Grodzisku na wierzchołku Białogóry (270 m n.p.m.) o wymiary 36 x 26 m. Wysokość wału od strony zewnętrznej sięga maksymalnie 3 m. W przeszłości te tajemnicze grodzisko nosiło różne nazwy. Najpopularniejszymi były – Husycki lub Szwedzki Szaniec, gdyż miejscowa ludność uważała, że wały grodziska są pozostałością z czasów wojen husyckich (I połowa XV w.) bądź wojny trzydziestoletniej (1618-1648). Z tym miejscem nawet wiązała się legenda mówiąca o tym, że husyci mieli ukryć tutaj swój skarb. Nie wiedziano, iż te ziemne umocnienia mają dużo starszą, wczesnośredniowieczną genezę. Już dawni autorzy sygnalizowali, że nazwy miejscowe z rzeczownikiem Hain (Gaj) mogły mieć w czasach pogańskich charakter kultowy. Nie wiemy kiedy dokładnie ludność słowiańska wzniosła na Białogórze swój gród. Na podstawie badań prowadzonych w latach 60. XX w. uznano, że miejscowy gród funkcjonował w X-XI w. Później badacze wyróżnili dwie fazy jego użytkowania – starszą, przypadającą na VIII-IX w., i młodszą, wiązaną z okresem X-XII w. Ostatnio naukowcy uważają, że gród na Białogórzu działał od połowy VIII w. do przełomu X/XI w. Część archeologów niemieckich wysunęła pogląd o wybudowaniu przez Słowian grodu w miejscu starszego, „iliryjskiego” założenia z okresu halsztackiego (800-400 p.n.e.). Jedna z teorii mówi, że Słowianie wznosząc tutejsze obwałowania używali ziemi z pobliskiego cmentarzyska kurhanowego. Dzieje wykopalisk na tym stanowisku mają dłuższą metrykę. Już w latach 1832-1833 prowadzono tu prace poszukiwawcze. W okresie międzywojennym znaleziono liczne fragmenty naczyń oraz wczesnośredniowieczny grot włóczni. Ceramikę odkrytą w latach 60. XX w. przez polskich archeologów datuje się na VIII-X w.