku. W 1945 roku Szpital tak jak i miasto zajęli żołnierze sowieccy. Prawdopodobnie leczono tam swoich żołnierzy. W 1946 roku budynki przekazano władzom polskim. W tymże roku podjęto decyzję odbudowy kompleksu budynków i założeniu tam Państwowego Sanatorium Przeciwgruźliczego. Przyczyniło się do tego powszechne rozprzestrzenienie gruźlicy na terenie całego kraju po II wojnie światowej . O założeniu placówki właśnie w tym miejscu zadecydowała po raz kolejny jego korzystna lokalizacja. Budynki posiadały własną oczyszczalnię ścieków, osiedle mieszkaniowe dla pracowników oraz odrębne od miejskich ujęcie wody. Odległość szpitala od miasta dostarczała chorym niezbędną izolację oraz ciszę i spokój. Pozwalała także przerwać łańcuch zakażeń, co jest jednym z podstawowych działań profilaktycznych.  Wstępny okres budowy był trudny i żmudny ze względu na braki w materiałach budowlanych i wyposażeniu wnętrz kompleksu. Jej zwieńczeniem było rozpoczęcie działalności w 1948 roku I i II pawilonu oraz pozyskanie pierwszych lekarzy. Funkcję dyrektora nowej placówki objął lek. Stanisław Frenkiel, który doprowadził do uruchomienia III i IV pawilonu szpitalnego. W 1951 roku dyrektorem zakładu został Stefan Galusa, skuteczny organizator, lekarz i pedagog. Kierując placówką przez ponad 10 lat zorganizował działalność dwóch ostatnich pawilonów (V i VI), powołał do życia powiatową przychodnię przeciwgruźliczą, zmodernizował pracownię RTG i oddział torakochirurgiczny. Sanatorium liczyło wówczas 890 miejsc w 6-ciu pawilonach dostępnych dla pacjentów z całego kraju, kierowanych za pośrednictwem Wojewódzkich Przychodni Przeciwgruźliczych. Wkrótce zaczęło przybywać coraz więcej fachowych pracowników. Pierwszego zabiegu na tkance płucnej w nowouruchomionym oddziale torakochirurgicznym dokonał prof. Kazimierz Dębicki z Gdańskiej Akademii Medycznej wraz z zespołem operacyjnym tamtejszej Akademii. Stałym konsultantem przez wiele lat był adiunkt kliniki dr Tadeusz Wiszniewski. W Sanatorium działała także nowoczesna pracownia rentgenowska. Wykonywała ona prześwietlenia i zdjęcia tomograficzne, których liczba wynosiła około 12 tysięcy rocznie. Powstała też w 1954 r. apteka zakładowa w miejsce punktu aptecznego, która oprócz gotowych leków wytwarzała i dostarczała na oddziały leki recepturowe. Zanim Sanatorium p/gruźlicze otrzymało transport samochodowy - niezbędny do przewożenia przybywających na oddziałach kuracjuszy, a także do dostarczania artykułów żywnościowych – posiadało konia i kryty wóz, który stanowił podstawowy środek transportu, a dla korzystających z leczenia pacjentów stanowił często jedną z atrakcji. Rocznie z leczenia korzystało 2,5 tys. kuracjuszy, z czego około 10% było poddawanych zabiegom operacyjnym głównie z powodu gruźlicy płuc. Wykonywano też w razie potrzeby inne zabiegi chirurgiczne chorym przebywającym na leczeniu. W Sanatorium powstaje brygada remontowo–budowlana, która wykonywała remonty nie tylko bieżące i kapitalne, ale również modernizowała oddziały, zbudowała parterowy pawilon szpitalny dla pielęgniarek, kawiarnie dla chorych, garaże i tuczarnie trzody. W tym okresie przeniesiono laboratorium bakteriologiczne do poszerzonych pomieszczeń w pawilonie II. W 1967 roku zorganizowano i otwarto własną pracownię histopatologiczną, która pozwalała na znaczne skrócenia uzyskania wyniku badań. W marcu 1972 roku dyrektorem Sanatorium zostaje lek. Aleksander Radecki - torakochirurg i zastępca ds. lecznictwa. W tym czasie w leczeniu gruźlicy płuc zachodzą istotne zmiany. W wyniku właściwie prowadzonej profilaktyki zmalała liczba chorych na gruźlicę, pojawiły się nieswoiste choroby płuc w postaci nowotworów układu oddechowego i przewlekłych bronchitów. Zaszła konieczność przekształcania oddziałów w pulmonologiczne. Zmienił się przekrój chorych korzystających ze świadczeń medycznych jak również metody leczenia. Z istniejących oddziałów wyodrębniono oddziały specjalne: • onkologiczny i odwykowego leczenia alkoholików ze współistniejąca gruźlicą, niewielki początkowo oddział chorób wewnętrznych. Zmiany te wymagały poszerzenia profilu badań specjalistycznych i zatrudnienia większej liczby lekarzy, pielęgniarek i techników medycznych. Podjęto kolejne działania mające na celu modernizację zakładu, zwiększenie liczby sprzętu medycznego i bazy lokalowej. Po reformie administracyjnej, gdy Szpital wchodzi w skład nowo utworzonego województwa elbląskiego, utworzono II oddział chorób wewnętrznych i poszerzono oddział chirurgii ogólnej dla ludności zamieszkałej na terenie ZOZ Kwidzyn. Nagła śmierć w grudniu 1976 roku dyr. Radeckiego opóźnia wykonanie wielu powyższych działań. Nowym zwierzchnikiem Szpitala zostaje w lipcu 1977 roku dr Artur Metera. Po jego wyjeździe w październiku 1983 roku do Algierii, obowiązki dyrektora przejął Witold Musiałek pełniąc je do dnia swojej śmierci, tj. 7.12.1984 r. Rok 1984 był trudny dla zakładu, gdyż kilka miesięcy wcześniej zmarł nagle wieloletni ordynator oddziału pulmonologicznego dla kobiet Stanisław Patyra, człowiek znany i szanowany przez chorych i darzony ogromnym zaufaniem (jedna z ulic na osiedlu przy Sanatorium nazwana jest jego nazwiskiem). Od 5.01.1985 r. dyrektorem Sanatorium zostaje lek. Janusz Gorczyca - dotychczasowy szef OIOM-u i bloku operacyjnego. Po 1989 roku Szpital ulega różnym modyfikacjom i zmianom. W 1990 roku dyrektor zostaje odwołany. Po nim funkcję dyrektora pełniły następujące osoby: lek. Zbigniew Biesiekierski, mgr Ryszard Urbanowicz, Jan Rymarz. Od 01.02.1993 roku na bazie Sanatorium powstał Specjalistyczny Pneumologiczny Zakład Opieki Zdrowotnej, obejmujący podstawową opieką zdrowotną mieszkańców gmin: Prabuty, Susz, Kisielice wraz z udzieleniem pomocy doraźnej (pogotowiem). Funkcjonowało tutaj w pełni 6 oddziałów: chorób płuc, torakochirurgii, intensywnej terapii, chirurgii ogólnej, ortopedii i oddział wewnętrzny wraz z tzw. intensywnym nadzorem kardiologicznym. Rok 2000 przyniósł nowe zmiany w Szpitalu, nie tylko w funkcjach dyrektorów, lekarzy, specjalistów i pielęgniarek, ale również przekształcenia Specjalistycznego Pneumologicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej w Szpital Specjalistyczny w Prabutach. Następuje spora rotacja na stanowisku dyrektora. Obejmują je kolejno: lek. Ewa Wysocka-Nowak, później lek. Barbara Przedwojska–Szwarc, a następnie Andrzej Kałużny, który zostaje odwołany w marcu 2006 roku. Obowiązki dyrektora przejmuje od kwietnia tegoż roku lek. Ewa Kundzicz–Korol. Na jej miejsce zostaje powołany w czerwcu 2006 roku mgr inż. Jan Szmiendowski, który pełni funkcję dyrektora Szpitala Specjalistycznego do końca stycznia 2008 roku. Od dnia 1 lutego 2008 roku funkcję dyrektora w szpitalu przejmuje lek. Wojciech Kowalczyk, który jest również dyrektorem szpitala w Kwidzynie, a 2 miesiące później zastępuje go mgr Paweł Chodyniak. Od września 2012 roku szpital został przekształcony w spółkę prawa handlowego.

źródło :

materiał wykorzystany z http://www.szpitalprabuty.pl

 

O KESZU:

Skrzynka nietypowa, więc nie ma jej na kordach ,Twoim zadaniem jest odnalezienie budynku

na którym jest pamiątkowa tablica, opis skrzynki pomoże,

ustań przodem do tablicy, kesza szukaj po lewicy,

w maskowaniu leśnym wysoko w świerku się skrywa, spojler miejsce zdradzi,

hasłem do skrzynki jest napis nad tablicą,

oryginalna pisownia,

podczas podejmowania kesza uważaj na mugoli,

by miejsca ukrycia nie zdradzić.

POWODZENIA!!!

Dodatkowe informacje
Musisz być zalogowany, aby zobaczyć dodatkowe informacje.
Obrazki/zdjęcia
Tablica
Tu skrywa się kesz
Wpisy do logu: znaleziona 10x nieznaleziona 0x komentarz 0x Wszystkie wpisy