Największy na świecie niekomercyjny serwis geocachingowy
GeoŚcieżki - skupiające wiele keszy
Ponad 1000 GeoŚcieżek w Polsce!
Pełne statystyki, GPXy, wszystko za darmo!
Powiadomienia mailem o nowych keszach i logach
Centrum Obsługi Geokeszera wybierane przez Społeczność
100% funkcjonalności dostępne bezpłatnie
Przyjazne zasady publikacji keszy
Je moet ingelogd zijn om deze cache te loggen of te bewerken.
stats
Toon cache statistieken
Okopy Konfederatów Barskich - OP8AY0
Eigenaar: skalpelx
Deze cache maakt deel uit van GeoPath!
Log in om de coördinaten te kunnen zien.
Hoogte: 771 meter NAP
 Provincie: Polen > małopolskie
Cache soort: Traditionele Cache
Grootte: Klein
Status: Kan gezocht worden
Tijd: 0:35 h    Lengte: n/b
Geplaatst op: 27-07-2015
Gemaakt op: 27-07-2015
Gepubliceerd op: 27-07-2015
Laatste verandering: 27-07-2015
17x Gevonden
0x Niet gevonden
0 Opmerkingen
watchers 0 Volgers
50 x Bekeken
8 x Gewaardeerd
Beoordeeld als: uitstekend
2 x Aanbevolen
Deze cache is aanbevolen door: R-Sol, telefonalarmowy
Om de coördinaten en de kaart te zien
van de caches
moet men ingelogd zijn
Cache attributen

Go geocaching with children  Bike  One-minute cache  Nature  Monumental place 

Lees ook het Opencaching attributen beschrijving artikel.
Beschrijving PL

Od Biecza do Tylicza
Wszędzie pełno Drewicza ,
Między Bieczem a Tyliczem
Koniec będzie z Drewiczem


Z przebiegu wydarzeń na tym terytorium wynika, że w latach 1769- 1770 Sądecczyzna była areną ciągłych przemarszów konfederatów barskich, a Kazimierz Pułaski wsławił się tam nie tylko jako zdolny wódz, ale również jako doskonały organizator. Po dzień dzisiejszy przetrwał w świadomości i tradycji ludowej mieszkańców Sądecczyzny. Znany jest choćby wiersz, według którego rosyjski generał Drewicz wypowiedział słowa skierowane do Pułaskiego: “Od Biecza do Tylicza wszędzie pełno Drewicza”, na które Pułaski odparł: “Między Bieczem a Tyliczem koniec będzie z Drewiczem”. Z kolei, jak głosi inna legenda, jeszcze niedawno w cerkwi w Izbach istniało podobno malowidło przedstawiające Kazimierza Pułaskiego modlącego się do Matki Bożej Izbiańskiej, która kilkakrotnie doprowadziła do cudownego ocalenia konfederackiego dowódcy.

ZAWIĄZANIE KONFEDERACJI W BARZE NA PODOLU:
Bezpośrednim bodźcem do zawiązania Konfederacji stały się wyniki jesiennego sejmu 1767 roku, który wbrew oczekiwaniom opozycji magnackiej nie doprowadził do zdetronizowania znienawidzonego króla “ciołka”- Stanisława Augusta Poniatowskiego, przywrócił natomiast m.in. pełne prawa obywatelskie innowiercom. Gwarantką przestrzegania tych postanowień miała być caryca Katarzyna II. Następnie w wyniku brutalnych działań posła rosyjskiego Repnina, aresztowano i wywieziono w głąb Rosji głośno protestującego biskupa Kajetana Sołtyka i kilku innych opozycjonistów.
29 lutego 1768 roku w Barze, twierdzy na Podolu powstał zbrojny związek szlachty polskiej w obronie wiary katolickiej i niepodległości Rzeczypospolitej, skierowany przeciwko królowi Stanisławowi Augustowi Poniatowskiemu, znany jako konfederacja barska.
Akt Konfederacji głosił: „(...)wszem, wobec i każdemu z osobna, że rady, dygnitarze, szlachta i obywatele, gromadzi się na ratunek pohańbionej Ojczyzny, wiary, wolności praw oraz swobód narodowych”.
Konfederacja generalna skierowana była przeciw różnowiercom, cesarzowej Rosji Katarzynie II i uległemu jej królowi Stanisławowi Augustowi Poniatowskiemu. Naczelne hasło konfederatów brzmiało "wiara i wolność", a w kwestiach ustrojowych połączyli się w ich szeregach konserwatyści z reformatorami. 21 czerwca 1768 roku ogłoszono w Krakowie pod przewodnictwem marszałka województwa krakowskiego, akt zawiązania konfederacji krakowskiej, na mocy której Ziemia Krakowska poparła program konfederacji barskiej. W 1768 roku konfederacja szybko rozprzestrzenia się na Małopolskę, Wielkopolskę i Ukrainę, w 1769 roku objęła Litwę. 

PRZEBIEG WALK KONFEDERACKICH:
W innych częściach Rzeczypospolitej zaczęły spontanicznie powstawać nowe ośrodki Konfederacji. Rozpoczęła się wojna partyzancka. W walkach z regularną armią konfederacka jazda, źle uzbrojona i niezdyscyplinowana ponosiła z reguły porażki. Ruch trwał mimo niepowodzeń, nowe nadzieje rozbudził wybuch wojny rosyjsko-tureckiej w październiku 1768 roku oraz wsparcie Francji, chętnie widzącej osłabienie rosyjskiego rywala. Stan liczebny konfederackich oddziałów nie przekraczał 10-20 tys. ludzi - łącznie przez ich szeregi przewinęło się około 200 tys. osób – ogromna część ówczesnej społeczności szlacheckiej. Znacznie przyśpieszył oto proces dojrzewania nowoczesnej polskiej świadomości narodowej.

ZA WOLNOŚĆ I WIARĘ:
Na swych sztandarach wypisali konfederacji hasła narodowej niezawisłości, ale także zachowania uprzywilejowanej pozycji Kościoła rzymskokatolickiego i stanu szlacheckiego, a także detronizacji Poniatowskiego i oddanie tronu Wettingom.
Pod sztandarami konfederacji stanęli zarówno magnaci, jak i masy szlachty, pełnej patriotyzmu i przywiązania do wiary ojców, ale często mającą znikomą świadomość polityczną. Przywództwo ruchu objął Józef Pułaski, obrany marszałkiem konfederacji, wśród czołowych działaczy byli Andrzej i Michał Krasińscy oraz Józef i Joachim Potoccy.
Konfederacja z jednej strony była ruchem patriotycznym, skierowanym przeciwko dominacji ościennego mocarstwa, z drugiej jednak strony opowiadał się za przestarzałymi instytucjami ustrojowymi, uniemożliwiającymi podźwignięcie się Polski z upadku i uniezależnienie od obcej kurateli.
6 i 7 lipca 1768 roku odbył się na polach między Sieniawą a Rymanowem generalny zjazd szlachty sanockiej, który zgromadził około 6000 ludzi. Ogłoszono akt konfederacji ziemi sanockiej według aktu barskiego, a na marszałka wybrano Jakuba Ignacego Branickiego herbu Korwin, dziedzica Nowotańca, którego już wcześniejsze władze Konfederacji barskiej mianowały regimentarzem ziemi sanockiej i który – co najważniejsze – miał błogosławieństwo Dukli. Spod Sieniawy nowo wybrany marszałek ruszył w 1500 koni przez Krosno do Krakowa. Na czele swojego oddziału konfederatów przybył z odsieczą Krakowa. Po upadku miasta próbował dowodzić obroną Wawelu przed szturmem wojsk rosyjskich. 15 września jako generalny regimentarz partii małopolskiej wezwał szlachtę do wytrwania. Uszedł na Słowację (wówczas Górne Węgry), skąd nawiązał korespondencję z austriackim kanclerzem Wenzlem Antonem von Kaunitzem. 
Wiosną 1769, oddział konfederatów barskich, dowodzony przez Józefa Bierzyńskiego podjął nieudaną próbę opanowania zamku w Starej Lubowli, będącego w posiadaniu Kazimierza Poniatowskiego. Ten poprosił wówczas Austriaków o zajęcie starostwa spiskiego.
Wszechobecność wojsk wroga utrudniała organizację i maksymalna liczba konfederatów walczących równocześnie wyniosła 20 000.
 W kwietniu 1769 roku w obozie pod Muszynką powstaje małopolski ośrodek konfederacji barskiej. Region Podkarpacia nabiera jednak szczególnego znaczenia w planach konfederatów od stycznia 1770 roku, kiedy w Preszowie na Słowacji, a następnie w Cieszynie ulokowało się dowództwo powstania. Jako teren szczególnie korzystnie położony i z natury obronny, a ponadto oferujący bezpieczne zaplecze dla przegrupowania wojsk, rejon Beskidu Niskiego, staje się centrum działań wojennych. W obliczu zwiększonego zagrożenia ze strony rosyjskiej na przestrzeni krótkiego czasu powstaje cały szereg umocnionych obozów konfederatów w okolicy Barwinka, Blechnarki, Czeremchy, Grabu, Izb, Koniecznej, Muszynki i Radoszyc, umożliwiającymi m.in. szybkie porozumiewanie się przy pomocy flag sygnałowych (według tradycji tzw. „Chorągiewka Pułaskiego”) pomiędzy Blecharką i Izbami. Zbudowany przez starościca winnickiego Adama Parysa obóz nad Izbami staje sie główną bazą wypadową Kazimierza Pułaskiego, skąd konfederaci organizują dalekie wypady i po stoczonych walkach przygotowują się do kolejnych potyczek.
Sytuacja ulega zdecydowanej zmianie w obliczu zmiany początkowo przychylnej powstaniu postawy Austrii i dojrzewania u obu sąsiadów planów rozbiorów Polski, kiedy z jednej strony korpus generała Esterhazy'ego otrzymuje zadanie kontrolowania konfederatów, a zarazem nie wpuszczania Rosjan na teren Austrii, zaś z drugiej w lipcu 1770 roku w kierunku Beskidu wyrusza ze swoim wojskiem rosyjski generał Drewicz. Momentem zwrotnym staje się bitwa pod Blechnarką. Dochodzi wówczas faktycznie do wspólnej akcji wojsk austriackich i rosyjskich, kiedy Drewicz przekupiwszy austriackiego rotmistrza obchodzi konfederatów od tyłu i zadaje im poważne straty już na terytorium austriackim, niszcząc przy tej okazji obóz nad Blechnarką. Ostateczny cios powstaniu zadaje zajęcie przez wojska rosyjskie 18 sierpnia 1772 roku klasztoru na Jasnej Górze, jako symbolu kultu maryjnego.
Po klęsce, tysiące (według szacunków około 5 000) uczestników i sympatyków konfederatów zostaje aresztowanych i zesłanych na Sybir, znaczną liczbę wcielono przymusowo do armii carskiej, pozostali schodzą do podziemia bądź, jak Kazimierz Pułaski, udaje się na emigrację. Spośród pozostałych część konfederatów z Litwy i Podlasia zatrzymuje się - za cichą aprobata władz austriackich w Dębowcu i okolicy, chroniąc się u krewnych bądź żeniąc się i osiedlając na stałe. To chyba nie przypadek, że właśnie w Dębowcu powstaje w 1772 roku najstarsza polska gwardia narodowa, która pod nazwą Gwardii Dębowieckiej pielęgnuje wartości narodowościowe i bierze czynny udział w kolejnych powstaniach narodowych oraz w Legionach Polskich poczas wojen napoleońskich.

Okopy konfederackie, warowny obóz nad Muszynką – wykonany wczesną wiosną 1769 roku na grzbiecie góry Jawor nad starym szlakiem handlowym prowadzącym przez przełęcz Tylicką i kontrolujący to przejście. Obóz będący najważniejszym obozem konfederackim na Sądecczyźnie, przez pewien okres był centralnym ośrodkiem administracyjno – gospodarczym konfederacji, aż do czasu utworzenia Generalności (powierzchnia obozu wynosi około 8 400 m2)

 

Źr: www.odkryjtylicz.pl

Extra waypoints
Symbool Soort Coördinaten Beschrijving
Parkeerplaats --- Tutaj, koło drogi, można zostawić pojazd.
Extra hints
Je moet ingelogd zijn om de hints te zien
Logs: Gevonden 17x Niet gevonden 0x Opmerking 0x Afbeelding 3x Alle logs Galerij