Kesz to typowy multi: Na współrzędnych początkowych znajduję się pojemnik, w którym podane są
współrzędne kolejnych etapów. Ten kesz jest 3 etapowy (dwa zwykłe etapy, jeden finałowy).

Początki wsi

Wiedza o początkach Ołdrzychowic Kłodzkich jest obecnie bardzo niewielka, co wynika z braku wielu źródeł historycznych z tego okresu oraz braku kompleksowych badań archeologicznych. W związku z tym należy odwołać się do hipotez. Wschodnia część ziemi kłodzkiej była we wczesnym średniowieczu słabo zaludniona. Na tym terenie istniały w tym okresie w bezpośrednim sąsiedztwie obecnej wsi takie osady jak: Żelazno i Trzebieszowice. W pierwszej połowie XIV w. królowie czescy podjęli akcje kolonizacyjną na tym obszarze. W tym czasie powstały m.in. Ołdrzychowice, które ulokowano przy ważnym, starym szlaku handlowym zwanym Solną Drogą, który prowadził z Czech do Krakowa.

W zakładaniu osady uczestniczyła w większości ludność niemiecka oraz w mniejszym stopniu tubylcza ludność słowiańska. Wieś lokowano na tzw. „surowym korzeniu”, a akcją dowodził jak można przypuszczać niejaki Ulrich, od którego imienia miejscowość wzięła swoją nazwę – Ulrichsdorf. Zasadźca wsi otrzymywał największy przydział ziemi i posiadał wiele przywilejów na terenie osady. Nosił on oryginalny tytuł na ziemi kłodzkiej – wolnego sędziego. Do połowy XIV w. nie posiadamy jednak w ogóle wzmianek dotyczących wolnych sędziów w Ołdrzychowicach. Wieś została po założeniu nadana następnie rycerskiemu rodowi Knoblauchsdorfów w lenno.

Pierwsza historyczna wzmianka dotycząca wsi pochodzi z 1342 r., kiedy to po raz pierwszy Knoblauchsdorfowie są poświadczeni jako właściciele wsi przy okazji umowy kupna-sprzedaży, w której są wymieniani jako świadkowie transakcji sprzedaży kilku łanów na ziemi kłodzkiej.

Pod panowaniem czeskim

Średniowieczne dzieje wsi możemy analizować tylko i wyłącznie na podstawie zachowanych dokumentów kupna i sprzedaży oraz zachowanych do naszych czasów protokołów sądowych. Pierwszym znanym z imienia właścicielem wsi był Hanko Knoblauchsdorf.Trzydzieści lat później jako właściciel wolnego sędziostwa wymieniany jest Nikolas Ulersdorf. Późniejsi jego posiadacze często używali nazwiska von Ullersdorf – od nazwy wsi. W 1384 r. pojawia się pierwsza wzmianka historyczna dotycząca kościoła parafialnego. Przez cały ten czas istniało dziedziczne, wolne sędziostwo, które obejmując w 1413 r. 1 łan gruntów, stało się przedmiotem transakcji Wano i jego matką Mertin Wankinne, a Casparem von Ullrichsdorffem. W 1420 r. sędziostwo posiadała Margaretha, córka Jürga von Zaucha. W 1466 r. istniał tu duży folwark, którego właścicielem był w 1476 r. Petir Lauterbach. W 1481 r. wieś odwiedził biskup wrocławski, który poświęcił nowy kościół i ołtarz. W 1488 r. posiadaczem wolnego sędziostwa był Bertel Lischke. Pod koniec XV w. posiadaczem lenna rycerskiego był przez pewien czas ród Haugwitzów.

W monarchii Habsburgów

W nowy okres związany z panowaniem Habsburgów oraz reformacją Ołdrzychowice Kłodzkie weszły podzielone na cztery części, należące do Knoblauchsdorfów i Ullersdorfów. W 1557 r. ci pierwsi wznieśli w środkowej części wsi renesansowy dwór. Osada w tym czasie należała już do największych w okolicy, o czym świadczy wysokość płaconej w tym czasie dziesięciny. W tym samym czasie do wsi docierały prądy związane z reformacją i większość mieszkańców przeszła na protestantyzm, czego ukoronowaniem było przejęcie przez nich kościoła parafialnego w 1550r. Parafia znajdowała się w ich rękach do 1622 r. Do wsi należały także takie miejscowości jak: Rogówka, Piotrówka i Romanowo.

Wiek XVII należał do bardzo trudnych i burzliwych w dziejach Ołdrzychowic. W czasie wojny trzydziestoletniej właściciele wsi podobnie jak mieszkańcy wyznający religię ewangelicką stanęli po stronie obozu protestanckiego. Po jego klęsce na Białej Górze (1622) wojska cesarskie prowadziły pacyfikację i rekatolicyzację hrabstwa kłodzkiego, a szlachta ołdrzychowicka utraciła swój majątek. Wcześniej w 1621 r. chłopi z Ołdrzychowic, Skrzynki, Żelazna, Rogówka i Jaszkowej Górnej utworzyli związek obronny i wzniecili powstanie antykatolickie. Zostało ono zdławione przy użyciu wojsk saskich, w czasie których śmierć poniosło blisko 200 chłopów. Wieś podupadła, a jej właściciele zmieniali się bardzo często.

W latach 1666–1669 dolny dwór należał do rodu von Klinkovsky i stąd otrzymał nazwę Klinkerhofu. Ołdrzychowice nadal utrzymały swój słowiański charakter, a miejscowy proboszcz władał językiem czeskim. Na początku XVIII w. miejscowość należała do największych w rejonie i zdołała się odbudować ze zniszczeń.

Pod panowaniem pruskim

W 1742 r. na mocy pokoju wrocławskiego Śląsk i hrabstwo kłodzkie dostały się pod panowanie pruskie, co ostatecznie zostało usankcjonowane w 1763 r. (pokój w Hubertusburgu). Ołdrzychowice dzieliły się na dwie części, co wynikało ze skonfiskowania przez króla Prus Fryderyka II Wielkiego majątku należącego do Scheckendorfa. Został on następnie podarowany przez niego gen. por. von Lechwaldowi, hr. de la Motte Fouqué i płk. Puttkamerowi, którzy posiadali go do 1748 r. W tym okresie we wsi istniały: kościół, 2 dwory, 2 młyny wodne. W 1749 r. właścicielką wsi została hr. von Henim, która w 1761 r. przekazała majątek synowi, baronowi Karolowi von Henim. W 1765 r. jego części wsi zamieszkiwało 26 kmieci, 83 ogrodników (zagrodników) i 51 chałupników, w tym 17 rzemieślników. Natomiast druga część należała do hr. von Wallisa i zamieszkiwało ją 5 kmieci, 14 ogrodników i 4 chałupników, w tym tylko 1 rzemieślnik.

Na podstawie wykazu stworzonego przez Zimmermanna możemy dowiedzieć się, że w 1787 r. Ołdrzychowice Kłodzkie dzieliły się już na 4 części. Główna z nich należała do barona K. von Henima. Znajdował się tu dwór, 3 folwarki, kościół i szkoła oraz 2 młyny wodne, a mieszkało 26 kmieci oraz 119 zagrodników i chałupników. Drugą część posiadał hr. Ludwig Wilhelm von Schlabrendorf. Był tu folwark, a mieszkało 5 kmieci i 19 zagrodników oraz chałupników. Trzecią część stanowiło wolne sędziostwo, będące także w posiadaniu von Henima, w którym mieszkało 2 kmieci i 9 zagrodników. Czwartą część posiadał wolny kmieć, w którego włościach mieszkał 1 zagrodnik i 1 chałpunik. Łącznie we wsi było 23 rzemieślników. Do wsi należała ponadto część Romanowa.

W 1792 r. główną część Ołdrzychowic odziedziczył Gisbert von Henima, który w 1793 r. odsprzedał swój majątek hr. Antonowi von Magnisowi. W rękach tego rodu wieś znajdowała się do 1945 r. Należeli oni do jednych z bogatszych rodów na Śląsku. W końcu XVIII w. przystąpili do rozbudowy folwarku przy dworze oraz dokonali przebudowy dworu na początku XX wieku.

Dziewiętnaste stulecie

U progu XIX w. rezydencja ołdrzychowicka Magnisów była tak znana, że 22 sierpnia 1800 r. zatrzymała się w niej królowa pruska Luiza, odbywająca z mężem Fryderykiem Wilhelmem III Hohenzollernem podróż po Śląsku. Zmierzała w tym czasie na kuracje do Lądka-Zdroju. Według niektórych relacji miała nawet tutaj nocować. Specjalnie na ten przyjazd hr Magnis założył przypałacowy park ze sztuczną grotą nazwany jej imieniem wraz z fontanną. Na Klekotce zbudowano altanę widokową,a jednym z punktów programu była asysta władczyni przy udoju krów, który odbywał się w sielankowo-ludowej atmosferze, co zrelacjonował jeden z towarzyszy podróży – ówczesny ambasador USAJohn Quincy Adams (późniejszy prezydent). Pobyt władczyni upamiętnił także hr von Magnis, ustawiając w 1802 r. żeliwną kolumnę przy szosie w centrum wsi, która została odlana w jego hucie w Małej Panwi i uchodziła za wybitne osiągnięcie techniczne (pierwszy tej wielkości odlew). Miała 22,5 m wysokości i ważyła 25 tys. funtów. Odsłonięcia dokonał hr. von Reden, minister Śląska.

W pierwszej połowie XIX w. Ołdrzychowice Kłodzkie stały się dużą i ludną wsią, w której rozwinął się przemysł. W 1816 r. wieś nadal dzieliła się na cztery części. W 1822 r. wrocławski kupiec Hermann Dietrich Lindheim założył pierwszą w Prusach maszynową przędzalnię bawełny. Do poruszania maszyn o 9000 wrzecion i ogrzewania pomieszczeń wprowadził napęd parowy, doprowadzając wodę specjalnym kanałem z rzeki. Następnie trwała rozbudowa zakładu: wzniesiono m.in. odlewnię oraz budynki mieszkalne dla robotników. Wieś w tym czasie przeżywała gospodarczy wzrost. Zakłady Lindheima zatrudniały blisko 900 ludzi. Przypuszcza się, że w jego fabryce powstała pierwsza na Śląsku lokomotywa parowa.

W połowie XIX w. Ołdrzychowice Kłodzkie miały już charakter przemysłowego osiedla. We wsi znajdował się kościół i szkoła wybudowana w 1837 r. Nauczał w niej nauczyciel i pomocnik nauczyciela. Oprócz tego był szpital, 3 młyny wodne, browar, gorzelnia, 2 wapienniki, 2 kamieniołomy, cegielnia o produkcji około 40 tys. cegieł, a także działało aż 83 różnych rzemieślników, zatrudniających do tego kilkudziesięciu czeladników. Wśród rzemieślników najliczniejszą grupę stanowili: tokarze, ślusarze, giserzy. Był też mechanik. Nadal wieś złożona była z czterech części, z których główna wraz z wolnym sędziostwem należała do Magnisów. Obejmowała 224 domy, pałac, 3 folwarki, w których trzymano 1430 merynosów i 219 wołów. Za parkiem pałacowym znajdowała się osada fabryczna składająca się z 17 budynków i należąca do braci Lindheimów. W 1823 r. powstała w niej szkoła przyfabryczna, w której zatrudniony był nauczyciel. Mieściła się w budynku przędzalni, a przy niej zaś znajdował się zakład mechaniczny z odlewnią. Łącznie oba zakłady zatrudniały około 600 robotników. Druga część Ołdrzychowic, licząca 65 domów i folwark z 200 merynosami , posiadała Charlotta, wdowa po landgrafie zu Fürstenburg. Dwie pozostałe części należały do wolnych kmieci i składały się na nie odpowiednio 13 i 3 budynki oraz część kmieca w obrębie Romanowa.

W okresie wiosny ludów dochodziło w dobrach hr. von Magnisa do rozruchów spowodowanych odrabianiem przez chłopów pańszczyzny, a w 1885 r. w przędzalni wybuchł strajk, w którym uczestniczyło blisko 1000 robotników. Działała już wówczas organizacja związkowa. Wieś stale rozwijała się. W 1883 r. zbudowano kościół ewangelicki, a sześć lat później duże mauzoleum rodowe von Magnisów przy kościele parafialnym. Majątek von Magnisów obejmował 1895 morgów, a część hr. von Schlabrendorfa 554 morgi. 28 lutego 1874 r. został utworzony Obwód Urzędowy Ołdrzychowice (Amtsbezirk Ullersdorf) w skład której weszły gmina wiejska Ołdrzychowice, Rogówek oraz dobra szlacheckie: Ołdrzychowice Dolne (Niederullersdorf) i Ołdrzychowice Górne (Oberullersdorf).

Miejscowość uchodziła za bardzo atrakcyjną i malowniczą przez co zaliczano ją do romantycznych wsi hrabstwa kłodzkiego. Była ona celem specjalnych wycieczek kuracjuszy z Lądka-Zdroju. W 1889 r. był tu hotel, poczta z połączeniem telegraficznym, a także apteka. Pod koniec XIX w. doprowadzono do wsi linię kolejową z Kłodzka, którą otwarto w 1897 r., budując na skraju wsi stację kolejową. Paradoksalnie wpłynęło to na ograniczenie ruchu turystycznego, gdyż wieś teraz pomijano jadąc na kuracje do Lądka.

Lata 1900–1945

Na początku XX w. w części należącej do von Magnisów były już 2 szkoły, przędzalnia lnu, szpital, hotel i nadleśnictwo. W drugiej części miejscowości należącej do hr. von Oppersdorfów, powstała ich secesyjna willa i przędzalnia Löbeckescha. Przy starszej przędzalni znajdowała się elektrownia wodna. Wieś miała nadal spore znaczenie turystyczne. Działała tu grupa i punkt informacyjny Kłodzkiego Towarzystwa Górskiego (GGV). Oprócz hotelu działało 6 gospód. W okresie dwudziestolecia międzywojennego wieś nosiła tytuł oficjalnego letniska. Nadal działał hotel, parę gospód oraz kwatery prywatne z miejscami noclegowymi. W lecie funkcjonowało kąpielisko nad rzeką. W dolnej części wsi były dwa dwory oraz tartak. W 1930 r. dwór Oppersdorfów został przekazany franciszkankom szpitalnym[9]. W latach II wojny światowejdziałania wojenne nie dotknęły bezpośrednio wsi do czasu przesuwania się frontu w kierunku zachodnim. 8 maja 1945 r. do Ołdrzychowic Kłodzkich wkroczyły oddziały Armii Czerwonej, które w ciągu dwóch dni dokonały dewastacji dóbr rodowych von Magnisów, m.in. paląc wnętrza pałacu i ich bogatą bibliotekę.

W granicach Polski

Rezultatem drugiej wojny światowej było przyłączenie m.in. ziemi kłodzkiej do Polski. Na konferencji jałtańskiej mocarstwa zgodziły się także na przeprowadzenie masowych wysiedleń ludności w związku z podjętymi zmianami granic. Ullersdorf został włączony do Polski – początkowo jako Sułkowa, ostatecznie jednak przyjęto nazwę Ołdrzychowice. Dotychczasowi mieszkańcy wsi zostali wysiedleni do Niemiec (do 1947 r.), zaś na ich miejsce przybyła ludność polska. W tym czasie nowi mieszkańcy założyli jedną z pierwszych na ziemi kłodzkiej ochotniczych straży pożarnych.

Po 1945 r. wieś utrzymała swój rolniczo-przemysłowy charakter. Ze znacznej części znacjonalizowanego majątku Magnisów (w tym z pałacu) utworzono PGR. Wielu mieszkańców znajdowało zatrudnienie w Zakładach Przemysłu Lnianego „Lech” (dawne zakłady Lindheima). Działała także fila Kłodzkich Zakładów Metalowych Kłomet i filia Zakładów Elektrotechniki Motoryzacyjne. W 1946–1947 założono pod patronatem fabryki klub sportowy ZKS „Lech” Ołdrzychowice. W latach 70. XX w. przystąpiono do budowy nowego osiedla bloków mieszkalnych w rejonie ulicy Sportowej i oddano tam do użytku nowy budynek szkolny. Niedofinansowanie oraz brak nowych technologii spowodował w kolejnych latach powolny upadek ZPL „Lech”, co widoczne było chociażby w tym, że pracowano jeszcze na sprzęcie z połowy XIX wieku Przełomem były lata 90. XX w., kiedy w wyniku transformacji gospodarczej zamknięto zakład, a pracę straciło wielu mieszkańców wsi oraz okolicznych miejscowości. W lipcu 1997 r. wieś znacznie ucierpiała w wyniku powodzi tysiąclecia. 11 lat później miało miejsce kolejna powódź, jednak jej skutki nie były tak katastrofalne.

Żródło: https://oldrzychowice.wordpress.com/historia-wsi/