Parafia Karłowice znajduje się w dekanacie brzeskim-północnym archidiecezji wrocławskiej. Rozpościera się na prawym brzegu rzek Stobrawy i Budkowiczanki wyznaczających zarówno obecną granicę metropolii, jak i starodawną historyczną granicę Górnego i Dolnego Śląska, a więc już na obszarze dolnośląskim z wszelkimi tego faktu konsekwencjami ludnościowymi i kulturowymi, a w przeszłości także religijnymi. Obecna parafia karłowicka została ukształtowana przez zróżnicowane procesy historyczne, wśród których zaznaczają się Reformacja, rekatolicyzacja lat 1675-1707, konwencja altransztecka i ustanowienie kuracji józefińskiej, a także zmiany zaszłe po 1945 r. Granice współczesne parafii zostały znacząco zredukowane w stosunku do dawnego zasięgu poprzez wyłączenie części miejscowości do innych jednostek duszpasterskich.

Ważnym źródłem dla poznania kuracji józefińskiej jest jedyna znana zachowana księga metrykalna zawierająca wpisy chrztów, ślubów i zgonów z lat ok. 1710 - ok. 1760 znajdująca się w Archiwum Archidiecezjalnym we Wrocławiu i oznaczona sygnaturą 360. Księgę tę sporządził główny organizator kuracji i kuratus ks. Bartholomeo Josephus Weltzowski, późniejszy archiprezbiter brzeski. Wiarygodność przekazanych w źródle informacji nie budzi wątpliwości. Niewielka liczebnie, ale ważna parafia choćby z tych powodów musiała rzetelnie dokumentować swoją sytuację, także w księgach metrykalnych. Tym bardziej, że zarządzana była przez sprawnego administratora i człowieka wielu talentów ks. Weltzowskiego. Materiał zawarty w niej został wykorzystany do przedstawienia pierwszych lat funkcjonowania kuracji józefińskiej. Księga ta zawiera także listę księży i organistów doprowadzoną do czasów ks. Wilhelma Pabela.

Najstarsze dzieje kościoła na omawianym obszarze sięgają co najmniej końca XIII w., kiedy to poświadczony został kościół w pobliskich Mąkoszycach (1297 r.). W wieku następnym notowane są kolejne kościoły w okolicznych miejscowościach: Kościerzyce (1302), Czepielowice (1318), Kurznie (1345) oraz leżącym w księstwie opolskim Popielowie (1345). W tym wczesnym okresie organizacji sieci parafialnej Karłowice prawdopodobnie podlegały kościołowi w Kurzniach. Późnym, ale przekonującym dowodem takiego stanu rzeczy była organizacja parafii ewangelickiej w Kurzniach, która aż do 1945 r. obejmowała także formalnie filialny zbór karłowicki.

Początki kościoła w Karłowicach związane są nierozerwalnie z obecnością zakonu franciszkanów – obserwantów czyli bernardynów oraz zaangażowaniem miejscowych panów von Beess na rzecz zakonu. Pierwsza próba osadzenia mnichów w Karłowicach okazała się nietrwała. W roku 1470 został ustanowiony erem dla ośmiu lub dziewięciu braci . Założycielem tej niewielkiej, przeznaczonej do przyspieszenia odnowy obserwanckiej w łonie ruchu franciszkańskiego, był kierownik czeskiego wikariatu obserwanckiego Piotr z Golgoczy . Jednak już po siedmiu latach w atmosferze zażartych sporów i skandalu decyzją kapituły zebranej w Brnie erem rozwiązano.

Starania o powrót obserwantów nad Stobrawę zostały pozytywnie sfinalizowane dopiero w 1490 r. podczas obrad kapituły w miejscowości Znaim, kiedy to podjęto decyzję o organizacji pełnoprawnego klasztoru Braci uroczyście wprowadził do skromnych zabudowań ówczesny gwardian wrocławskiego klasztoru Alexander aus Jauer w 1491 r. Wznowienie działalności w formie pełnego klasztoru, a nie jak uprzednio eremu dla garstki braci, prawdopodobnie spowodowało konieczność budowy kościoła z prawdziwego zdarzenia.

Najdawniejsza wzmianka dotycząca istnienia kościoła, czy też dopiero trwającej budowy, pochodzi z 1500 r. i związana jest z zapisem wyruszającej w pielgrzymkę mieszczanki namysłowskiej Katarzyny Kleynpeter 13 guldenów "zum Kirchenbau" . W latach następnych poczynione zostały kolejne donacje na rzecz karłowickiej wspólnoty. Obecnie znanych jest pięć takich dokumentów wystawionych w Namysłowie w latach 1501 – 1510.

Klasztor w Karłowicach, położony peryferyjnie i zapewne nielicznie obsadzony, uległ naporowi ruchu reformacyjnego. Po dość niejasnym epizodzie napaści chłopów na zakonników i uwięzieniu ich w refektarzu w 1524 r., po pewnym czasie mnisi zostali wygnani ze swojej siedziby. Ostatecznie rozwiązanie klasztoru, będące raczej tylko potwierdzeniem stanu faktycznego, nastąpiło podczas obrad kapituły w Kaaden w 1533 r.

Po bernardynach pozostały zabudowania, w tym kościół, które przejęli protestanci. Ewangelicy jako posiadacze karłowickiego kościoła wymienieni są pod rokiem 1534. W posiadaniu luteran pozostawał co najmniej do 1675 r., kiedy to wygasła dynastia piastowskich książąt brzesko-legnicko-wołowskich, protektorów ewangelików. Jednak działania władz cesarskich zmierzające do przywrócenia wyznania katolickiego w księstwach dziedzicznych, w tym świeżo objętym spadku po ostatnich Piastach, choć nieco opóźnione, nie ominęły też parafii Kurznie i podległego jej filiału w Karłowicach, gdzie w 1677 r. wprowadzono nowego katolickiego proboszcza. Jednym z jego następców był ks. Jan Henryk Schenk, proboszcz w latach 1704 – 1707, później w niedalekich Siołkowicach.

W dotychczasowych rozważaniach poruszamy się przede wszystkim w zagadnieniach dotyczących pobernardyńskiego kościoła, który prawdopodobnie znajdował się w miejscu obecnego katolickiego kościoła św. Michała Archanioła zbudowanego ok. 1892 r. jako neogotycki zbór ewangelicki. Znajdowała się tam budowla konstrukcji szkieletowej, w miejscu której zbudowano nowy obiekt. Był to zatem kościół zlokalizowany na końcu głównej części wsi, na rozwidleniu dróg.