16-hektarowy park ponoć pochodzi jeszcze z czasów własności Odrowążów, ze stawami i wyspą na której istniała ich rezydencja. Park jest w bezpośredniej bliskości z Pałacem Małachowskich. 

      Na przestrzeni około 130 lat aż do okresu II wojny światowej układ parku kształtowali wybitni planiści: Strieker, Lindauer, Stajewski, Szanior, Tański.

    Jedna z legend głosi, że parkiem zajmowała się pasierbica Ludwika Jakuba Małachowskiego h. Nałęcz (1785-1856) - Maria Urszula Radziwiłł (1777-1822), matka Zygmunta Krasińskiego (1812 - 1859).

    Na osi pałacu znajduje się łąka, zapewne pozostałość po ogrodzie. Niedaleko od niej stał dwumetrowy posag Herkulesa w tragicznym stanie, w 2022 roku został odnaleziony już przewrócony. Po pomnikach westalek i ławkach z kamiennych ciosów nie pozostał ślad. (Ponoć reszta posągów została wywieziona do Łazienek Królewskich w Warszawie). Rzeźby zostały wykonane prawdopodobnie przez sztukatorów włoskich zatrudnionych przy ozdabianiu wnętrz pałacowych za czasów Platerów.

    14. lipca 2011 r. nawiedził park historyczny huragan Feliks, który niemal doszczętnie zniszczył drzewostan (połamanych i wywróconych zostało aż 2.801 drzew!). Spot­kać tu można było przede wszystkim gatunki rodzime: kilka gatunków lip i dębów, graby, klony, sosny i świerki, byli jednak także przedstawiciele gatunków egzotycznych, m. in. tulipanowiec amerykański, sosna wejmutka, lipa amerykańska lub klon srebrzysty. Trąba zniszczyła szkielet kompozycyjny parku (między innymi majestatyczną wielką aleję lipową w kierunku ratusza i pojedyncze egzemplarze egzotów).      

    W XIX w park został przekomponowany wg projektu Franciszka Marii Lanciego (1799-1875). Z Oranżerii (ok. 1830) jego autorstwa, budynku o cechach średniowiecznych, mauretańskich i chińskich pozostały ruiny. Oranżeria miała jedną kondygnację z południową ścianą otwartą rzędem dużych okien oraz wieżyczką z chorągiewką z herbem Nałęcz.

Hrabina Helena z Broël-Platerów Mycielska (1906-2008)

    Przy rozwidleniu strumyka (cyplu) biegnącego do stawów na północy parku, znajduje się niszczona przez wilgoć półkolista Pergola, której autorem był architekt krakowski Jan Ostrowski. Pod ośmioma toskańskimi kolumnami wyryto imiona ośmiorga dzieci właścicieli dóbr białaczowskich Anny (1880-1964) i Zygmunta Platerów (1870-1934). Na koronie pergoli napis: „Dzieci nasze korona nasza”. 

    Jako ostatnia umarła Helena Mycielska, piąte dziecko Platerów. Została ona pochowana w jej „ukochanym Białaczowie” obok rodziców i rodzeństwa. Papież Jan Paweł II w 1998 roku odznaczył ją Orderem Św. Sylwestra – papieskim krzyżem zasługi, przyznawanym za wyjątkowe dokonania na polu pracy dla bliźnich i kościoła.

    Tam gdzie dzisiaj jest łąka, dawniej w części był sad zwany "Rajem"; w jego miejscu powstała potem owczarnia. W czasach, gdy właścicielami byli Dembińscy (1723) niedaleko owczarni na wprost obecnego kościoła stał modrzewiowy dworek. Za Platerów w miejsce tego dworka, powstał "szwajcarski domek" dla ogrodnika. Na skraju parku znajduje się również według projektu Lanciego, przebudowany z dawnej owczarni tzw. Bocieniec - ruiny sztuczne wybudowane na modłę epoki romantyzmu (ruiny romantyczne) około polowy XIX w; wykonane z ciosów kamiennych i dekorowne ciemniejszymi elementami i blendami okiennymi. 

Parkowa pergola (eksedra) wykonana z całości z piaskowca jako samodzielna glorietka z roku na rok niszczeje....

O skrzynce

Proszę zawsze z wyczuciem! zostawiać lub naprawiać maskowanie zgodne z naturalnym otoczeniem kesza! 

Hasłem jest imię dziecka Platerów z pierwszej kolumny glorietki od strumyka pisane wielkimi literami. 

- nie zabierać ze sobą dzieci! Skrzynka niebezpieczna!

- należy bezwględnie omijac pobliski zniszczony most!

- zmienny stan wody powoduje brak mozliwości przeprawy (wskazane wodery i wstępne sprawdzenie miękkości podłoża)

- w przypadku obniżenia poziomu wody można przeskoczyć w miejscu ubytku prowizorycznego przejścia

- w lato możesz spodziewać sie pokrzyw i mocno zarośniętej okolicy, uniemożliwiającej kontempację klimatycznych zabytków!

- obok jest powalona gruba bela nad lustrem wody, zalecana ostrożność i czołganie na siedząco z podpieraniem drągami!

- opcjonalnie suchą stopą można dojśc od strony stawu, koniecznie omijac oś łąki pałacu na mapie (pusty prostokąt w otoczeniu lasu)

- dostęp suchą stopą od strony łąki pałacu tylko na własną odpowiedzialność, bo teren tam jest monitorowany kilka razy dziennie

- od strony łąki pałacu najlepiej kierować się najpierw do kesza przy Oranżerii, a potem od wieżyczki iść "garbem" do Pergoli

- do stawu na północy nalezy dotrzeć od asfaltu wzdłuż muru naokoło albo ścieżką od strony skrzynki w rezerwacie

- nikt nie usłyszy naszych głosów pomocy, gdy spróbujemy innych przepraw, bo teren nagle może stac się grząski i wciągnąć!

***