W 1940 r. Niemcy utworzyli obóz pracy przymusowej w Magnuszowiczkach. Był to jeden z 16 obozów pracy, które powstały na Śląsku Opolskim wzdłuż budowanej autostrady Wrocław – Katowice (Reichsautobahn – RAB 29).
Początkowo w obozie umieszczono polskich robotników przymusowych pochodzących z ziem wcielonych do III Rzeszy. Od jesieni 1940 r. na ich miejsce zaczęto masowo przywozić grupy robotników żydowskich z gett w Będzinie, Sosnowcu i Czeladzi. Prawdopodobnie przez krótki czas w obozie mogli przebywać jednocześnie Polacy i Żydzi.
Obóz był różnorodnie nazywany: Reichsautobahnlager, Judenlager lub Judenlager-Arbeitslager, a w późniejszym okresie – Zwangsarbeitslager (ZAL).
Więźniowie pracowali na dwie zmiany po 12 godzin dziennie, także w niedziele. Niewolnicza praca była wyczerpująca. Wolny czas wypełniono apelami i bezwzględną selekcją więźniów. Chorych, wycieńczonych i niezdolnych do dalszej pracy odsyłano do gett w Będzinie i Sosnowcu. Powodowało to ukrycie rzeczywistej śmiertelności w obozie. Na miejsce odesłanych sprowadzano nowe kontyngenty Żydów. Warunki bytowe i higieniczne ulegały stałemu pogarszaniu. Strażnicy byli brutalni, a w obozie panował terror.
Na wiosnę 1942 r. podjęto decyzję o wstrzymaniu budowy autostrady. Wobec tego obóz w Magnuszowiczkach został zamknięty, a więźniów przewieziono do innych obozów pracy położonych przy zakładach przemysłowych.
źródło: www.niemodlin.org, www.sztetl.org.pl
Kesz:
Małe pudełko schowane niedaleko tablicy pamiątkowej. Kesz zawiera logbook, ołówek, temperówkę – nie na wymianę, kilka drobiazgów na „handel”, oraz certyfikat dla pierwszego znalazcy.
Szukaj na kordach.