Jest to budynek dawnego dworca Łódź Karolew stojącego około kilometr na południe od Łodzi Kaliskiej, stadionu ŁKS Łódź oraz Atlas Areny...

28 lutego 1898 car Mikołaj II wydał decyzję o budowie przebiegającej przez Łódź linii kolejowej z Warszawy do Kalisza. Chciałoby się rzec „w końcu wydał”? - mieszkańcy zarówno Łodzi jak i Kalisza zabiegali o to od... ponad 40 lat. Cóż, lepiej późno, niż wcale. 14 kwietnia 1900? roku projekty techniczne linii były gotowe - od tego momentu budowniczowie linii otrzymali dokładnie trzy lata na jej ukończenie.

Za budowę linii odpowiadać miało Towarzystwo Kolei Warszawsko-Wiedeńskiej - to samo, które zarządzało nastraszą na terenie Królestwa linią kolejową biegnącą przez Skierniewice, Koluszki, Piotrków Trybunalski, Radomsko, Częstochowę, i Zawiercie aż do granicy z Austo-Węgrami ulokowanej we wsi Maczki. W wyścigu pokonało ono, między innymi, Towarzystwo Drogi Żelaznej Iwanogrodzko-Dąbrowskiej kierowane przez znanego nam doskonale Jana Blocha - twórcę i faktycznego właściciela linii kolejowej Koluszki-Łódź, postaci tyleż zasłużonej co, z różnych względów, zapomnianej. Dla niego budowa linii była bardzo złą wiadomością - dotychczas kierowane przez niego przedsiębiorstwa posiadały faktyczny monopol na obsługę kolejową rozwijającego się miasta, teraz jednak miało się to zmienić...

Przedsiębiorczy finansista znalazł jednak sposób by przekuć klęskę w sukces. Zgodnie z carskim ukazem linia Warszawa-Łódź-Kalisz wyposażona została w tor o standardowym rosyjskim rozstawie szyn wynoszącym 1524 mm. Czyli takim samym, jak kontrolowana przez Blocha kolej Iwanogrodzko-Dąbrowska kończąca swój bieg na stacji Słotwiny pod Koluszkami. Bloch szybko zrozumiał, iż tylko połączenie obu linii pozwoli mu zachować część monopolu na obsługę kolejową miasta a także, co nie mniej istotne, wcielić się w rolę alternatywy przewozowej dla towarów oraz pasażerów odbywających podróż z Zagłębia Dąbrowskiego do Kalisza?.

Jak pomyślał, tak zrobił. Latem 1901 roku kierowane przez niego Towarzystwo Kolei Fabryczno-Łódzkiej uzyskało koncesję na budowę tzw. kolei obwodowej - liczącej 34 kilometry linii kolejowej biegnącej z Łodzi Kaliskiej do Słotwin. Jej budowa, kierowana przez inżyniera Witolda Czapskiego, trwała niemal 2 lata - pierwszy pociąg przejechał koleją obwodową 8 maja 1903 roku.

Budowa nowej linii wiązała się również z budową nowych dworców kolejowych. W liczbie trzech: to właśnie przy okazji budowy kolei obwodowej powstały użytkowane do dnia dzisiejszego dworce Łódź Widzew (pełniący funkcję stacji-sortowni) oraz Łódź Chojny. 

Lata świetności karolewskiego dworca przypadają na sam początek jego funkcjonowania. W roku 1913, wkrótce przed wybuchem I wojny światowej, obsługiwał on 17% ruchu towarowego w mieście - czyniło to zeń drugą pod względem użytkowania stację towarową w Łodzi. Z biegiem czasu zaczęła ona jednak, stopniowo, tracić na znaczeniu. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości tory w całym kraju wymienione zostały na te o zachodnim rozstawie szyn wynoszącym 1435 mm - główny argument za powstaniem kolei obwodowej przestał istnieć. Coraz dynamiczniej rozwijała się również położona nieopodal Karolewa Łódź Kaliska - stopniowo przejmowała on większość ruchu towarowego w tej części miasta.

W latach 70. XX wieku podupadający dworzec Łódź Karolew został wchłonięty przez swoją większą sąsiadkę. Od tego momentu funkcjonował, pod nazwą Łódź Kaliska Towarowa, wyłącznie jako dworzec towarowy... i ten stan nie trwał, niestety, wiecznie - obecnie tereny dawnego dworca pełnią jedynie funkcję rozjazdu kolejowego. Los infrastruktury dworcowej był tragiczny - po budynkach mieszkalnych oraz przedwojennej wieży ciśnień nie został nawet ślad, upływu czasu nie przetrwała również waga wagonowa...

Do dnia dzisiejszego przetrwały właściwie tylko zarośnięte trawą perony oraz stojący między torami budynek dworcowym. Wygląda on tak, jak widać na zdjęciach. Wzniesiona w 1902 roku i pełniąca, przez lata, funkcję biurową piętrowa budowla wykorzystywana była, w latach 90., do celów mieszkalnych. Obecnie jest ona niemal całkowicie zdewastowana - w wyniku pożaru zawaliła się część jej dachu. W roku 2009 pojawiła się nawet, szczęśliwie zażegnana, groźba wyburzenia...

Smutkiem i przerażeniem napawa fakt, iż od lat nikt nic nie robi by ratować zabytkowy budynek. Budynek dworca Łódź Karolew uznać należy, bez cienia przesady, za jeden z najcenniejszych zabytków kolejowych nie tylko miasta ale i całego województwa. Pomijając już nawet jego ogromną wartość historyczną - stanowi on po prostu doskonale zachowany przykład rosyjskiej architektury kolejowej przełomu wieków. Już sama lokalizacja między torami (tzw. dworzec wyspowy) budzi uwagę.

To miejsce ma potencjał. Wielką stratą dla Łodzi byłoby, gdyby został on zmarnowany. I gdyby miasto pozbawione zostało kolejnego ze swoich magicznych miejsc.

Materiał zaczerpnięty z: http://boatlife.blox.pl/tagi_b/239187/Lodz-Kaliska.html