W środku skrytki certyfikaty dla pierwszego i drugiego znalazcy ;-)
Na ostatniej stronie logbooka następna cześć kodu potrzebnego do zdobycia Bonusa

Ścieżka spacerowo-edukacyjna pod nazwą „Szlak Fortyfikacji Trójkąta Lidzbarskiego". powstała z inwencji i dzięki staraniom pracownikom Nadleśnictwa Orneta która została oficjalnie otwarta pod koniec października 2014. Dzięki autorom mamy okazję obejrzeć część najpotężniejszych i po części zapomnianych umocnień tzw. Umocnień Trójkąta Lidzbarskiego. Ścieżka posiada 12 punktów wyposażonych w tablice poglądowe i traktujące o historii wyposażeniu jak i uzbrojeniu zwiedzanych bunkrów. Szlak długości 3 km zajmie nam w zależności od tempa marszu około 1-1,5 h.
Budowę Fortyfikacji Trójkąta Lidzbarskiego rozpoczęto w 1932 roku dla lepszego maskowania oraz zabezpieczenia przed bronią pancerną. Narzucone Niemcom ograniczenia Traktatu Wersalskiego z 1919 roku oraz porozumienia paryskiego z 1927 roku, ściśle określały strefy, gdzie można było budować nowe fortyfikacje. Na terenie Prus Wschodnich pozostawiono jedynie niewielki trójkątny obszar w środku prowincji. W jego centrum znajdował się Lidzbark Warmiński (ówczesne Heilsberg) i właśnie od niego wzięła nazwę nowa linia umocnień, co miało propagandowo podkreślić przestrzeganie ustaleń międzynarodowych. Pierwsze schrony rzeczywiście wznoszono w jej rejonie. Dla lepszego maskowania prac oraz zabezpieczenia przed bronią pancerną, linię wytyczono w masywach leśnych na północ od Lidzbarka i Ornety. Do 1932 roku rozbudowano odcinek od jeziora Tauty do rejonu Judyt na północ od Bartoszyc. Po dojściu Adolfa Hitlera do władzy i zrezygnowaniu z ograniczeń militarystycznych,
rozpoczęto planowanie rozbudowy pozycji. Do 1937 roku opasano pierścieniem fortyfikacji stolicę Prus Wschodnich Królewiec (obecnie Kaliningrad.) Trójkąt Lidzbarski stanowił niejako śródszaniec obrony Prus. Miał zatrzymać wojska polskie na tyle długo, aby umożliwić mobilizację wojsk własnych. Linię podzielono na osiem odcinków - każdy przewidziany do obsadzenia przez dywizję piechoty. Umocnienia z uwagi na znaczne oddalenie od granicy nie przydały się podczas ataku na Polskę, nie mogąc osłonić koncentracji wojsk przy granicy. Przypomniano sobie o niej dopiero w 1945 podczas zimowej ofensywy 2 i 13 Frontu Białoruskiego. Pośpiesznie obsadzone fortyfikacje stały się punktem oparcia dla wojsk niemieckich.
Po wojnie liczne schrony były wysadzane, a pancerze złomowane. Mimo to wiele obiektów zachowało się w dobrym stanie, w tym nieliczne z zachowanymi pancerzami.
Na terenie nadleśnictwa znajduje się najdłuższy w Polsce fragment tej linii (35 km), składający się z blisko 250 różnego rodzaju budowli, w tym 204 schronów różnego typu. Wiele obiektów położonych jest w trudno dostępnym i rzadko uczęszczanym terenie, ale dzięki opracowaniu Mapy turystycznej fortyfikacji na terenie Nadleśnictwa Orneta dotarcie do nich jest o wiele łatwiejsze.

Opis i grafika dzięki uprzejmości władz Nadleśnictwa Orneta
za zgodą pana Waldemara OSTROWSKIEGO