A właściwie ścieżka dydaktyczno przyrodnicza oznakowana jedynie strzałkami na słupkach, bez znaków na drzewach. W tym miejscu znajdują się tablice informacyjne na temat rezerwatu Imielty Ług, a także można sobie poczytać o jadowitej (o zastosowaniu odstraszającym, nie zabijającym) żabce - kumaku nizinnym.
Jeżeli idziemy od Gwizdowa, to za kilkadziesiąt metrów skończy się las, a zaczną stawy i torfowiska. A na nich często występujący bór bagienny. Jak informuje nas jedna z tablic na szlaku:
Bory bagienne odznaczają się stałym, wysokim uwilgotnieniem, bardzo kwaśnym odczynem wody i gleby oraz niską żyznością. Związane są z torfowiskami wysokimi, tworząc często strefę przejścia pomiędzy nieleśnym torfowiskiem wysokim, a borami wilgotnymi i borami świeżymi. Zajmują także bezodpływowe obniżenia terenu, niecki oraz miejsca na obrzeżach zarastających jezior.
W tych warunkach cały czas zachodzi proces rozkładu warstwy organicznej i tworzenia się wierzchniej warstwy torfu.
Bory bagienne tworzą charakterystyczny krajobraz. W runie dominują mchy torfowce, natomiast drzewostan to głównie sosna, która na takim terenie dorasta do 12-16 m i wykształca charakterystyczną, parasolowatą koronę.
Z innych gatunków roślin odnajdujemy tutaj np. wełniankę pochwowatą, borówkę bagienną, modrzewnicę zwyczajną, a przy odrobinie szczęścia możemy również zobaczyć rosiczkę okrągłolistną.
Aktualnie, mimo iż to rezerwat, w którym teoretycznie zabronione jest zbieranie runa leśnego, trwa wielkie grzybobranie, a zwłaszcza żurawinobranie. Bardzo dużo osób można zauważyć na brzegach torfowisk, które wyglądają czasami jak obrazowo opisane przez mistrza Andrzeja Sapkowskiego w „Sezonie burz” z wiedźmińskiej sagi: Ponad paprocie, niczym grzbiet narwala z fal morskich, wyłaniał się niekiedy zad baby, zbierającej na czworakach jagody czy inne runo leśne.
Bór bagienny w całej swej okazałości widać w sercu rezerwatu na Dużej Grępie; prowadzi przez niego drewniana kładka.
Keszyk to mikro pojemnik PET pod nogą tablicy. W środku tylko logbook.
Zawsze zajrzyj na ostatnią stronę logbooka, możesz tam znaleźć wpisaną słownie cyfrę. Zanotuj ją. Przyda się później na zakończenie geościeżki.