Piotrowicki kościół pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa i św. Jana Bosko.

     Pomysł wybudowania kościoła w Piotrowicach pojawił się już 1928r. kiedy to państwo Jan i Maria Żychoń po śmierci swych dzieci podarowali posiadłość 1,25ha oraz dom mieszkalny, na pograniczu Ochojca, na rzecz budowy nowego domu Bożego. W owym czasie gmina Piotrowice należała do parafii Mikołów, chociaż sprawy duszpasterskie załatwiali ojcowie Franciszkanie z Panewnik. I to właśnie oni stawiali największy opór przed budową osobnego kościoła dla Piotrowic. Jednocześnie uznano że majątek państwa Żychoniów należy sprzedać a za pozyskane pieniądze wybudować kościół w stosowniejszym miejscu.

     31.01.1930 r. zawarto umowę na zakup terenu, pod budowę, pomiędzy Piotrowicką Fabryką Maszyn Stephan, Frölich & Klüpfel a kościołem. Zakupiono plac przy obecnej ul. Fredry. Po wielu przepychankach pomiędzy zwolennikami i przeciwnikami powstania nowego kościoła w  dniu 30 lipca 1930 r. w końcu rozpoczęto budowę. Zaczęto kopać fundamenty i zwozić materiały budowlane. Dozorcą budowy był Jan Żychoń - ofiarodawca.

     Poświęcenia, drewnianego, kościoła pod wezwaniem "Najświętszego Serca Pana Jezusa" dokonał ks. infułat Wilhelm Kasperlik w uroczystość Chrystusa Króla 26 października 1930r. Kurację w Piotrowicach biskup ustanowił 1 maja 1931 roku, a parafię 1 listopada 1936 roku. W roku 1934 obok kościoła wybudowano dwupiętrowe probostwo.

     Budynek Jana Żychonia na ul. Jastrzębiej 16, gdzie początkowo miał być kościół, otrzymały w 1932 r. Siostry Służebniczki NMP z klasztoru w Panewnikach. Kaplica klasztorna jest poświęcona Matce Boskiej Częstochowskiej. W roku 1967 stare zabudowania przekształcono w mały kościółek przyklasztorny.

     W roku 1956 ks. dr A. Muża rozpoczął przygotowania do budowy murowanego, właściwego, kościoła, który miał być usytuowany po drugiej stronie (wschodniej) probostwa. Budowa nie doszła jednak do realizacji, gdyż Kuria diecezjalna otrzymała tylko trzy pozwolenia na budowę, które przyznano innym parafiom. Piotrowicka parafia ponowiła starania w Warszawie. Zezwolenia nie otrzymano.
     Ponieważ na rozpoczęcie budowy nowego kościoła zezwolenia nie można było otrzymać, ks. Waldemar Dekiel pełniący obowiązki rządcy parafii, rozpoczął w 1966 roku przebudowę prezbiterium w obecnym obiekcie. Parafia posiadała środki pieniężne oraz materiały budowlane zebrane w 1957 roku na budowę nowego kościoła. Prezbiterium ówczesne było bardzo ładne, ale odbywający się w tym czasie Sobór Watykański II wnosił nowe rozwiązania architektoniczne. Ks. W. Dekiel wspólnie z architektem inż. Karolem Gierlotką zaprojektował nowe prezbiterium odpowiadające wymogom Soboru.

     Dopiero w grudniu 1970 roku, staraniem Kurii Biskupiej, otrzymano zezwolenie na rozbudowę istniejącego kościoła. Prace budowlane rozpoczęto w 1974 roku. Wykonywali je społecznie wierni przychodząc dobrowolnie do pracy. Wyznaczano też stałe dyżury osób z poszczególnych ulic.
    Poświęcenia nowej części (północnej) dokonał ks. biskup Herbert Bednorz 19 maja 1977 roku. Po poświęceniu rozebrano dawny drewniany kościół. Wiosną 1978 roku rozpoczęto prace murarskie w drugiej części (południowej). Murowanie ścian skończono w grudniu 1978 roku. W październiku 1979 roku złączono obie części tworząc jeden kościół i otynkowano z zewnątrz. W kościele wykonano pomieszczenie dla matek z małymi dziećmi, a za ołtarzem podesty dla chóru dziewczęcego. Poświęcenie całości odbyło się 15 grudnia 1979 roku przez ks. biskupa Herberta Bednorza. Ks. Dekiel ustanowił drugiego patrona kościoła, którym został św. Jan Bosko.

     Kościół we wnętrzu był pusty. Jedynie obraz Matki Boskiej Piekarskiej w bocznym ołtarzu i maleńki krzyżyk stołowy stojący obok tabernakulum stanowiły sakralne wyposażenie kościoła. W opinii ks. W. Dekiela było to wnętrze wykonane według zasad Soboru Watykańskiego II. Większość parafian była bardzo niezadowolona ze skromności wnętrza kościoła. Wnętrze bardzo różniące się od tradycyjnego wyglądu kościołów było dla niektórych nawet utrudnieniem w modlitewnym skupieniu. Tygodnik,,Katolik" w nr 6 z 02.02.1983 r. tak pisze o tym kościele: "Kościół zaskakuje swoim przestrzennym układem, ma bowiem dwie części złożone razem pod kątem prostym, połączone jak klamrą centralnym narożnikiem, nad którym wznosi się wieża. O ile z zewnątrz wysiłek scalania jest widoczny, o tyle wnętrze podzielone jest wyraźnie na dwie odrębne części. Podział ten można wytłumaczyć jedynie historią budowy, gdyż pierwszą część oddaną do użytku wiernych w 1977 roku dobudowywano do czynnego kościoła zastępczego, a drugą budowano później na miejscu, gdzie niegdyś postawiono już jeden tymczasowy. Przy lokalizacji zastępczego kościoła popełniono błąd, blokując nim i plebanią teren pod przyszłą budowę. Skutki tego uwidoczniły się jaskrawo w nowej świątyni. Wydaje się, że w Piotrowicach zabrakło jednak odważnych decyzji, które w sąsiednim Ochojcu pozwoliły wybrnąć z podobnej trudnej sytuacji. Niegdyś przestrzeń w kościołach dzielono na dwie części, jedną dla niewiast drugą dla mężczyzn, lecz trudno przypuszczać, aby udało się ten zwyczaj wprowadzić obecnie w Piotrowicach. Pozostaje zatem tylko jedna szansa - czego nie osiągnęła architektura, może osiągnie wystrój plastyczny (?). Tym bardziej że przestrzeń nowego kościoła jest na razie mało sakralna."
    Po śmierci ks. Waldemara Dekiela nowy proboszcz ks. Alojzy Drozd stwierdził, że wnętrze z uwagi na pustkę wymaga przeprojektowania i zmian. Wierni przyjęli zamierzenia z ogromną radością, ciesząc się, że powstanie prezbiterium zgodnie z tradycyjnymi zasadami. Ks. Alojzy Drozd przy współudziale inż. Karola Gierlotki, inż. Michała Kuczmińskiego i artysty rzeźbiarza Zygmunta Brachmańskiego opracowali koncepcję przebudowy wnętrza kościoła. Roboty ruszyły jesienią 1988 roku. Najpierw usunięto zza ołtarza głównego stopnie chóru liturgicznego. W maju 1989 roku na ścianie za ołtarzem umieszczono dużą rzeźbę Chrystusa wykonaną przez mieszkającego na Zadolu artystę Zygmunta Brachmańskiego.
    Nowy ołtarz główny w prezbiterium poświęcono 9 marca 1991 roku. W kwietniu 1991 roku ustawiono (za ołtarzem) nowe tabernakulum na marmurowym postumencie. W ostatnim tygodniu listopada 1991 r. zbudowano z białego marmuru nową ambonę. Na Boże Narodzenie 1992 roku ustawiono w prezbiterium nową marmurową chrzcielnicę oraz marmurowe balaski.

    W grudniu 1997 roku parafia otrzymała zamówione trzy nowe dzwony. Stare dzwony zostały przekazane jako surowiec do odlania nowych. Największy z dzwonów (700 kg) posiada wizerunek Ojca św. Jana Pawła II, a z drugiej strony symbol Międzynarodowego Kongresu Eucharystycznego we Wrocławiu. Napisy na dzwonie: "Ku wolności wyswobodził nas Chrystus" oraz "Eucharystia i Wolność - 46 Międzynarodowy Kongres Eucharystyczny Wrocław 25.05-1.06 1997". Średni dzwon (350 kg) posiada wizerunek Matki Boskiej Częstochowskiej oraz Emblemat Maryjny. Napisy na dzwonie: "Czyńcie wszystko co Jezus wam powie"; Z dawnej Polski Tyś Królową oraz "Peregrynacja kopii obrazu Matki Boskiej Częstochowskiej - Katowice Piotrowice 21-22.01.1997". Dzwon najmniejszy (220 kg) posiada wizerunek św. Wojciecha oraz Herb Ojca św. Jana Pawła II. Napisy na dzwonie: "Z wiarą i męstwem św. Wojciecha w trzecie tysiąclecie"; "Gniezno 3 czerwiec 1997" oraz "Jubileusz 1000. rocznicy śmierci św. Wojciecha, Patrona nowej ewangelizacji".

     W 2001 roku ks. proboszcz Drozd, wybudował główny przedsionek, który umieszczono między skrzydłami kościoła. Obecnie świątynia składa się z dwuczęściowej nawy głównej oraz bocznej kaplicy poświęconej św. Janowi Bosko.
     Późniejsze lata przyniosły kolejne modernizacje i ulepszenia zarówno na zewnątrz kościoła jak i w jego wnętrzu. Pojawiło się więcej figur przedstawiających postaci świętych, oraz nowe witraże. W 2010 roku oddano do użytku przykościelny dom przedpogrzebowy.

O KESZU: Dość klasyczny magnetyk. Dostępny z chodnika.

UWAGA! Współrzędne skaczą więc jeśli przez dłuższą chwilę nic nie wymacasz to zapraszam do spoilera. Tak będzie bezpieczniej dla Ciebie i cache'a.