Po odzyskaniu niepodległości i przyłączeniu Kaszubszczyzny do Polski uczył się języka polskiego w polskiej szkole wieczorowej w swojej rodzinnej wsi w powiecie puckim. Naukę kontynuował w szkole pedagogicznej w Pelplinie, którą ukończył w 1925 r. Nie podjął pracy w zawodzie nauczyciela. Służył w przedwojennej Policji Państwowej. W wolnych chwilach tworzył literaturę kaszubską.

Fragment jego tekstu:

W odmętach zawiści

Wśród wielu wad naszego społeczeństwa na pierwsze miejsce wysuwa się zawiść

jednej dzielnicy do drugiej. A przecież każdy z nas jest synem jednej Matki – Polski, czy to

Kaszuba z nad Bałtyku, czy to obywatel z byłej Kongresówki, czy też, jak się często słyszy,

„wybraniec narodu” z Małopolski.

My, Kaszubi, pomni swoich bohaterskich czynów w walce o odzyskanie

Niepodległości Polski, dumni być powinniśmy, że złożona w ofierze na ołtarzu polskim krew

synów kaszubskich nie splamiła naszego honoru i wysiłki, czynione dla przyłączenia krwią

synów kaszubskich zbroczonej ziemi do Polski, nie poszły na marne – nie padły na grunt

Dlatego też my Kaszubi powinniśmy pierwsi kroczyć do upragnionej zgody i jedności,

trzymając kurczowo w ręku gałązkę oliwną, ten symbol pokoju, to berło miłości i szacunku

dla braci Polaków. Gdy to nastąpi, wówczas zwycięży rozsądny i trzeźwy duch kaszubski nad

porywczością, i triumfalnym pochodem wejdziemy w krainę braterstwa ludów, w tę, za którą

nasi ojcowie wzdychali.

Warunku tego dotychczas nie spełniono. Brak miłości i zaufania, lekkomyślne

traktowanie dobra sprawy w dużej mierze utrudnia zbliżenie i zżycie się naszego narodu.

Każda z byłych dzielnic uważa siebie za owego „wybrańca”, który przodować powinien

w sterowaniu łodzią państwową. Stąd ciągłe narzekania na tych, których języka się nie zna

dostatecznie, lub na tych, którzy przychodzą i szczycą się wyższością kulturalną, a na każdym

kroku okazują swą dumę, że mówią czystym językiem polskim, a swoich współbraci

Kaszubów uważają za coś pośredniego pomiędzy wrogiem a przyjacielem. Tym się tłumaczy

ogólne zniechęcenie, kończące się brakiem lojalności względem równych sobie

współobywateli.

Są to rzeczy może o wartości minimalnej, lecz swą złością stopniowo zatruwają myśl

i życie, początkowo jednostkom, a następnie całemu ludowi. Za tym idzie brak wiary

w[e] własne siły, osłabiające żywotność ludu. Do ostateczności jednak dojść nie może, bo my

Kaszubi jesteśmy jakoby murem polskim, o który w przyszłości sąsiedzi głowy rozbijać

będą. Hołdujemy hasłu: „Zgoda buduje, a niezgoda rujnuje”, a przekonamy się, że nikt nam z tego zarzutu nie zrobi, że będąc dziećmi wielkiej Polski, mówimy po kaszubsku, że mamy

własny, lokalny sposób życia.

Doskonale pamiętamy, jak to za dawnych czasów, gdy narodowi polskiemu tchu

zabrakło do dalszej egzystencji, do torowania sobie drogi wśród spisków i zdrad, zazdrości

i dumy poszczególnych warstw narodu, jak zawrotnym tempem toczyło się szczęście Polski

ku przepaści. To widząc inne narody, bacznym okiem śledziły nasze wstrząsy i czekały

z niecierpliwością na dojrzenie upadku. Każdy najmniejszy odruch niezgody, przyspieszający

upadek narodu polskiego, poruszał najczulsze nerwy wrogów, czyhających jak żarłoczne sępy

na swoją upatrzoną zdobycz. Samiśmy im wrota swoimi intrygami i niesnaskami otworzyli,

poczym przyszli i przykuli nas do swojego jarzma, pod którego ciężarem się uginał lud Bogu

ducha winien. Tak zazdrość zaprowadziła nas na tułaczkę, na niedolę...

Dziś, gdy wszystkie dzielnice spojone zostały w jedną nierozerwalną całość i Polska

nimi oddycha jak odrodzonymi płucami, zginąć powinny owe spory, dzielące nas od siebie,

a wspólna wiara w lepszą przyszłość zapewni byt nam i przyszłym naszym pokoleniom.

Więc, bracia Kaszubi! Nie zważajmy na prowokujące nas swą pychą kulturalną

jednostki, przybywające z głębi kraju do nas jako do ludu, stojącego w ich mniemaniu na

ostatnim stopniu kultury! Wykażmy swoim pogodnym zachowaniem się, że jednostki te są

w błędzie, że nie do wrogów przychodzą, lecz do swoich braci Kaszubów-Polaków,

ściskających serdecznie ich dłoń braterską.

Jan Bilot, Kaszuba

Trzeba patrzeć pod nogi i podnieść to, co nie pasuje do otoczenia. Nie chwaląc się, sam go tam wniosłem.

WIELKIE PODZIĘKOWANIA dla Leśniczego z Barnowa.

 Partnerami tego projektu są Powiat Bytowski, RDLP w Szczecinku, Nadleśnictwa: Bytów, Leśny Dwór oraz Trzebielino, Gminy Borzytuchom, Kołczygłowy i Trzebielino, Partnerstwo Dorzecze Słupi i Zrzeszenie Kaszubsko - Pomorskie.

Pamiętaj las jest naszym wspólnym dobrem. Szukanie keszy w lesie jest przyjemnością samą w sobie, a w gratisie Masz okazję obcować z przyrodą i podziwiać piękne widoki. Zakaz wjazdu do lasu jest zakazem wjazdu, a sprawiedliwość musi być po stronie lasu. Samochody można pozostawić na parkingach leśnych podaje ich namiary 54 14 152   17 15 877; 54 14 420 17 16 640.