W XVIII wieku wielu kupców greckich, uciekając przed prześladowaniami tureckimi znalazło schronienie w Polsce. Osiedlili się w różnych miejscowościach, m.in.: w Warszawie, Krakowie, Lublinie, Kaliszu, Piotrkowie Trybunalskim, Opatowie... Uzyskali oni zgodę władz Królestwa Polskiego do zakładania swoich świątyń w domach prywatnych, utrzymania we własnym zakresie kapłana prawosławnego i odprawiania nabożeństw w obrządku bizantyjskim. Z tego okresu, a dokładniej z 1778 roku, bierze swój początek prawosławna parafia w Opatowie, która w 1837 r., zostaje przeniesiona do Radomia. 

Począwszy od lat 70-tych XIX w., rodzi się myśl o wybudowaniu własnej, prawosławnej świątyni w Radomiu. Dopiero w 1902 roku wybudowano okazałą cerkiew p.w. św. Mikołaja w samym centrum Radomia. Świątynia posiadała trzy ołtarze i poświęcono ją w styczniu tegoż roku przez biskupa lubelskiego Hermana, sufragana warszawskiego. Na początku XX wieku, w 1901 roku, parafia prawosławna w Radomiu liczyła 2757 osób, a według danych statystycznych, zawartych w „Obzorach Radomskoj Guberni”: w całej guberni – zamieszkałych na stałe było 1907 osób, a czasowo 2287 osób.

Wybuch I wojny światowej w sposób radykalny zmienił sytuację wyznawców prawosławia w Radomiu. Liczba parafian znacznie się zmniejszyła, przestały funkcjonować wszystkie Radomskie świątynie prawosławne – gimnazjalna, pułkowa oraz sobór i już nigdy nie odprawiono w nich nabożeństw prawosławnych. 20 lipca 1915 r. do Radomia wkroczyły wojska austriacko-węgierskie. Traktując sobór prawosławny jako zdobycz wojenną, ograbiły go ze wszystkiego, co stanowiło jakąś wartość, a następnie ogołocony – przekazany został władzom miejskim.

Kościół powstał w wyniku przebudowy soboru prawosławnego. Była to budowla na planie kwadratu, z centralną wysoką kopułą i czterema kopułkami z cebulastymi hełmami. W 1918 r. przejęta przez wojsko polskie. W tym czasie planowana na siedzibę Muzeum Ziemi Radomskiej według projektu architekta K. Prokulskiego. Z inicjatywy dowództwa 72. p.p. została w latach 1925–1930 przebudowana na świątynię rzymsko-katolicką Garnizonu Radom. Repolonizacja architektury według projektów K. Prokulskiego z dostosowaniem do stylu zabudowy ul. Żeromskiego. Kościół neoklasycystyczny, z czterokolumnowym portykiem i wysoką kopułą, na wielobocznej podstawie. Przed kościołem ulokowano w 1925 r. symboliczną płytę Grobu Nieznanego Żołnierza – obecna zrekonstruowana w 1995 r.

We wnętrzu wystrój rzeźbiarski autorstwa Bolesława Zwolińskiego, radomskiego rzeźbiarza. Między innymi „Pieta”, płaskorzeźby stacji Drogi Krzyżowej, epitafium ks. Br. Wyganowskiego z popiersiem z brązu (Zakład Łopieńskich z Warszawy). Tego samego autora – rzeźby św. Stanisława i św. Wojciecha ulokowane we wnękach elewacji frontowej oraz figura NMP na szczycie tympanonu, a od strony południowe nad bramą figura Jezusa z krzyżem. Okna w części prezbiterialnej zdobią witraże figuralne wykonane w krakowskim zakładzie Żeleńskiego. W podziemiach urządzono kaplicę pw. św. Maksymiliana Kolbego.

źródła:

http://cit.radom.pl/zabytki/kosciol-garnizonowy.html

http://www.radom.cerkiew.pl/lorem-ipsum

Skrzynka:

Zwiedzanie Kościoła może być męczące. Odpocznij sobie. Usiądź na okrągłej ławce naprzeciwko głównej bramy Kościoła. Trochę po lewej będziesz miał trzy maszty, trochę po prawej – główną bramę. Jak będziesz odpoczywać, to sięgnij po kesza.