Zamek w Podhorcach – posiadający cechy obronne pałac w Podhorcach na Ukrainie. Został wzniesiony w I połowie XVII wieku dla hetmana Stanisława Koniecpolskiego.
Zespół zamkowy w Podhorcach obejmuje pałac, kościół św. Józefa i Podwyższenia Krzyża Świętego oraz ogrody pałacowe, składające się z części tarasowej, krajobrazowej i ogrodu regularnego, położonego między pałacem a kościołem.
Po Koniecpolskich właścicielami pałacu byli kolejno Sobiescy, Rzewuscy i Sanguszkowie. W połowie XVIII w. hetman Wacław Rzewuski, zwany "Emirem", zgromadził tu niezmiernie bogatą kolekcję dzieł sztuki, militariów i trofeów bitewnych - zdobiąc przestronne sale, budziły podziw i powszechny zachwyt. Ilustrowaną zdjęciami, planami i rysunkami historię Podhorców można prześledzić na ciekawej wystawie w dawnych kazamatach.
XIX wiek i pierwsze dwudziestolecie XX wieku to okres stałego upadku pałacu i jego konsekwentnego grabienia. Dopiero po I wojnie światowej, kiedy to zamek ponownie znalazł się na terenie Rzeczpospolitej, przeprowadzono prace konserwatorskie i zadbano o pozostałe zbiory pałacowe. Od września 1939 roku, po zajęciu wschodnich terenów II Rzeczpospolitej przez ZSRR, na terenie zamku działał szpital gruźliczy. Po II wojnie światowej jego losy były coraz bardziej tragiczne. Oszczędzony przez przetaczające się tu w ciągu ostatnich 200 lat wojska zamek został podpalony i doszczętne spłonął w 1956 roku. Z czasem władze radzieckie zaczęły odbudowę. W 1974 roku kręcono tu sceny do „Potopu” Jerzego Hoffmana. Obecnie wciąż jest restaurowany, a jego właścicielem od 1997 roku jest Lwowska Galeria Obrazów. Bardzo ważną postacią dla odbudowy zamku w ostatnich latach był Borys Woźnicki, nieżyjący już ukraiński historyk sztuki, konserwator zabytków i opiekun pałaców oraz zamków Ukrainy.
Sam Zamek jest ciągle remontowany. W budynku zwiedzającym udostępnione zostały tylko podziemia i parter. Można przespacerować się po dziedzińcu, fortyfikacjach bastionowych, parku oraz trzech poziomach tarasów. Budowla robi oszałamiające wrażenie, zwłaszcza gdy obserwujemy ją, stojąc na środku osi barokowego założenia. W podziemiach znajduje się krótka (i specyficzna) ekspozycja poświęcona zamkowym duchom, na parterze natomiast – plakatowa wystawa ilustrująca dzieje pałacu.