Zasięg kultury komornickiej
Zajmuje większość terytorium Polski, bez północno-wschodniej części. Kultura komornicka należała do północnego (nordycznego) kręgu kultur mezolitycznych. Zespół zjawisk kulturowych związanych z tym kręgiem obejmował swym zasięgiem obszary pomiędzy Wielką Brytanią, która w okresie preborealnym holocenu była jeszcze połączona z kontynentem (południowobałtycki szelf został zalany dopiero w okresie atlantyckim) a Białorusią. Obejmował tereny Anglii (kultura Star Carr), Holandii, Niemiec (kultura Duvensee), Danii (kultura maglemoska) oraz tereny dzisiejszej Polski - kultura komornicka.
Krzemieniarstwo bazuje rdzeniach wiórowych i wiórowo-odłupkowych, zarówno jednopiętowych, jak i dwupiętrowych (o piętach zbieżnych). Uzyskiwano z nich nieregularne wióry i odłupki. Narzędzia: krótkie drapacze, rylce, przekłuwacze. Mikrolity geometryczne: krępe trójkąty, półtylczaki (typu Komornica), tylczaki (typu Stawinoga i lancetowate). Inwentarz kościany: niemal nieobecny w materiale archeologicznym, należałoby przypisać jedynie motyki rogowe, niekiedy zdobione ornamentem. Niestety pozostałości wyrobów kościanych nie zachowały się.
Obozowiska lokowano na wydmach i terasach rzek. Stanowiska mogą być kilkuszałasowe (camp base), jak i mniejsze – satelickie. Większe zgrupowania mogą być świadectwem powracania w dane miejsce przez dłuższy czas.
Gospodarka kultury komornickiej miała charakter zbieracko-łowiecki na niektórych terenach nieco większe znaczenie uzyskiwało rybołówstwo. Ludność tej kultury wydobywała także ochrę w okolicach Grzybowej Góry (Rydno).