Początki klasztoru benedyktynów w Lubiniu sięgają XI w. Według starszej tradycji historiograficznej, wywodzącej się od Władysława Semkowicza, w 1070 rokukomes Michał z Góry, sprowadził z Leodium (obecnie Liège w Belgii) zakon benedyktynów tworząc tu opactwo. Nowsze badania jednak skłaniają do uznania za fundatora Bolesława II Śmiałego, datę zaś według nich przesunąć należałoby na rok 1077^[1]. Podczas prac archeologicznych ujawniono fragmenty kościoła i fosy z XI w., z nieznanych przyczyn ta pierwsza budowa została jednak przerwana.

Druga fundacja miała miejsce za panowania Bolesława Krzywoustego w pierwszej połowie XII w. Według przekazów benedyktynów dobroczyńcą zakonu był możnowładca Skarbimir z rodu Awdańców, który sprowadził mnichów do Polski. W 1145 r. w nowo zbudowanym kościele pw. Najświętszej Marii Panny poświęcono ołtarz, 1 czerwca 1267 r. papież Klemens IV wydał bullę protekcyjną, na mocy której klasztor został objęty opieką stolicy apostolskiej.

Dzięki nadaniom i zakupom klasztor był właścicielem wielu wsi i osad w okolicy a także miast Święciechowa i Krzywiń. Do klasztoru w Lubiniu należało też ówczesne miasto Jeżów, obecnie wieś w województwie łódzkim.

W XIII w. klasztor rozbudowano, dobudowano m.in. kaplicę grobową księcia Władysława Laskonogiego. Kolejna przebudowa (w stylu gotyckim miała miejsce w XV w. (z tego okresu pochodzi szczyt kościoła od strony wschodniej). W XVII w. i pierwszej połowie XVIII w. kościół i klasztor przebudowano w stylu barokowym, zachowanym do dzisiaj.

Ciągła rozbudowa była możliwa pomimo faktu, że klasztor był wielokrotnie łupiony i niszczony w swojej historii, co było spowodowane m.in. jego bliskością śląskiej granicy. Według ustnych przekazów Lubiń w 1241 r. zniszczyli Tatarzy, w XIV w. padł ofiarą walk pomiędzy Nałęczami a Grzymalitami, w 1627 r. został ograbiony przez jedną band, które wyprawiły się tu ze Śląska podczas wojny trzydziestoletniej. W czasie potopu szwedzkiego opactwo zostało spustoszone przez Szwedów.

Od początku istnienia Lubiń był też znaczącym ośrodkiem kultury. Sprowadzeni tu benedyktyni, stosując się do wymagań reguły zakonu, w XII wieku utworzyliskryptorium, w którym przepisywano księgi liturgiczne, roczniki i dokumenty, a w późniejszym okresie przekłady fragmentów Pisma Świętego, zbiory kazań i kroniki zakonu. Biblioteka klasztorna według spisu z 1837 r. liczyła 5525 tomów.

Po II rozbiorze Polski w 1793 r., kiedy Lubiń znalazł się w granicach Prus, władze stopniowo ograniczały samodzielność klasztoru, wymagając np. zgody władz na przyjmowanie zakonników do nowicjatu. Ostatecznie kasata nastąpiła w 1836 r. Rok wcześniej władze pruskie przejęły bibliotekę klasztorną, archiwum i pieczęcie klasztoru (część zbiorów znajduje się obecnie w archiwach archidiecezjalnych w Gnieźnie i Poznaniu); skonfiskowano też prawie 40 tys. talarów z klasztornej kasy. Kościół klasztorny stał się nowym kościołem parafialnym parafii w Lubiniu, zarządzanym przez księży diecezjalnych, a dotychczasowy kościół parafialny św. Leonarda został przejęty przez ewangelików.

Benedyktyni powrócili do Lubinia w 1924 r., pierwszym przeorem został Czech Linus Prochaska. Zbudowano nowy dwupiętrowy gmach klasztorny, propagowano kult Bernarda z Wąbrzeźna i ustne tradycje pobytu Mickiewicza w Lubiniu (w krużganku klasztornym umieszczono tablicę upamiętniającą przypuszczalny pobyt Mickiewicza w Lubiniu, a w jednym z pomieszczeń urządzono „pokój Mickiewicza”).

Po wybuchu II wojny światowej w 1940 r. w klasztorze urządzono obóz internowania dla 101 księży i zakonników z Wielkopolski, 46 z nich zostało następnie wywiezionych do obozu koncentracyjnego wDachau, gdzie duża część księży zginęła. W latach 1941-1944 istniał tu dom starców dla Polaków, a następnie ośrodek szkoleniowy Hitlerjugend. Benedyktyni powrócili do Lubinia po wyzwoleniu 24 stycznia 1945 r.

Historycznie ukształtowany zespół opactwa Benedyktynów z kościołem klasztornym Narodzenia NMP, budynkami klasztornymi, kościołem św. Leonarda, parkiem, ogrodem, dwoma folwarkami, szkołą parafialną, cmentarzem, pastorówką, placem targowym oraz figurą św. Jana Nepomucena został uznany za Pomnik historii na mocy Rozporządzenia Prezydenta RP z dn. 9 grudnia 2009 r.

Historia klasztoru benedyktynów w Lubiniu */ Klasztor Benedyktynów w lubinu posiada również podziemny ciąg korytarzy w którym pochowani zastali władcy ziemscy jak i zakonnicy. Tunel ten ciągnie sie przeszło kilka kilometrów w kierunku miejscowości Bierzyń tam też na początku wsi ustawiona została figura pod którą znajduje się wejście do podziemi. Ze względu na fakt iż nad tunelem biegnie droga, został on zamknięty i nie jest dostępny dla zwiedzających gdyż droga naruszyła strukturę podziemi i stwarzałaby zagrożenie dla zwiedzających. Korytarze ciągnące się od klasztoru najprawdopodobniej biegną aż do miejscowości Śrem oddalonej o około 20 km.

Sama skrzynka została ukryta na tyłach kompleksu klasztornego. Koordynaty powinny byćdokładne ale z czasem oczywiście możemy je oprawićna dokładniejsze. 
Szukaj na wysokości kolan :)