Dawne cegielnie miejskie na przedmieściu Odrzańskim, od których pochodzi nazwa ulicy Cegielnianej, wspomniane są w pracy "Briegische Chronik oder gedrängte Ortsbeschreibung und Geschichte der Stadt Brieg von deren Entstehung an bis auf unsere Tage. Ein Beitrag zur Schlesiens Staats-, Religions- und Cultur-Geschichte zur Belehrung und Unterhaltung für Einheimische und Fremde" (Kronika brzeska lub zwarty opis miasta i historii Brzegu od jego założenia aż po nasze dni. Przyczynek do państwowej, religijnej i kulturalnej historii Śląska dla pouczenia i zabawienia dla miejscowych i obcych), Karl August Schmidt, Brieg 1845.
Cegielnie są dwie, obie należą do miasta i są położone na skraju przedmieścia Odrzańskiego. W roku 1825 w obu cegielniach wytworzono ogółem 968.368 cegieł wszystkich rodzajów w 30 paleniach. Specyficznym produktem tychże cegielni są glazurowane, cienkie dachówki, o 2/3 lżejsze od zwyczajnych. Jedna z cegielni do jesieni 1826 r. należała do fiskusa królewskiego, wydobywając jednak surowiec na gruntach miejskich, przez co została w 1826 r. odsprzedana miastu.
Glinę dla starszej miejskiej cegielni musieli zwozić poddani miejscy (tj. kmiecie z wsi miejskich). Ponieważ jednak, z uwagi na odległość, było to dla nich wielce uciążliwe, służebność ta została w r. 1693 zastąpiona rocznym czynszem w wysokości 10 garncy wrocławskich owsa od łana, zwanym owsem ceglanym, pobieranym z 18 ½ łana z Olszanki, 50 z Czeskiej Wsi, 22 ½ z Brzeskiej Wsi, 33 z Gierszowic, 46 z Pogorzeli, 16 z Rataj, 14 ½ z Pisarzowic, ogółem z 200 ½ łana – 125 korcy i 5 garnców.
Ponadto, na mocy ugody, zawartej między kapitułą tumską św. Krzyża we Wrocławiu i brzeskim magistratem, jako najwyższymi zwierzchnikami sądowymi, a potwierdzonej de dato (od dnia) 4. maja i 17. października 1615 r. w Brzegu przez ówczesnego biskupa wrocławskiego, arcyksięcia Karola Habsburga i księcia brzeskiego Chrystiana, gmina Żłobizna została zobowiązana do bezpłatnego zwożenia do miejskich cegielni rocznie 192 sążni drewna z lasów miejskich. Od r. 1822 komuna miejska uważała jednak za bardziej celowe zaoszczędzenie wycinki drewna budowlanego na potrzeby cegielni w lasach miejskich i zastąpienie jej zakupem potrzebnego drewna opałowego (do wypalania cegieł), jednakże bez znoszenia służebności.