Jaryło (Jaruna, Jarowit, Jaryła) – słowiański bóg płodności, miłości, namiętności. Przedstawiany najczęściej jako młodzieniec (rzadziej dziewczyna) z wieńcem na głowie siedzący na białym koniu ze snopem zboża w jednej ręce i ludzką głową w drugiej – co miało symbolizować wiosenny rozkwit przyrody, urodzaj i bogactwo plonów oraz koniec zimy i nadejście wiosny (zastąpienie „starego” Jaryły, „młodym” Jaryłą - tryumf życia nad śmiercią, koniec starego roku i nadejście nowego roku). W kulturze Słowian, święto Jaryły odbywało się wiosną, kiedy przyroda budziła się do życia – aby sprowokować przybycie bóstwa jedną z najpiękniejszych panien (zwaną Wiesnowką) przebierano za Jaryłę, sadzano na białym koniu w otoczeniu pozostałych panien z okolicy, a następnie jak można sobie wyobrazić następowały śpiewy, tańce, hulanki i swawoleSymboliczny pogrzeb Jaryły następował w czerwcu po święcie Kupajły czyli wraz z nadejściem lata – tym razem to mężatki chowały symboliczną kukłę bóstwa w grobie. Wersja schrystianizowana słowiańskiego bóstwa była utożsamiana ze św. Jerzym.
Słów kilka o miejscu:
Znajdujesz się na terenie wieloczłonowego wczesnośredniowiecznego grodziska w Tarnawie Rzepińskiej, na wyniesieniu o wysokości do 76,6m. Zarówno na mapie, jak i w terenie doskonale widoczne są 3 pierścienie obwałowań grodziska - całość obiektu zajmuje obszar o pow. ok. 2 ha, co czyni je jednym z największych grodów w woj. lubuskim. Jego powstanie datowane jest na około 1. poł. VII - 1. poł. X w. - X w. Podczas przeprowadzonych tu badań archeologicznych odnaleziono gł. fragmenty glinianej ceramiki, fragmenty kości i narzędzi kamiennych. Niestety nie znaleziono żadnych przedmiotów kultu, czy to religijnego czy też jakiegokolwiek innego. Dlatego można dziś tylko przypuszczać, że w tym prasłowiańskim grodzie również kultywowano obchody związane z nadejściem wiosny i postacią Jaryły.
Kesz schowany zupełnie nieinwazyjnie, na poziomie gruntu – w razie potrzeby patrz spoiler.
Obowiązuje zakaz kopania i niszczenia obiektu! (grodzisko jest wpisane do rejestru zabytków).
Źródła: geoportal.gov.pl, wikimapia.org, atlasgrodzisk.pl, „Wczesnośredniowieczne grody w Lubuskiem” (fb), perunica.pl, wiaraprzyrodzona.wordpress.com.