Skrzynka reaktywowana 18.06.2011 roku.

Bramę Bańską zaczęto budować po 1284 roku, gdy książę Barnim I zezwolił miastu na budowę obwarowań. Na początku, w pierwszym etapie swego istnienia, brama była budowlą kamienną bez dachu, z platformą otoczoną blankami. Później otrzymała dach namiotowy (dwuspadowy). Cały masywny blok bramny ma 15,3m wysokości, do 11,75 m zbudowany jest z kamienia polnego i nadbudowany w XV wieku cegłą o dalsze 3,55 metra. Wieża bramna w swoim wnętrzu miała dwa niskie piętra na rzucie kwadratu o boku 4,7m. Pierwotny prosty sufit belkowy nad przejazdem został później zastąpiony opartym na grubym murze sklepieniem zachowanym do dnia dzisiejszego. Komnata nad sklepieniem była głównym pomieszczeniem straży. Było to właściwe piętro strzelnicze. Tu zachowały się nisze ze szczelinami otwartymi na wszystkie strony i zezwalające na ostrzał w linii murów, ostrzał przedbramia a także ulicy wewnątrz miasta. Wyżej, jeszcze przed powstaniem pierwszego dachu, pod gołym niebem znajdowała się otoczona krenelażem (blankami) platforma. W czasie walki mogło na niej swobodnie działać około 15 - 20 ludzi.
Około 1500 roku nadeszła era broni palnej, drugi etap istnienia Bramy. Jej zastosowanie w walkach doprowadziło do zmian w sposobach obwarowania miast, w tym i Gryfina. Poczyniono kroki w celu podniesienia wież bramnych przez ich nadbudowę. Poprzez zamurowanie ostrołukowego otworu i pomniejszenie nisz w kwadratowej budowli kamiennej osiągnięto wzmocnienie i ustabilizowanie ścian nośnych Bramy Bańskiej. Jednak strony "polna" i "miejska" murów wydawały się nadal zbyt słabe, obawiano się pęknięcia budowli po nałożeniu na nią dodatkowych pięter. Ściany boczne były grubsze, a poza tym mury obronne z dwóch stron spełniały również rolę przypór z dwóch stron (wschód i zachód). Osadzono więc we wnętrzu dwa równoległe, murowane grube łuki (w kierunku północ - południe), które wydatnie wzmocniły ściany "polną" i "miejską". Do nadbudowy ówczesny architekt bardzo szczęśliwie wybrał cylindryczną formę części górnej, zbudowaną z cegły, zwieńczoną wysuniętym pierścieniem. Osiągnięto przy tym potrójny sukces: pod względem taktycznym uzyskano korzystne podwyższenie instalacji obronnej, pod względem techniki budowlanej umiejętnie nałożono i rozłożono obciążenie na dolną część bramy a zmieniając formę całości osiągnięto bardzo estetyczny wygląd jednej z najważniejszych budowli miasta.
Po tragedii wojny trzydziestoletniej (1618 - 1648) rozpoczął się trzeci etap istnienia Bramy. Powoli zapomniano o jej wojskowym znaczeniu. Nie używano jej, nie była już potrzebna, a więc i przestano o nią dbać. Powoli popadła w stan grożący zawaleniem i unicestwieniem. Od strony miasta spotykały się pod bramą trzy ulice, na zewnątrz zbiegały się dwie drogi krajowe. Wszystko, "co się rusza" musiało pokonać "wąskie gardło" Bramy Bańskiej. Piechurzy, powozy pocztowe, chłopskie fury i stada bydła. Brama stała się punktem krytycznym dla spedycji towarów w głąb kraju, dla handlu pszenicą z pyrzyckich pól, transportów drewna ze swobnickich lasów do nabrzeża gryfińskiego, gdzie długie pnie przeładowywano na barki odrzańskie. Często dochodziło do tego, że wysoko wyładowany wóz z sianem ugrzązł w przejeździe bramy i paraliżował ruch na długie godziny. W celu rozwiazania problemu, wykupiono chałupę w okolicy bramy, zniszczono ją wraz z 20 metrowym odcinkiem murów miejskich i w taki sposób poszerzono przejazd. Bramę Bańską uratowano. 

Koordynaty wskazują dokładnie miejsce bramy. Kesz jest mikro magnetyczny. Znajduje się on przyczepiony do słupka od tablicy z kierunkowskazem na Szczecin, która postawiona jest obok bramy, przy samej ulicy. W okolicy jest spory ruch pieszy i samochodowy (stąd taka trudność kesza), także proszę o ostrożność.