Największy na świecie niekomercyjny serwis geocachingowy
GeoŚcieżki - skupiające wiele keszy
Ponad 1000 GeoŚcieżek w Polsce!
Pełne statystyki, GPXy, wszystko za darmo!
Powiadomienia mailem o nowych keszach i logach
Centrum Obsługi Geokeszera wybierane przez Społeczność
100% funkcjonalności dostępne bezpłatnie
Przyjazne zasady publikacji keszy
You have to be logged-in in order to perform operations on this cache.
stats
Show cache statistics
Kaliska Fabryka Fortepianów i Pianin - OP88NS
Owner: PeCha
Please log in to see the coordinates.
Altitude: 103 m. ASL.
 Region: Poland > wielkopolskie
Cache type: Other type
Size: Small
Status: Archived
Date hidden: 26-04-2015
Date created: 27-04-2015
Date published: 27-04-2015
Last modification: 18-01-2017
5x Found
0x Not found
2 notes
watchers 1 watchers
1 visitors
4 x rated
Rated as: Good
In order to view coordinates and
the map of caches
you must be logged in
Cache attributes

Go geocaching with children  Recommended at night  Bike  One-minute cache  Monumental place 

Please read the Opencaching attributes article.
Description PL

O fabryce:

Żeby opisać działalność i osiągnięcia oraz zasługi rodziny Fibigerów dla miasta i szerzenia kultury w kraju, trzeba przedstawić sylwetkę „ojca” największego potentata przemysłu muzycznego, jakim była Fabryka Fortepianów i Pianin Arnold Fibiger.

Pierwszym z rodu Fibigerów, który zamieszkał w Kaliszu, był Karol Gottlob Fibiger. Urodził się najprawdopodobniej na Śląsku w 1808 roku. 18 stycznia 1837 roku ożenił się z Charlottą Emilią Schoen córką Vertraugotta, sukiennika z Władysławowa w woj. konińskim. Świadkiem na ślubie Fibigera był kaliski budowniczy fortepianów Jerzy Lindemann. Po ślubie mieszkał wraz z żoną we Wrocławiu. Jako mieszkaniec gminy Kalisz, guberni kaliskiej został zapisany w „księdze stałej ludności” w listopadzie 1847 roku. Mieszkał w podkaliskiej miejscowości Dobrzec Mały. W Kaliszu prowadził warsztat stolarski. Miał trzech synów: Gustawa Arnolda, Karola Reinholda i Rudolfa Ottona. Zmarł w 1862 roku.

 

Gustaw Arnold Fibiger I

Gustaw Arnold Fibiger I

 

Gustaw Arnold Fibiger (I) urodził się w Kaliszu 16 października 1847 roku. W zakładzie ojca zaczęła się jego przygoda z obróbką drewna. Po jego śmierci rozpoczął praktykę w fabryce Hintza, który został jego prawnym opiekunem. Po czterech latach nauki w fabryce swojego opiekuna Arnold Fibiger postanowił poszerzyć swoją wiedzę i w związku z tym wyjechał w 1866 roku na praktykę do Niemiec. Na początku był robotnikiem w berlińskiej firmie „Quandt”, następnie wyjechał do Lipska, gdzie w firmie „Irmler” a później „Blüthner” zgłębiał tajniki budowy i konstrukcji fortepianów. Z Lipska wrócił do Berlina i w firmie „Bechstein” dalej poszerzał swoją wiedzę z zakresu budownictwa. Z Berlina wyjechał do Legnicy, gdzie w firmie „Edward Seiler” zdobył dyplom i tytuł wykwalifikowanego mistrza budowy fortepianów. Po powrocie do Kalisza 1873 roku założył własny warsztat przy ulicy Józefiny 549. Swój pierwszy fortepian ukończył w 1878 roku i od tego momentu liczy się powstanie firmy „Arnold Fibiger”. Początkowo w niewielkim warsztacie zatrudniał Fibiger 5 – 6 pracowników a budowane instrumenty były kupowane przez kaliskich amatorów gry na fortepianie. Dzięki świetnemu wykonaniu instrumenty Fibigera zyskały sławę i chętnie były kupowane w innych miastach Królestwa Polskiego a także w Rosji. Budowane w zakładzie Fibigera w latach osiemdziesiątych XIX wieku instrumenty miały zazwyczaj mechanikę angielską lub ulepszoną wiedeńską, miały krzyżowy układ strun, mosiężne agrafy i inne ulepszenia techniczne systemu amerykańskiego. Według systemu amerykańskiego Fibiger budował także pianina, jak pisze „Kaliszanin” nr 49 z 1884 roku „z dubeltowym, metalowym blatem i czterema szprejcami”. W tym czasie wszystkie klawiatury także instrumentów budowanych w Kaliszu przez Fibigera były pokrywane kością słoniową, o czym z resztą z dumą zawiadamiano w wydanym na 60-lecie fabryki katalogu reklamowym zatytułowanym: „Arnold Fibiger – 60 lat w służbie klienta” w Kaliszu w 1938 roku w następujący sposób:

„Fabryka nasza nie oszczędza na materiale i stosuje tylko pełnowartościowe surowce i półfabrykaty. Mały przykład niech mówi za wszystkie inne: Nie stosujemy w klawiaturze żadnych namiastek w rodzaju „elfenitu”, „galalitu” itp.., a w każdym, nawet najtańszym instrumencie, otrzyma nasz klient klawiaturę z prawdziwą kością słoniową.”

 

Fortepian koncertowy M-240

 

Fortepian koncertowy 240 cm

 

Pierwszy wielki fortepian koncertowy o długości 240 cm Arnold Fibiger zbudował w 1885 roku. Fortepian ów przyniósł fabryce i jej właścicielowi wielką sławę i uznanie. Chęć zagrania na tym słynnym instrumencie sprowadziła do Kalisza w celu dania koncertu takie sławy jak Józef Wieniawski, Fremont Hatsch, czy Reisenauer oraz wielu innych, którzy wydali jak najbardziej pozytywne opinie. Jakość instrumentów była wielokrotnie potwierdzana na wielu wystawach, tak w miastach polskich jak i za granicą. Pierwsze odznaczenie dla instrumentów Fibigera to srebrny medal na Wystawie Rolniczo – Przemysłowej w Warszawie w 1885 roku. Na kolejnej wystawie w Warszawie w 1890 roku instrumenty Fibigera otrzymały złoty medal, co od razu podniosło zbyt instrumentów. Wytwórnia Arnolda Fibigera wciąż zwiększała produkcję instrumentów. W 1884 roku wynosiła ona 60 instrumentów rocznie. W 1887 roku zatrudnienie w fabryce wynosiło 7 osób przy rocznej produkcji wartości 6 000 rb. Pierwsza lokalizacja fabryki nie spełniała wymagań powierzchniowych, które wzrastały wraz z zapotrzebowaniem na instrumenty produkowane w fabryce, w związku z czym zadecydowano o przeniesieniu fabryki na ulicę Szewską (przemianowaną niedługo na ul. Chopina) w 1898 roku. W tymże roku fabryka została wyposażona w silnik parowy o mocy 15 KM. Sytuacja zmusiła w 1900 roku Arnolda Fibigera do wybudowania nowego gmachu fabrycznego posiadającego cztery piętra i 35 metrów długości. Dwa lata później fabryka została wyposażona w silnik gazowy o mocy 12 KM a zatrudnienie znalazło w niej 40 osób. Rok 1905 przyniósł fabryce obroty roczne w wysokości ok. 75 000 rb. przy zatrudnieniu 50 pracowników. Rozsławiona w Polsce fabryka zaczęła podbijać Europę i świat od 1906 roku, kiedy to zdobyła „Grand Prix” na wystawie w Paryżu, a później, w tym samym roku, w Londynie. Wraz ze wzrostem produkcji wzrasta także zatrudnienie w fabryce, która w 1909 roku dawała pracę ponad 50 osobom. Przed I wojną światową produkcja wynosiła 2 000 instrumentów rocznie przy zatrudnieniu 300 robotników. Dzięki swojej wyśmienitej jakości instrumenty Fibigera podbiły rynek rosyjski, gdzie przedstawicielstwa fabryki sięgały do Czyty i Władywostoku na wschodzie i Taszkientu oraz Baku na południu. W związku z podbojem ogromnego rynku rosyjskiego fabryka została poddana kolejnej rozbudowie. Tym razem powstał ogromny 4-piętrowy i długi na 80 metrów gmach o żelazo-betonowej konstrukcji, stanowiący przedłużenie dotychczas istniejącego budynku. W tym czasie fabryka wyposażona była w nowoczesne maszyny i urządzenia, suszarnie, magazyny i silnik gazowy o mocy 75 KM.

Wybuch I wojny światowej kończy pewien okres w dziejach Fabryki Fortepianów Arnold Fibiger. W ciągu 36 lat istnienia Arnold Fibiger stworzył wiele udanych modeli pianin i fortepianów o różnej wielkości oraz różnych stylach obudowy. Doprowadził swoją firmę na czołowe miejsce w produkcji instrumentów w kraju, dzięki czemu Kalisz zyskał miano największego ośrodka fortepianowego wyprzedzając znacznie ośrodek warszawski. Firma zaś uzyskała znaczną popularność, uznanie fachowców i światowy rozgłos. Do produkcji instrumentów importowano materiały najlepszej klasy m.in. drewno na płyty rezonansowe, do wyrobu forniru (mahoń orzech, palisander) a także drut na struny, inne metalowe części oraz mechanizmy. Polskie zakłady dostarczały do fabryki klawiatury (kaliski warsztat Konrada Eibela) oraz ramy żeliwne (odlewnia Rudolfa Fibigera - brata Arnolda). Przed wybuchem wojny w fabryce rozpoczął pracę Gustaw Fibiger (II). W 1914 roku w wyniku działań wojennych została zniszczona część budynków fabryki, co najprawdopodobniej doprowadziło do śmierci Arnolda Fibigera (I), który zmarł na atak serca 5 lutego 1915 roku w Warszawie.

 

Gustaw Arnold Fibiger II

Gustaw Arnold Fibiger II

 

Po wojnie dyrektorem fabryki został syn Gustawa Arnolda Fibigera (I) Gustaw Arnold (II), urodzony 19 stycznia 1881 roku w Kaliszu. Ucząc się w szkole ogólnokształcącej praktykował także w fabryce swojego ojca. W latach 1900 – 1910 praktykował w niemieckich i austriackich firmach „Seiler”, „Rönisch”, „Ibach”, „Feurich” i „Stingel” . W czasie wojny fabryka zawiesiła budownictwo fortepianów i pianin. Po wojnie początkowo produkowano meble, ale w niedługim czasie wznowiono produkcję instrumentów. W powojennej rzeczywistości fabryka nie osiągała wyników sprzedaży choćby podobnych do przedwojennych. Znana była przede wszystkim na rynku krajowym, chociaż pamięć i dobra opinia po przedwojennych instrumentach pozostała, a dzięki nowym konstrukcjom autorstwa Gustawa Arnolda (II) dobre imię fabryki zostało utrzymane. Wielki rozgłos przyniosło fabryce wielkie pianino koncertowe o wysokości 150 cm, dorównujące siłą brzmienia fortepianowi. Okres powojenny to także nowe przedstawicielstwa na terenie kraju.

27 kwietnia 1925 roku Gustaw Fibiger (II) uzyskał dyplom mistrzowski przyznany mu przez Urząd Starszych Zgromadzenia Fortepian-Organmistrzów w Warszawie. Dziś można go oglądać w Muzeum Okręgowym Ziemi Kaliskiej w Kaliszu. W nagrodę za znaczne przyczynienie się do rozwoju Kaliskiego Towarzystwa Muzycznego został także mianowany jego członkiem honorowym. Gustaw Fibiger (II) był także współzałożycielem Związku Przemysłowców Kaliskich, w którym został najpierw członkiem komisji rewizyjnej, a następnie w 1922 roku członkiem prezydium.

Gustaw Fibiger (II) zmarł na atak serca 8 grudnia 1926 nie doczekawszy przekazania kierownictwa firmy swojemu synowi Gustawowi (III). Po jego śmierci firma przeszła w 50% w ręce żony Gustawa II – Wandy Karoliny Almy Fibiger z domu Heinzelmann, a w 50% w ręce ich dzieci Gustawa Arnolda, Elwiry Marii i Wandy Łucji. Jako że dzieci były niepełnoletnie, kierownictwo firmą w ich imieniu przejęła matka. Dzięki jej staraniom z wiedeńskiej fabryki Bösendorfer sprowadzono do Kalisza konstruktora fortepianów Karola Broniszowskiego. W 1933 roku została członkinią zarządu Kaliskiego Towarzystwa Muzycznego. Po wybuchu II wojny światowej Wanda Fibiger wraz z córką Elwirą opiekowała się rannymi w oblężonej Warszawie. Zmarła tragicznie 23 stycznia 1945, kiedy Niemcy pospiesznie opuszczali Kalisz uciekając przed nadciągającą Armią Radziecką.

Dzięki Karolowi Broniszowskiemu, który pokierował fabryką od strony technicznej, zapewniono jej ciągłość produkcji. Pod jego kierunkiem budowano nowe modele instrumentów, a także unowocześniano stare.

W okresie międzywojennym Fabryka Fortepianów i Pianin „Arnold Fibiger” mieściła się w budynkach wybudowanych jeszcze przed I wojną światową, przy ulicy Szopena 9. Posesję oznaczoną numerem hipotecznym 494 rodzina Fibigerów zakupiła w całości dopiero w 1925 roku za 27 220 zł od Altrata Moszka Mengla. W zespole Akt Miasta Kalisza w teczce budowlanej nieruchomości odnotowane jest, że teren ten został zakupiony przez Gustawa Arnolda Fibigera (I) i jego małżonkę Bertę Fibiger w 1897 roku za 12 000rb.

W latach międzywojennych FFiP „Arnold Fibiger” importowała wiele surowców potrzebnych do budowy instrumentów. I tak drewno rezonansowe przywożone było z Rumunii. Drewno na forniry pochodziło z Ameryki Środkowej (mahoń), Indii i Brazylii (palisander), z Kaukazu i Ameryki Południowej (orzech). Drut stalowy na struny sprowadzano z Niemiec, Anglii lub Szwecji. Mechanizmy wraz z kompletem młotków oraz sztycami i śrubami, które były produkowane na zamówienie według wymiarów ściśle dostosowanych do wyliczeń i konstrukcji produkowanego modelu kupowano w Niemczech i Francji od firm „Langer”, „Renner” i Schwander”. Ramy żeliwne były produkcji polskiej (z odlewni „Rudolf Fibiger”), a drut miedziany na struny basowe produkowany był na licencji przez firmę „Kabel Polski” w Radomsku. Kołki strojeniowe, stalowe, gwintowane kupowano w Polsce, Czechosłowacji lub Austrii. Agrafy 1 – 3 otworowe z mostkami , zamki do pianin z kluczami i zawiasy do pulpitów kupowano od „Femy” z Bydgoszczy, sztyfty klawiaturowe w „Metalurgii” z Radomska. W różnego rodzaju filce fortepianowe zaopatrywała fabrykę firma „Weile” z Łodzi, a w lakier rezonansowy „Nobiles” z Włocławka. Kość słoniowa była dostarczana przez francuskie firmy: Girllet Pere Fils, Blocka Et. Billes De Biliarda Touches De Pianos, 61 Rue Bretagne (IIIc Arrt) w Paryżu; Schwander mecanigues et clawir pour pianos, Etab ts J. Herrburger, 16 Rue de I Evangile Paris (18c art) w Paryżu; Societe Anonyme Des Anciens Etablissemente Gehrling Douiliet.

Instrumenty z kaliskiej fabryki w dalszym ciągu cieszyły się dobrą opinią i zdobywały kolejne nagrody. Były kupowane przez różne instytucje. W latach trzydziestych zostały zakupione przez rozgłośnie radiowe w Katowicach, Krakowie, Toruniu, Wilnie, Warszawie, znalazły się w teatrach w Brześciu, Grudziądzu, Kaliszu, Płocku, w Towarzystwach Muzycznych w Warszawie, Kaliszu i Włocławku. Również konserwatoria i szkoły muzyczne z Brześcia, Inowrocławia, Kalisza, Katowic, Krakowa, Lwowa, Płocka, Siedlec, Tarnowskich Gór, Torunia, Warszawy i Zamościa zakupiły instrumenty z fabryki Fibigera. Fortepiany z kaliskiej fabryki umilały rejsy pasażerom „Batorego” i „Chrobrego”. Wielbiciele X muzy także mogli podziwiać fortepiany Fibigera, które zostały zakupione przez wytwórnie filmowe. Uczestnicy III Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego im. F. Chopina w 1937 roku przygotowywali się do swoich występów na instrumentach zbudowanych przez FFiP „Arnold Fibiger”. Fortepian tej marki otarł się też o świat polityki. Został zakupiony przez Ministerstwo Spraw Zagranicznych i stanął w Sali Przyjęć ministra Józefa Becka. W 1938 roku z okazji 60-lecia fabryki został wykonany fortepian wielki koncertowy, którym w taki sposób chwalili się twórcy:

„Fortepian koncertowy o długości 2,80 m. (…) prześcignął wszystko, co dotychczas było, i stanowi prawdziwą rewelację w naszym przemyśle. Jest to fortepian zbudowany na zmienionych nieco zasadach i jest prawdziwą dumą naszych polskich konstruktorów. Zatem nic dziwnego, że spotkał się z takim przyjęciem we wybrednych kołach muzycznych, że fabryka nasza nie może nadążyć z produkcją tego modelu.”

W 1939 roku jako jedyna polska firma „Arnold Fibiger” została zaproszona do udziału w nowojorskiej „Wszechświatowej wystawie” instrumentów, co jednoznacznie świadczyło o jej najwyższej w kraju randze. Na wystawę tę fabryka wykonała nowy model fortepianu gabinetowego o długości 148 cm., którego dno rezonansowe i obudowę zaprojektował wnuk założyciela fabryki Gustaw Arnold Fibiger (III). W tym czasie powstało hasło „Arnold Fibiger to polski Bechstein i polski Blüthner”. Kryzys lat trzydziestych przejawił się spadkiem produkcji oraz niższym zatrudnieniem, które wynosiło wtedy 70 – 90 osób.

 

Gustaw Arnold Fibiger III

Gustaw Arnold Fibiger III

 

 Gustaw Arnold Fibiger (III) rozpoczął praktyczną naukę zawodu w fabryce fortepianów w połowie lat trzydziestych. Pod kierunkiem Karola Broniszowskiego przeszedł wszystkie działy produkcji m.in. budowę korpusów fortepianowych, płyt rezonansowych, składanie mechanizmów fortepianowych i pianinowych, poznał rysunki techniczne instrumentów i wyliczenia konstrukcyjne. Nauczył się także regulacji mechanizmów, strojenia oraz „intonacji” fortepianów. W 1938 roku zgłębiał swoją dotychczas zdobytą wiedzę w wiedeńskiej fabryce fortepianów „Bösendorfer”. Po roku powrócił do Kalisza i zajął w swoim zakładzie stanowisko kierownika sprzedaży w dziale handlowym. Do wybuchu wojny w Fabryce Fortepianów i Pianin „Arnold Fibiger” wyprodukowano łącznie 20 697 instrumentów.

W czasie II wojny światowej w fabryce budowano meble oraz szafki i skrzynki dla wojska.

Gustaw Fibiger brał udział w kampanii wrześniowej jako oficer łącznikowy. Podczas obrony Warszawy został wzięty do niewoli i lata okupacji spędził w różnych obozach na terenie Niemiec. Mimo wielokrotnych propozycji ze strony hitlerowców, by zdeklarował się jako Niemiec, pozostał wierny swojej ojczyźnie.

Po powrocie do Kalisza po wyswobodzeniu z obozu jenieckiego w 1945 roku ówczesne władze powierzyły mu 20 lutego 1945 roku stanowisko zastępcy dyrektora Fabryki Fortepianów i Mebli „Arnold Fibiger”. 5 maja 1945 roku Urząd Wojewódzki w Poznaniu mianował Gustawa Fibigera dyrektorem fabryki. Początkowo fabryka wytwarzała meble, sprzęty szkolne i wyposażenie do domów towarowych, ponieważ po wojnie tych towarów brakowało. Jednak już w 1947 roku w fabryce powstało pierwsze w powojennej Polsce pianino. „Kurier Kaliski” z dnia 18 stycznia 1947 roku tak pisał o wyprodukowaniu pierwszego pianina:

„Kalisz produkuje pierwsze po wojnie pianina i fortepiany (…) Wczoraj w Fabryce Fortepianów i Mebli Arnold Fibiger obchodzono skromną uroczystość wyprodukowania pierwszego po wojnie w Polsce pianina (…)Instrument wyprodukowany obecnie jest 20 698 z kolei (…) Pianino nr 20 968 zostało wyprodukowane na zarządzenie Ministerstwa Przemysłu, gdzie też zostanie przekazane. Chodziło mianowicie o to, żeby pokazać, że fabryka jest zdolna do produkcji fortepianów i pianin, za które za granicą może uzyskać dewizy. Drugim ważnym momentem jest wykazanie światu, że polski przemysł odbudowuje się wszechstronnie (…) Całkowita zasługa wyprodukowania pierwszego w Polsce po wojnie pianina jest po stronie dyrekcji fabryki z p. G. Fibigerem na czele…”

Pierwsze pianino powstawało na bazie przedwojennych części i na - z wielkim trudem skompletowanych - maszynach.

Gustaw Arnold Fibiger (III) w 1948 roku zdał egzamin mistrzowski przed Izbą Rzemieślniczą w Poznaniu będący uwieńczeniem wieloletniej praktyki zawodowej. Od 1949 roku fabryka, przemianowana już na Kaliską Fabrykę Fortepianów i Pianin „Calisia”, została przestawiona na produkcję instrumentów. W 1950 roku wyprodukowano 136 pianin, spośród których kilka zostało zaprezentowanych na Międzynarodowych Targach w Poznaniu i Sztokholmie. Fabryka przyjęła też zamówienia na instrumenty z Finlandii, Norwegii i Szwecji. 10 lat później wyprodukowano w „Calisii” 1336 pianin i 5 fortepianów, w 1970 roku wybudowanych pianin było już 3050, a fortepianów 67, a w roku 1980 fabryka wyprodukowała 4222 pianina (w tym ponad połowa – 2483 – na eksport) i 100 fortepianów, z czego za granicę wysłano 38.

W roku 1953 Gustaw Fibiger (III) objął nowo utworzone stanowisko Głównego Konstruktora, przestając równocześnie pełnić funkcję dyrektora fabryki. Rok później rozpoczął współpracę z prof. dr Markiem Kwiekiem, akustykiem na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Opracowali wspólnie założenia akustyczne pierwszego powojennego wielkiego fortepianu koncertowego M-280 o długości 280 cm, zbudowanego w 1955 roku, o którym w następujący sposób wypowiedział się Witold Małcużyński:

„Miło stwierdzić, że fortepian koncertowy Calisia jest instrumentem wysokiej klasy, posiadającym piękny i pełny ton. Wypada tylko pogratulować.”

Gustaw Fibiger (III) był konstruktorem wielu udanych modeli pianin i fortepianów. Największą popularnością cieszyły się pianina M-105 w różnych odmianach, w których zastosowane zostały nowe rozwiązania technologiczne takie jak np. rama żeliwna zamknięta na obwodzie, otwory akustyczne w dolnym oblistwieniu spoczynkowym i pod mostkiem wiolinowym, zwiększenie długości „martwych części strun, w celu poprawy stabilności stroju i nośności dźwięku. Rzeczoznawca Ministerstwa Kultury i Sztuki, któremu od 1 sierpnia 1949 roku podlegał przemysł muzyczny w kraju, Zbigniew Szymonowicz wydał następującą opinię o pianinach M-105:

„Dźwięk jasny o ładnym brzmieniu, wyrównany w całej skali. Mechanizm sprawnie działający”.

Najbardziej popularnym fortepianem produkowanym w „Calisii” był fortepian gabinetowy M-165 „Super” również zaprojektowany przez G. A. Fibigera (III), który miał nowoczesną obudowę w stylu instrumentów zachodnioeuropejskich. W fortepianie tym również zastosowano nowe rozwiązania techniczne takie jak: wsporniki usztywniające ramę żeliwną i strojnicę z konstrukcją szkieletu oraz tzw. „poduszkę powietrzną”, znajdującą się pod płaszczyzną dna rezonansowego w partii dyskantowej, co miało na celu uzyskanie bardziej dźwięcznego rejestru dyskantowego.

Tak jak w czasach przedwojennych o fortepianach i pianinach z „Calisii” wypowiadali się bardzo pozytywnie wybitni muzycy. „Das Musikinstrument”, jedno z najpoważniejszych czasopism specjalistycznych dotyczących przemysłu muzycznego, również pozytywnie oceniało instrumenty konstruowane przez Gustawa Fibigera (III), dając tym samym firmie dobrą reklamę.

Instrumenty „Calisii” często wystawiano na licznych międzynarodowych targach i wystawach, wśród których jednymi z najważniejszych były (i są do dzisiaj, lecz już bez instrumentów z „Calisii”) Międzynarodowe Targi Muzyczne we Frankfurcie nad Menem. Gustaw Fibiger jako jedyny Polak był członkiem międzynarodowej organizacji „Europiano” (European Union of Piano Maker Association). Biorąc czynny udział w zorganizowanym przez „Europiano” kongresie w Berlinie Zachodnim poznawał nowe rozwiązania techniczne, zdobywał nową wiedzę i doświadczenie, które później wykorzystywał do konstruowania coraz to nowszych i lepszych modeli instrumentów. Bardzo interesował się wszelkimi nowinkami technicznymi stosowanymi za Zachodzie i chętnie uczestniczył we wszystkich możliwych spotkaniach, targach i wystawach, nie zaniedbując także prasy specjalistycznej, której był stałym czytelnikiem („Das Musikinstrument”’ „Europiano”). Barbara Bielecka, w swoim artykule o Gustawie Fibigerze pisała w następujący sposób:

„Będąc równocześnie głównym konstruktorem fabryki potrafił znakomicie łączyć i przekazywać swym wychowankom dwie główne cechy – teorię z praktyką. Jego wykłady z technologii budowy pianin i fortepianów, projektowania instrumentów klawiszowych fascynowały i fascynują słuchaczy. Bo mimo, że zrzekł się kierowania z powodu przebytych chorób, nadal żyje szkołą – prowadzi zajęcia, jest promotorem wielu prac dyplomowych, opiekunem praktyk zawodowych. Nie może oderwać się ani od Technikum, ani od fabryki. Jakaś magnetyczna siła wyciąga go wcześnie rano z domu i zanim zapełnią się klasy czy w zakładzie zjawią się pierwsi robotnicy, on już jest na miejscu. Ten szpakowaty starszy pan, wyprostowany jak jego struny, zawsze świeży i pogodny, rozpoczyna i kończy dzień w jednym z dwóch ukochanych przez siebie miejsc.”

Słowa te potwierdza także córka Gustawa Fibigera, Elwira Fibiger mówiąc, że odkąd pamięta „tata zawsze chętniej wychodził do pracy niż wracał do domu.”

Za swoją działalność zawodową i dydaktyczną otrzymał wiele odznaczeń:

  • "Medal za Warszawę" 1939-1945 nadany przez Ministra Obrony Narodowej   5 grudnia 1946 roku,
  • "Odznaka Grunwaldzka" nadana przez Naczelnego Dowódcę Wojska Polskiego 6 grudnia 1946 roku,
  • "Złoty Krzyż Zasługi" nadany Uchwałą Rady Państwa 22 lipca 1956 roku,
  • "Krzyż Walecznych" nadany przez Ministerstwo Obrony Narodowej 8 października 1960 roku,
  • "Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski" nadany Uchwałą Rady Państwa 14 lipca 1972 roku,
  • Medal Zwycięstwa i Wolności 1945r. nadany Uchwałą Rady Państwa 21 sierpnia 1974 roku,
  • Odznaka " Zasłużony Działacz Kultury" nadana przez Ministra Kultury i Sztuki 15 sierpnia 1978 roku,
  • Odznaka " Za zasługi dla Województwa Kaliskiego" nadana przez Wojewódzką Radę Narodową w Kaliszu 28 sierpnia 1978 roku,
  • Odznaka "Zasłużonego dla K.F.F. i P. "Calisia" " nadana Uchwałą Konferencji Samorządu Robotniczego K.F.F. i P. "Calisia" 19 października 1978 roku,
  • "Medal 100lecia" nadany przez Samorząd Robotniczy i Dyrekcję K.F.F i P. "Calisia"

 

Krystian Zimmerman przy fortepianie ufundowanym przez KFFiP Calisia dla uhonorowania wygranej w Międzynarodowym Konkursie Chopinowskim

Krystian Zimmerman przy fortepianie w KFFiP Calisia w 1975 roku.

 

W 1975 roku po wygranej Krystiana Zimmermana w Międzynarodowym Konkursie Chopinowskim KFFiP Calisia postanowiła uhonorować muzyka i ufundowała mu fortepian.

Gustaw Fibiger odszedł na emeryturę w 1977 roku, nie zostawiając po sobie następcy, kontynuatora tradycji rodzinnej. Po stu latach i trzech pokoleniach Fibigerowie przestali budować instrumenty. Fabryka działała jeszcze do 2007 roku. W roku 1991 budynek fabryki został wpisany do rejestru zabytków.

Obok fabryki stoi willa, w której obecnie znajduje się hotel i restauracja. Kiedyś willa ta należała do rodziny Fibigerów.*


 * Opis jest fragmentem pracy magisterskiej, dlatego kopiować go w całości lub we fragmentach można jedynie pod warunkiem podania źródła czyli:

Przemysław Chabracki, Przemysł fortepianowy w Kaliszu w XIX i XX wieku., praca magisterska pod kierunkiem prof. dr hab. Bohdana Lapisa, WH UAM, Poznań 2009, s. 39-43, 44-47, 48-52


 17 stycznia 2017 roku rozpoczęła się rozbiórka powojennej, nie zabytkowej części fabryki. Prace mają zakończyć się do 10 lutego 2017 r.

Artykuł o rozbiórce wraz z filmem

O skrzynce:

Reaktywacja 03.12.2016r.:

Koordynaty nie wskazują miejsca ukrycia kesza a jedynie wejście do KFFiP Calisia. Podoba mi się brama ze znaczkiem fabryki:-)Żeby znaleźć skrzynkę musicie wybrać się na spacer wzdłuż budynku w stronę Alei Wojska Polskiego. Szukajcie w okolicy miejsca gdzie stare łączy się z nowym.

W środku logbook ołówek i mały kret.

Do logbooka można dostać się dwojako.

1. Można wyciągnąć cały pojemnik i wtedy go otworzyć, proszę ostrożnie odkładać na miejsce - trzeba użyć trochę siły.

2. Można otworzyć zamykadełko, ale MUSICIE uważać żeby zawartość nie wypadła. Po ciemku może być ciężko znaleźć to, co wypadło.

Skrzyneczka to 100ml pojemnik ukryty magnetycznie tuż przy budynku. Może być narażony na zalanie, więc z braku strunówki uzbroiłem go w reklamówkę.

W środku znajduje się logbook, ołówek i certyfikaty dla pierwszych pięciu znalazców.

Prośba do poszukiwaczy jest taka, żebyście zabezpieczali pojemnik przed wilgocią, ponieważ nie mam możliwości na każde zawołanie przyjechać do Kalisza w celu serwisowania skrzynki. 

Trzeba wziąć pod uwagę, że po przeciwnej stronie znajduje się parking a niedaleko jest większy sklep, z którego wychodzą ludzie. Ponad to po drugiej stronie ulicy jest też zamieszkana kamienica, a w okresie letnim mieszkańcy przesiaduję w otwartych na oścież oknach przyglądając się z zaciekawieniem okolicy.

 

Additional hints
You must be logged-in to see additional hints
Log entries: Found 5x Not found 0x Note 2x All entries