Pośrodku kurtyny w fosie pomiędzy Bastionami VI i VII, w okresie Księstwa Warszawskiego ok. roku 1807 zbudowano kojec – niewielki budynek, z którego można było ostrzeliwać drogę położoną po zewnętrznej linii fosy, tak zwaną drogę krytą. Przed nią usypano jedno z nowatorskich wówczas dzieł twierdzy – wielką ziemną budowlę wysuniętą, tzw. lunetę. Miała potężne wały od przodu, jednak od tyłu, czyli od strony twierdzy, była otwarta. Już od roku 1825 Rosjanie planowali wstawić do wnętrza lunety potężny kazamatowy śródszaniec, czego jednak nigdy nie uczyniono. Gorączkowe prace ruszyły dopiero w roku 1854, w obliczu możliwego w każdej chwili konfliktu zbrojnego z Austrią i prawdopodobnego, kolejnego polskiego powstania narodowego. Śródszaniec powstał jako ziemna, nieskazamatowana reduta. Cała budowlę w znacznym stopniu splantowano po 1866 r. Na miejscu splantowanej reduty, po skasowaniu twierdzy, postawiono w 2. połowie XIX wieku koszary kozackie.
W projekcie „Zamość miasto UNESCO, Pomnik Historii RP produktem turystycznym polskiej gospodarki”, przewidziano bardzo ważną rolę dla dawnej lunety i późniejszych koszar kozackich.
Na powyższe zadanie złożyły się trzy elementy:
Efektem tego zadania jest rekompozycja lunety przed kurtyną VI-VII z adaptacją budynków koszarowych na centrum obsługi turystyki kulturowej. Wykreowana została funkcja ziemnego amfiteatru (potraktowanie czół lunety, jako wałów widokowych - dla widowisk plenerowych). Wikipedia.
Kesz - pojemnik magnetyczny- po prawej stronie wejścia do obiektu od strony twierdzy.
Powodzenia.
Serdecznie proszę nie spojlerować w logach