Święty kamień na Jościach

Głupianka
Wieś Głupia Wola została założona przez dziedziców z Sufczyna w XVI w., a od XVIII w. zwana jest Głupianką. Nazwa pochodzi prawdopodobnie od prasłowiańskiego słowa "głu" oznaczającego ścięty pień drzewa. Na terenie wsi znajdują się ślady bardzo starego osadnictwa oraz pozostałości cmentarzysk całopalnych. We wsi do niedawna kobiety zajmowały sie tkactwem z wełny i lnu. W domach przechowywane są wełniane kilimy, szmaciane chodniki a także elementy kołbielskiego stroju ludowego tj. wełniane sorce i fartuchy. Wieś słynęła także z tradycji śpiewawczych za sprawą kilku utalentowanych śpiewaków prowadzących tradycyjne wieczorne śpiewy przy zmarłych.

Położone w Głupiance Joście to jedno z najbardziej tajemniczych miejsc na Mazowszu. Nazwę tę nosi pole położone na południe od centrum wsi. Tam, do roku 1907, w miejscu obecnej kapliczki, leżał ogromny głaz z tajemniczymi wykuciami na powierzchni, czczony przez okoliczną ludność. Według jednej z legend miał na nim odpoczywać sam Chrystus. Słowo, Joście języku dawnych Słowian mogło oznaczać jadło, strawę i mogli być związane z kultem przodków, których dusze dokarmiano zostawiając jedzenie napitek i drobne datki na kamieniu.

Kamień ten, według relacji przodków współczesnych mieszkańców wsi, miał mieć 15 m obwodu. Na jego wierzchniej stronie, znajdowało się 5 kulistych zagłębień, przypominających miseczki o pojemności 1l oraz 4 mniejsze zagłębienia, średnicy 3 cm. Pomiędzy małymi zagłębieniami znajdował się znak krzyża i litery, wykute zapewne już w czasach nowożytnych.
Kościół próbował od dawna walczyć z pogańskim zwyczajem kultu kamienia, w czym mieli duży udział ojcowie Reformaci z siennickiego klasztoru. Ostatecznie w roku 1907 z nakazu proboszcza parafii kołbielskiej Jana Wasilewskiego, mieszkańcy Głupianki ofiarowali swój kamień na budowę nowej świątyni. Kamień rozbito. Mówi się, że wykonano z niego schody wejściowe do kościoła w Kołbieli, a budulec powstały z rozbitego głazu wiozło 40 wozów żelaznych. Na miejscu głazu stanęła najpierw drewniana, później murowana kapliczka wewnątrz której umieszczono figurkę świętej Anny, nazywanej tu „Osóbką".
Ludzie położyli przed wejściem do kapliczki ocalałą, górną część głazu z pradawnymi wykuciami i po dawnemu oddawali mu cześć. Jednakże pozostawiony odłamek uległ dalszym zniszczeniom. Współcześnie można zobaczyć zachowany fragment kamienia, już bez rzeczonych wykuć, leżący po prawej stronie kapliczki.
W kapliczce stoi figurka świętej Anny, patronki wioski, ubierana przez kobiety w materiałowe sukienki. Wierzy się w jej uzdrawiającą moc, a chore miejsce pielgrzymi „okrzesują" jej suknią.

Skrzynka schowana przy drzewie z wieloma gałęziami. 

Bardzo proszę o dobre zamaskowanie liśćmi i innymi patykami.