Zapraszamy na naszą stronę internetową: www.zieleniec.zhr.pl.

Opis miejsca:

W miejscu, w którym obecnie stoi Pałac pod Blachą w XVI wieku stała jeszcze kamienica. W drugiej połowie XVII wieku została ona przebudowana na pałac przez Jerzego Dominika Lubomirskiego (dodano południowe skrzydło). Po roku 1716 dodano do pałacu skrzydła boczne. W ręce rodziny Poniatowskich pałac trafił w 1777 roku, zakupiony przez króla Stanisława Augusta Poniatowskiego. W 1794 roku król podarował pałac swojemu bratankowi - księciu Józefowi Antoniemu Poniatowskiemu, który zamieszkał w nim od 1798 roku. W czasie gdy mieszkał tu x. Józef, pałac odwiedzili m.in. Napoleon Bonaparte i Joachim Murat. Później posiadłość trafiła w ręce cara Aleksandra I, w dwudziestoleciu międzywojennym mieściła się tu kancelaria prezydenta,a w 1944 roku pałac został spalony przez Niemców. Polacy odbudowali go tuż po wojnie - w latach 1948-1949. Obecnie mieści się tu wystawa kobierców wschodnich oraz wystawa "Apartament księcia Józefa Poniatowskiego".

Fragment biografii księcia Józefa Poniatowskiego:

W listopadzie 1806 r., kiedy Prusacy zagrożeni przez Napoleona gotowali się na opuszczenie Warszawy, Józef Poniatowski na wezwanie króla zgodził się zarządzać stolicą. Książę poświęcił się rozwojowi i organizacji nowej polskiej armii i jej infrastruktury. Domagał się także, by to chłopi zajmowali stanowiska wójtów, a nie lokalna szlachta. Bronił również Żydów usuwanych decyzją władz państwa z głównych ulic Warszawy.
Na wiosnę roku 1809 stawił czoło dwukrotnie przeważającym siłom inwazji austriackiej. W nierozstrzygniętej bitwie pod Raszynem 19 kwietnia zaimponował swoim i przeciwnikom bohaterstwem osobistym.

15 lipca wkroczył zwycięsko do Krakowa, gdzie uważany za bohatera przez mieszkańców dawnej królewskiej stolicy pozostał do końca roku, nadzorując tymczasowy rząd galicyjski funkcjonujący na wyzwolonych ziemiach. Był to kulminacyjny punkt kariery księcia.

Podczas kampanii 1812 w drodze na Moskwę walczył w awangardzie i odznaczył się wielokrotnie odwagą. Po wkroczeniu do Moskwy w przeciwieństwie do Napoleona, był już przeświadczony o ostatecznej porażce, co jednak nie wpłynęło na jego wolę walki – nadal prowadził osobiście natarcia kawalerii. Ciężko kontuzjowany 29 października w bitwie po Wiaźmą, próbował kontynuować aktywną służbę, ale po kilku dniach zmuszony był do zdania komendy korpusu (przekazanej Zajączkowi) i podróżowania dalej na zachód w powozie z dwoma rannymi przybocznymi (do końca życia do zdrowia w pełni nie powrócił). Przy przeprawie przez Berezynę ledwie uniknęli niewoli rosyjskiej, ale ostatecznie 12 grudnia dotarli do Warszawy.