Jesienią 1918 roku wstąpił ochotniczo do Wojska Polskiego. Stojąc na czele Wydziału Wojskowego utworzonego przez Naczelny Inspektorat Harcerski przy Ministerstwie Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego, kierował rozbrajaniem żołnierzy niemieckich przez warszawskich harcerzy. Po przeszkoleniu podoficerskim został przydzielony do adiutantury Naczelnego Wodza.
W czerwcu 1919 roku został członkiem Naczelnej Rady Harcerskiej (NRH). Uczestniczył w I powstaniu śląskim. W październiku 1919 roku dostał zadanie eskorty przez harcerzy transporów sprzętu wojskowego z Francji[1].
W czasie wojny polsko-bolszewickiej pełnił obowiązki dowódcy kompanii w grupie wileńskiej mjra Mariana Zyndram-Kościałkowskiego. W 1921 roku został zdemobilizowany w stopniu podporucznika.