KOSZARY W SZCZYPIORNIE

W1910r. w Szczypiornie wybudowano klasycystyczne koszary w kształcie podkowy dla garnizonu granicznego, a w pobliżu wzniesiono budynek urzędu celnego. Przejście to stało się jednym z najważniejszych przejść granicznych w Imperium Rosyjskim i było systematycznie rozbudowywane. W 1911 roku w komorze celnej pracowało 100 osób. W latach 1847-1850 naczelnikiem komory celnej był Wojciech Chmielowski, ojciec póżniejszego świętego Alberta Chmielowskiego, który spędził kilka lat dzieciństwa właśnie w Szczypiornie.

Podczas I wojny światowej w Szczypiornie powstał obóz jeńców wojennych  różnych narodowości. W 1918 roku zorganizował się w koszarach Batalion Pograniczny  składający się w większości z ochotników napływających z zaboru pruskiego. Póżniej wziął udział w walkach w powstaniu wielkopolskim. Po I wojnie światowej stacjonował w koszarach batalion 29 Pułk Strzelców Kaniowskich. W 1955 roku w koszarach umieszczono Centralny Ośrodek Szkolenia Służby Więziennej.

W czasie I wojny światowej, na początku 1915 w ramach przygotowań do ofensywy niemieckiej na froncie wschodnim w Szczypiornie powstał obóz dla internowanych Kriegsgefangenenlager Skalmierschütz. Na przełomie 1915/1916 w obozie przebywała m.in. Aleksandra Piłsudska, która oceniała liczbę więźniów na 4 tysiące jeńców i 100 osób cywilnych.

Po kryzysie przysięgowym trafili do niego internowani żołnierze Legionów Polskich. Pierwszy transport legionistów przybył do Szczypiorna 13 lipca 1917.

Internowani legioniści utworzyli własny samorząd i utrzymywali wojskową dyscyplinę. Poeta Władysław Broniewski został jednym z przewodniczących sądów blokowych, które rozstrzygały sprawy sporne i potępiały wykroczenia. Założyli także warsztaty rzemieślnicze, przygotowywali przedstawienia amatorskie, prowadzili lekcje nauki języka i stenografii oraz zajęcia gimnastyczne, w ramach których zaczęto grać w grę, która obecnie znana jest jako piłka ręczna. Polscy jeńcy grali szmacianą piłką. Właśnie tą drogą ta dyscyplina sportowa została spopularyzowana w Polsce i stąd jej potoczna nazwa szczypiorniak. Gra przyjęła się wśród legionistów, gdyż oszczędzała buty (legionistom odebrano buty zaraz po kryzysie, chodzili w drewnianych butach, tzw. pontonach), jak również dlatego, że szmaciana piłka nie chciała się toczyć. We wspomnieniach pojawia się nazwisko majora Grzmota-Skotnickiego, który miał zainicjować grę w Szczypiornie, oraz kaprala Antoniego Jarząbka.

W 1918 koszary w Szczypiornie zdobyli żołnierze kaliskiego Batalionu Pogranicznego, który w czasie powstania wielkopolskiego odegrał znaczącą rolę w wyzwoleniu południowo-zachodniej części Kaliskiego, i tam następnie stacjonował.

SKRZYNKA :

Mikro w maskowaniu leśnym.  Uwaga na auta.  Certy w otworze w słupie,  poniżej.  

W tym roku przypada także 100lecie "szczypiorniaka", który stąd się wywodzi...  czytaj tutaj.