W imieniu króla wszystkie prace przy budowie kościoła nadzorował minister von Rother. Projekt opracował królewski architekt Karol Shinkel. Kościół został usytuowany w pobliżu pałacu w pięknym parku. Kamień węgielny położono 12 września 1836 roku. Prace budowlane postępowały szybko i 3 sierpnia 1838 roku miało się odbyć uroczyste poświęcenie kościoła.
Niestety 8 czerwca 1838 roku rano nastąpiła katastrofa – zawaliła się wieża kościelna grzebiąc 10 robotników. Na polecenie króla wszczęto dochodzenie w wyniku którego budowniczy G. Fray z Kowar i mistrz murarski K. Christman z Jeleniej Góry orzeczeniem sądu zostali pozbawieni prawa wykonywania zawodu. G. Fray niestety postradał zmysły i dwa lata później zmarł.
Król nakazał rozebrać całą budowlę i przystąpić do nowej, ale opartej na solidnych założeniach budowlanych. Powstał więc nowy kościół, tym razem większy, gdyż przybyło wiernych ( wygnańcy z Tyrolu ). Budowę powierzono Hamannowi z Berlina. Kościół został poświęcony 8 grudnia 1840 roku w obecności ministra von Rothera. Niestety, już stary król nie doczekał tej wspaniałej uroczystości.
Jego syn król Fryderyk Wilhelm IV w 18 lat później tj. w 1858 roku zlecił przebudowanie płasko zakończonej wieży na styl neogotycki. Została ona podwyższona do wysokości 50 m. Przypominała ona swoim wyglądem kościoły tyrolskie.
Najcenniejszym fragmentem tej klasycystycznej budowli są dwie marmurowe kolumny z Pompei (mające już 2 tysiące lat ), podtrzymujące przedsionek. Ofiarował je królowi Fryderykowi Wilhelmowi III król Neapolu. Organy wykonał w 1840 roku za 2000 talarów mistrz Buckow. Dzwony odlał ludwisarz Siefert z Jeleniej Góry. Stanowiły one dar królowej Elżbiety ( Sisi ) żony króla Fryderyka Wilhelma IV dla tutejszego kościoła.