Skrzynka-  mikroprzylepa umieszczona na współrzędnych. Popatrz przez otwory a bez trudu dojrzysz keszynkę. Duch Helmuta strzeże tego miejsca i wszelakich tajemnic związanych z okolicą. Spytacie jakie to tajemnice?- prosimy bardzo!

Atomowy magazyn
Miejscem okresowego przechowywania tych materiałów miała być składnica amunicyjna Mulnik, przejęta po wojnie przez Rosjan po Kriegsmarine. Jednym z dowodów są  pozostałości po infrastrukturze składnicy, zmodernizowanej w latach 60-tych. Kilka tzw. stref, zabezpieczonych i ogrodzonych płotami kolczastymi podłączonymi do sieci elektrycznej, budki wartownicze i żelbetonowy tunel-rura, przypominający swoją konstrukcją obiekty baz w Bornym Sulinowie i Nadarzycach. Wysoki na około 3 m, zewnętrznie, pierwotnie przykryty warstwą ziemi służył do przechowywania „specjalnych” materiałów! Także broni chemicznej, przechowywanej w składnicy w znacznych ilościach. Cała składnica, oficjalnie Marynarki Wojennej, obsługiwana była przez żołnierzy w mundurach wojsk lądowych, co jest argumentem stanowiącym o jej specjalnym przeznaczeniu.
Stanowisko dowodzenia
Drugim obiektem, świadczącym także o prestiżu bazy radzieckiej w Świnoujściu jest olbrzymi kopiec ziemny, ukryty w gęstym sosnowym lesie, zlokalizowanym tuż przy ulicy Karsiborskiej. Kryje on w swoim wnętrzu schron przeciwatomowy, pełniący niegdyś funkcję punktu dowodzenia na wypadek ataku nuklearnego, wybudowany na początku lat 60-tych (jedna z dat na fasadzie – 1964 rok) na terenie byłej bazy łączności Kriegsmarine. Dobudowano go do konstrukcji bunkra łączności z lat 30-tych. Do jego wnętrza prowadzi wejście przez specjalną śluzę chronioną kiedyś podwójnymi, pancernymi drzwiami, podobnymi do tych, jakie zamykają bankowe skarbce. Schron posiadał własne ujęcie wody z głębokości 50 m, zapas żywności na pół roku, urządzenia klimatyzacyjne, łączność, itp. Wydaję się że pierwotnie miał on służyć do innych celów – być może jako garaż np. dla SS-20 i SS-22, a dopiero po wybudowaniu głównej konstrukcji zdecydowano o jego nowej roli.
Teren całego kompleksu podzielony był na dwie wzajemnie poodgradzane części. W pierwszej strefie znajdowały się budynki wartowni (zachowały się polowe stanowiska i ciągnące się wzdłuż drogi dojazdowej transzeje) oraz jeden budynek mieszkalny dla personelu (ok. 200 osób). W drugiej strefie, chronionej dodatkowym kolczastym drutem, znajdował się główny schron, baraki socjalne, magazyn i warsztat naprawczy.