U gebruikt een oudere browser (IE6, IE7, IE8), die niet wordt ondersteund door de module GeoPath. Deze pagina zal niet goed functioneren, of zijn functies zal aanzienlijk worden verminderd. (U krijgt geen toegang tot het grootste deel van de functionaliteit). Wij adviseren om de nieuwste browsers te gebruiken. (Firefox, Chrome, Opera)
Ziemia Świętokrzyska to teren nierozerwalnie związany ze Staropolskim Okręgiem Przemysłowym. Dzięki obfitym, łatwo dostępnym bogactwom mineralnym był on do końca XIX w. największym na ziemiach polskich ośrodkiem górniczo-hutniczym i metalurgicznym. Pozyskiwano tu zwłaszcza rudy żelaza, rudy miedzi i ołowiu, a także kruszce: wapienie, krzemienie i piaskowce. Dodatkowo rozległe lasy i puszcze dostarczały surowca do wypalania węgla drzewnego, a liczne rzeki i strumienie napędzały koła wodne warsztatów. Dlatego pierwsze zakłady przeróbcze (kuźnice, fryszerki) powstawały nad rzekami, wykorzystując energię spadku wody, która poruszała urządzenia. W drugiej połowie XVI w. pracowały tu 142 kuźnice spośród 321 w granicach Korony. Stało się tak przede wszystkim dzięki obfitym zasobom rud żelaza, które wydobywano w większości metodą odkrywkową lub przy użyciu płytkich, kilkumetrowych szybów w pasach wychodni złóż. . Prawdziwym przełomem technologicznym w produkcji żelaza stało się skonstruowanie i upowszechnienie wielkich pieców. Na terenie Staropolskiego Okręgu Przemysłowego pierwsze takie urządzenia zbudowali włoscy hutnicy Wawrzyniec i Jan Cacciowie sprowadzeni z Bergamo przez biskupa Piotra Tylickiego. Zbudowali oni w latach 1610-1643 pierwszy na ziemiach polskich, nowoczesny wielki piec hutniczy w Bobrzy, tzw. Bergamowski. W 1782 r. na ogólną liczbę 34 znajdujących się w Polsce wielkich pieców, było ich w Staropolskim Okręgu Przemysłowym 27.
GeoŚcieżka oprowadza po terenach byłych kopalni Zagłębia Staropolskiego. Zakłady zostaną spięte w oddzielną ścieżkę.