O wsi.

Sumin leży w powiecie starogardzkim nad jeziorem o tej samej nazwie. Początki wioski sięgają XIII wieku. W najstarszych dokumentach zachował się zapis: "W roku 1280 nadaje księże Mestwin synom Gotschalka Jakóbowi i Lutardowi, dobro Sumino z prawem dziedzicznym wolne od ciężarów".

Nazwa wsi, pierwotnie Somin, potem Szumino (1570), Sumino (1648), została utworzona przyrostkiem - in (o) od staropolskiej nazwy osobowej Som, identycznej z dzisiejszą nazwą ryby sum...

Sumin aż do roku 1852 był w posiadaniu szlachciców polskich. "W roku 1438 wieś wzmiankowana jest jako dobra rycerskie." Od 1648 roku właścicielem wsi jest A. Rembowski herbu Jelita, potem K. Dubska herbu Przagonia z Korony. W roku 1740 kolejny właściciel wsi, Tomasz Grąbczewski, zbudował we dworze kaplicę, która się później zapadła. Od roku 1852 majątek przeszedł w posiadanie rodziny niemieckiej. Ostatni właściciel Heinrich von Plehn wybudował w 1865 roku dwór, który zachował się do dnia dzisiejszego (mieści się w nim szkoła). Po sprzedaży majątku przez Plehna pruska Komisja Kolonizacyjna dokonała w roku 1909 jego podziału. Majątek zasiedlono niemieckimi osadnikami wyznania luterańskiego. W pałacu urządzono kaplicę ewangelicką.

 W roku 1920, po wskrzeszeniu Polski, gospodarstwa przeszły w ręce Polaków - katolików. Ci zaś zapragnęli utworzyć w Suminie własną stację duszpasterską. W 1925 roku założono dla Sumina, należącego do tej pory do parafii starogardzkiej, oraz Sucumina odłączonego od parafii pinczyńskiej, kurację (tj. samodzielny wikariat). Pierwszym jej administratorem został ks. Reginald Krzyżanowski.

Kościół.

Historia kościoła nie jest zbyt bogata. Początkowo nabożeństwa odbywały sie w prowizorycznej kaplicy, urządzonej w salce katechetycznej w miejscowej oberży. Mieszkańcy postanowili wybudować kościół i w tym celu zawiązali się Towarzystwo "Filia Sumin", które 27 czerwca 1926 roku położyło kamień węgielny pod fundament nowego kościoła. Poświęcenia kamienia węgielnego dokonał ks. dziekan Doering z Kokoszkowych. W dokumencie założycielskim czytamy:"Kościół ma stanąć pod wezwaniem Jana Chrzciciela, aby wskrzesić pierwszy kościół farny w Starogardzie, założony przez Zakon Joannitów w roku 1174 i zburzony przez Szwedów w roku 1655”. Dokument ten znajduje się w gablocie umieszczonej w kruchcie kościoła, drugi jego egzemplarz jest wmurowany pod ołtarzem. Budowę kościoła zakończono w roku 1927.

Jest to kościół trzynawowy, zbudowany w stylu neobarokowym, pokryty gotycką dachówką wg projektu inż. Antoniego Okonka ze Starogardu. Znajdują się przy nim trzy dzwony.

Za: www.kociewiacy.pl

Skrzynka: większe mikro zawiera tylko logbook i ołówek. Uwaga na krawędzie.