Stanisław Józef Kasznica (1908–1948), pseudonimy „Maszkowski”, „Przepona”, „Wąsal”, „Wąsowski”, „Stanisław”, „Stanisław Piotrowski”, był porucznikiem Wojska Polskiego, podpułkownikiem i komendantem Narodowych Sił Zbrojnych, kawalerem orderu Virtuti Militari V klasy i dwukrotnie Krzyża Walecznych.
Pochodził z Krosinka koło Mosiny.
Ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie Poznańskim. Uczestniczył w wojnie obronnej 1939 r. w szeregach Wielkopolskiej Brygady Kawalerii. Konspiracyjną działalność niepodległościową rozpoczął w szeregach Grupy „Szańca”. Po utworzeniu NSZ pełnił funkcję szefa Administracji Ogólnej w strukturach Służby Cywilnej Narodu. Uczestniczył w Powstaniu Warszawskim. Od września 1944 r. do stycznia 1945 r. był komendantem Okręgu NSZ Częstochowa, następnie - komendantem Inspektoratu „Zachód”, szefem wywiadu OP, a od sierpnia 1945 r. p.o. komendanta głównego NSZ-OP. Aresztowany w lutym 1947 r. w Zakopanem, podczas śledztwa był torturowany. Wyrokiem Wojskowego Sądu Rejonowego w Warszawie z 2 marca 1948 r. został skazany na karę śmierci. Wyrok wykonano 12 maja 1948 r. w więzieniu przy ul. Rakowieckiej w Warszawie.
Kamień pamiątkowy znajduje się na przeciwko domu Kaszniców, w którym obecnie jest klasztor oo. Dominikanów.