Bobry od wczesnego średniowiecza były zwierzętami łownymi i  stanowiły dużą wartość użytkową.

     Pomimo troski polskich królów od XII wieku liczebność bobrów zaczęła maleć. Nie poprawiły sytuacji akty prawne, zapewniające ochronę stanowisk bobrowych. Do prawie całkowitego wytępienia gatunku bobra doprowadziła wielowiekowa eksploatacja łowiecka oraz przekształcenie naturalnych siedlisk bobrowych.

     Gatunek ten został objęty ochroną ścisłą na mocy dekretu (1919 r.) i ustawą o ochronie przyrody (1934r.). Po długotrwałym regresie liczebności bobra, w okresie międzywojennym nastąpił pewien jej wzrost. W 1939 roku zanotowano 400 bobrów.

     II wojna światowa zmniejszyła populację bobra do ok. 130 sztuk. Wtedy nad rzeczką Czarna Hańcza powyżej jeziora Wigry była jedna stała i mocna kolonia.

     Konsekwentna, a także wieloletnia ochrona gatunkowa sprawiła, że pod koniec XX wieku żeremia bobrowe można było liczyć na dziesiątki dokoła całego jeziora Wigry i jezior sąsiednich. Przyczyniło się to do stopniowego wzrostu liczebności bobra.

 W roku 1968 liczba bobrów wynosiła 300 osobników, a w 1975 roku 500 osobników. Naturalne migracje i introdukcje zwierząt, a także wysiłek naukowców  z Polskiej Akademii Nauk oraz myśliwych Polskiego Związku Łowieckiego, pozwoliły na utworzenie wielu małych, lokalnych stanowisk bobrowych. Dały one początek, liczącej około 18 tysięcy populacji bobrów naszego kraju.

Sukces odbudowy liczebności populacji bobra zawdzięczamy polskiemu miłośnikowi i badaczowi tych zwierząt – prof. Wirgiliuszowi Żurowskiemu. Rozpoczął on w roku 1976 realizację programu „Aktywna ochrona bobra europejskiego w Polsce”. Jednym z głównych założeń tego programu była ochrona istniejących stanowisk.

Ochrona i aktywna restytucja spowodowały, że populacja bobrów wzrosła i rozprzestrzeniła się niemal po całym kraju. Około połowa populacji bobrów zamieszkuje tereny północno-wschodniej Polski.

Dziś bobry możemy spotkać dosłownie w każdym zakątku naszego kraju. Wzrasta także systematycznie areał, gdzie powodują szkody polegające głownie na zalaniu, podtopieniach, ale również  ogryzaniu i ścinaniu drzew.

Pamiętajmy, że ruch pojazdem silnikowym, zaprzęgowym i motorowerem w lesie dozwolony jest jedynie drogami publicznymi, natomiast drogami leśnymi jest dozwolony tylko wtedy, gdy są one oznakowane drogowskazami dopuszczającymi ruch po tych drogach. Nie dotyczy to inwalidów poruszających się pojazdami przystosowanymi do ich potrzeb.

Postój pojazdów na drogach leśnych jest dozwolony wyłącznie w miejscach oznakowanych (parkingach leśnych).

Skrzynka została założona w celu uczczenia 70-lecia Regionalnej Dyrekcji Lasów Państwowych w Szczecinku. Projekt figuruje pod nazwą Geoscieżka "Skarb Leśnika".

Do skrzynki prowadzi leśna ścieżka edukacyjna, mająca swój początek tuż przed wiaduktem przed miejscowością Damnica.

"Skrzynki szukaj za stawkiem na góreczce piaskowej, gdzie zobaczą twe oczy ślady kliki bobrowej:.