Lubelski dworzec główny mieści się w zabytkowym budynku wzniesionym w 1877 roku w ramach połączenia Lublina z Warszawą w postaci Kolei Nadwiślańskiej. Zanim jednak poprowadzono tory przez Lublin, należało uzgodnić przyszłą lokalizację dworca, a spory o to, gdzie ma się on znajdować, trwały około 15 lat. Proponowano koncepcje budowy w okolicach ówczesnych wsi Ponikwoda i Tatary, czyli od strony Lubartowa, bądź na gruntach wsi Bronowice. Ostatecznie zwyciężyła druga koncepcja i od 1875 roku na lubelskim przedmieściu Piaski rozpoczęto budowę dworca. W marcu 1877 roku do dworca były już doprowadzone wszystkie tory, wybudowano także niezbędne mosty i przejazdy. Rozpoczęły się testy, a pierwsze próbne pociągi zaczęły przyjeżdżać do miasta. Oficjalnie dworzec został otwarty 30 sierpnia 1877 roku. Budynek dworca przeszedł przebudowę na początku lat 20. XX wieku. Współcześnie, odnowiony i zmodernizowany gmach, z wybudowaną niedawno częścią, otwarto w 2004 roku. Obecnie stacja węzłowa w Lublinie jest dworcem o największej liczbie odprawionych pasażerów we wschodniej Polsce. Zabytkowy dworzec przez wielu uważany jest za ścisłą czołówkę Polski jeśli chodzi o wygląd zewnętrzny, a do dzisiejszego stanu doprowadził go 10-letni remont.
Kesz przy pierwszym peronie. Powodzenia.