Klasztor oo. Bernardynów Piotrkowie Trybunalskim został erygowany w 1624 roku z inicjatywy i fundacji rodu Starczewskich. Budowle wzniesiono poza murami ówczesnego miasta, na tzw. Łysej Górce będącej własnością mieszczan piotrkowskich.
W 1657 roku, w trakcie potopu szwedzkiego, podczas oblężenia Piotrkowa przez wojska Karola Gustawa klasztor Bernardynów został zrabowany i poważnie uszkodzony.
Dziś na wczesnobarokowy zespół klasztorny oo. Bernardynów w Piotrkowie składają się:
- kościół p.w. Matki Boskiej Anielskiej i św. Krzyża, wzniesiony w XVII stuleciu. Jest to budowla murowana, jednonawowa, podparta skarpami, z prezbiterium zwróconym na północ i zamkniętym półkoliście. Dwuspadowy dach wieńczy wieżyczka na sygnaturkę.
- budynek klasztoru - od zachodu do kościoła przylega dwukondygnacyjny, murowany budynek klasztorny, wzniesiony na planie czworoboku z wirydarzem pośrodku. Elewacje klasztoru wskutek wielokrotnych remontów utraciły pierwotny charakter. Pd strony północnej, obok wejścia do klasztoru znajduje się również boczne wejście do kościoła. W pomieszczeniach klasztornych na uwagę zasługują kolebkowe sklepienia i płaskiej stropy a w jednej z sal strop kasetonowy.
- barokowa brama ozdobiona figurami bernardynów jest głównym elementem ogrodzenia kościoła, wzniesionego w 1735 r. wg projektu tutejszego zakonnika Wenecjusza Pensa. Na uwagę zasługuje, zachowana jedynie w niewielkim fragmencie cenna kuta krata żelazna, odtworzona w całości XIX w. i w 1917 r.
Na przykościelnym cmentarzu stoi figura Matki Boskiej z 1779 r., nagrobek Jana Karola Hildebrandta z 1827 r. oraz kolumna z figurą św. Antoniego z 1856 r., przeniesiona tu sprzed bramy ogrodzenia.
Do Bernardynów należał również ogród, zlokalizowany już poza murami klasztoru. Po likwidacji klasztoru stał się on ogrodem publicznym, miejscem spotkań, zabaw i koncertów dla mieszkańców miasta.
Więcej można przeczytać w źródle
Współrzędne zostały wyznaczone z użyciem google maps, wskazują dokładne miejsce ukrycia.
W środku tylko logbook i mini ołówek.