Najukochańsza, Heuscheuer, 28 August 1790

Nie mogąc być u boku jedynej mej miłości, odchodzę. Wszak jestem tylko podróżnym, pielgrzymem na tej ziemi, Tęskniąc dotarłem dziś z wieczora do góry ze skałami, Którą Polacy Szczelińcem zowią, Jestem tu aby się dziwić. O Pani, wszakże żaden widok tego świata nie zastąpi widoku Twych oczu. Uśmiech Twój, jedno słówko, więcej mnie zachwyca, Niż cała ziemskiej mądrości skarbnica. Błagam aniele, zdejmij urok by dusza ma zaznała ukojenia. Będąc bez Ciebie umieram z rozpaczy, Cała żywotna siła moja zatonęła w targanej niepokojem bezczynności. Pani przybądź, ja tymczasem oddam mój umysł cierpieniu, I choć żadna rozrywka nie ukoi tęsknoty, przenikam tajemnicę cachingu, Któremu oddaje się ludność tubylcza. Wszak gdy zmądrzeć chcesz, przez błądzeń brnij udrękę, Gdy chcesz się stać, na własną stań się rękę! By tylko bawić się, jestem za stary, Zbyt młody, by nie odczuwać pragnienia. To co wiem, posiąść może każdy, Ślad mej rozterki pozostawiam w skrzyni, Do której miłość i rozum zawiedzie. Kto puzzle złapał, niech puzzle trzyma! Niechaj z nich użytek właściwy zrobi, Serc do serca nie dostroi, zaś klocek ku klockowi równo dopasuje, Liczba drogę Ci otworzy i wnet skarb mój odkryjesz. Największe w życiu szczęście i pożytek wielki, Umysł niezmącony, lekki.

Bądź zdrowa,

G

Przed kilkoma tygodniami zwrócili się do nas pracownicy schroniska na Szczelińcu z prośbą o pomoc w nietypowej sprawie. Otóż, powszechnie wiadomym jest, że znany niemiecki poeta Johann Wolfgang von Goethe w 1790 r. przebywał na Ziemi Kłodzkiej i odwiedził wówczas Szczeliniec Wielki. Mało kto jednak zna szczegóły tej wizyty. Poeta wielokrotnie stawał na szczycie, spędzając godziny na leczeniu cierpiącej duszy, zaś na koniec swojego pobytu tłumacząc coś w niezrozumiały sposób zostawił swoją walizkę.

Ponieważ nikt nie mógł zrozumieć padających wtedy słów kesch, kesching, zamknięta na kłódkę walizka spoczęła na strychu. Przypadkowo natknął się na nią pracownik schroniska szukający zaginionej kotki Księżniczki. Koło walizki znaleziono także pudełko z dziecięcymi zabawkami. Próbując wyjaśnić pochodzenie walizki dotarliśmy do najstarszych mieszkańców Karłowa, którzy pamiętają szalonego poetę, który majaczył o skarbach i puzzlach. Jako poważna instytucja, postanowiliśmy pozostawić walizkę, tam gdzie życzyłby sobie poeta. Walizka nadal czeka na otwarcie, może właśnie Ty zrozumiesz wizjonerskiego poetę?

• Poruszanie się szlakiem turystycznym jest najbezpieczniejsze dla Ciebie i dla przyrody… nie wychodź poza szlak. Ze szlaku są najpiękniejsze widoki.
• Nabierz w płuca świeżego, górskiego powietrza, nie pal papierosów.
• Skały wokół ciebie nie są dobrym materiałem do wspinania, odpuść sobie wchodzenie na nie. Tam nie ma keszy.
• Kamienie i minerały leżą tu miliony lat… zostaw je dla następnych pokoleń. Nie zbieraj i nie wydobywaj skał i minerałów.
• Jeśli keszujesz razem z psem, twój przyjaciel będzie bezpieczniejszy na smyczy.

• Przyroda żyje w symbiozie - nie niszcz i nie zbieraj roślin, owoców ani runa leśnego.
• Zwierzęta żyją tu na wolności, to ich dom. Uszanuj ich spokój, nie płosz, nie chwytaj, nie dokarmiaj zwierząt.
• Ciesz się ciszą i odgłosami natury - zachowuj się cicho, nie krzycz, nie śpiewaj, nie używaj odbiorników radiowych. Pozwól innym radować się naszymi górami, nie zakłócaj spokoju pozostałych osób.
• Co przyniosłeś – zabierz ze sobą. Śmieci zabieraj ze sobą i pozostaw w wyznaczonych miejscach przy schronisku lub wejściach na szlak.