Historia przed II Wojną Światową.

Stoewer – przedsiębiorstwo działające w Szczecinie w latach 1858–1945. Stara fabryka Stoewer (Stoewerstr., obecnie ul. Niemcewicza) produkowała rowery,maszyny do szycia i maszyny do pisania. Powstał następnie zakład produkcji samochodów - trzeci tego typu w Europie (Finkenwalderstr., obecnie al. Wojska Polskiego). W szczególności była to pierwsza fabryka autobusów, które zapoczątkowały przed pierwszą wojną światową komunikację dalekobieżną np.1902 Magdeburg-Ottersleben oraz Szczecin-Berlin i miejską we Wrocławiu, Lipsku i Szczecinie, a także w Londynie. Założycielem firmy był Bernhard Stoewer(1834–1908). W 1896 przyjęła nazwę Stettiner Eisenwerk Bernhard Stoewer sen.; w 1899 prowadzona była przez synów Bernharda, Bernharda młodszego(1875–1937) i Emila (1873–1942) i działała pod nazwą Gebrüder Stoewer, Fabrik für Motorfahrzeuge. W 1916 roku przedsiębiorstwo zostało przekształcone w spółkę. W latach II wojny fabryka realizowała zamówienia wojskowe.

Historia po II wojnie światowej.

Fabryka powstała w Szczeciniew 1946r. na terenie byłych niemieckich zakładów "Stoewer Werke AG", pierwotnie jako filia fabryki Ursus pod nazwą "Państwowy Zakład Przemysłu Motoryzacyjnego" szybko zmienionej na "Państwowy Zakład Inżynierii Ursus nr 2". Zajmowała się produkcją części do ciągników rolniczych. W tym okresie fabryka ta miała też udział w uruchamianiu innych szczecińskich zakładów .Jednak już w 1950 r. nastąpiły kolejne zmiany nazwy i profilu produkcji. W związku z rozwojem zimnej wojny zdecydowano o nielokalizowaniu w bliskości granicy żadnej technologicznie zaawansowanej produkcji – odtąd firma pod nazwą "Fabryka Okuć i Sprzętów Metalowych" w 1951 r. zmienioną jeszcze na "Szczecińska Wytwórnia Sprzętów Metalowych" produkowała m.in. łóżka, fotele dentystyczne, szafy, wózki itp. – zgodnie z przyporządkowaniem do "Zjednoczenia Przemysłu Sprzętu Medycznego".W tym okresie zakład nie zatrudniał żadnego inżyniera, a na cała kadrę techniczną składało się kilku techników. Większe zmiany nastąpiły w 1955 roku. W kwietniu fabryka została przekazana do resortu motoryzacyjnego, a w sierpniu zapadła decyzja o uruchomieniu produkcji motocykli Junak M07. Raptowny "awans" do rangi producenta finalnego motocykla najwyższej klasy w kraju, wiązał się z szybkim rozwojem zakładu. Młoda kadra inżynierska zapałem rekompensując brak doświadczenia w krótkim czasie usunęła braki pierwotnego projektu, a także opracowała szereg modernizacji i wariantów rozwojowych, z których część wprowadzona została ostatecznie do produkcji."Złoty okres" w historii fabryki skończył się jednak w 1964 r. – brak popytu na motocykle klasy Junaka spowodował zmniejszenie produkcji i ostatecznie decyzję o jej zakończeniu. Nastąpiła kolejna zmiana profilu produkcji: zakład stopniowo stał się wyspecjalizowanym dostawcą wałów napędowych i mechanizmów kierowniczych dla innych krajowych producentów pojazdów, w tym m.in. Jelcza. W związku z tym w 1967 r. zmieniono nazwę firmy na "Fabrykę Mechanizmów Samochodowych POLMO". W takim stanie dawna SFM przetrwała kolejne 25 lat. W1993r. rozpoczęto przekształcenia własnościowe, które przekształciły fabrykę w spółkę akcyjną pod nazwą "Fabryka Mechanizmów Samochodowych POLMO S.A.", od lutego 2011 roku w stanie upadłości likwidacyjnej. W 2012 roku budynki zostały wyburzone pod budowę galerii handlowej. Budynek biurowy przeszedł remont i jest obecnie własnością prywatną.

Proszę uważać żeby, keszyk nie spadł.