Od kilku godzin padający śnieg pokrył teren grubą warstwą puchu. Dwaj chłopcy śpią. O godzinie 0.30 w nocy, gestapowcy i policjanci niemieccy otaczają dom i otwierają ogień z broni maszynowej. Po nim następuje wezwanie po polsku do poddania się i do wychodzenia z podniesionymi rękami. Następna seria z automatów. Na ubieranie się nie ma czasu. Zakładają buty, chwytają broń.

Z werandy strzelają do Niemców. Chwilę później Żmudzin wraca do pokoju, oddaje dwa strzały do stojącej w kącie baterii butelek z płynem zapalającym. Kilka z nich natychmiast się zapala. Wśród brzęku pękających butelek rozlewa się morze ognia. Niemcy przerywają ogień. Chłopcy na kolanach i czołgając się, oddalają się od domu. Nagle na wprost ich nosów, w odległości około 20 metrów światło zielonej latarki i głos po niemiecku. Nemo posyła krótką serię z erkaemu i postać pada w śnieg. Następna postać i teraz Żmudzin strzela z karabinu. Słychać bolesny głos „o mein Gott”. Pojawia się trzecia postać i obaj strzelają.

Ciągle na brzuchach, w białej bieliźnie, na śniegu ich sylwetki zlewają się z białym tłem. Tylko kilka metrów dzieli ich od ulicy Rozszerzonej, kiedy natrafiają na leżącego Niemca z pistoletem gotowym do strzału. Likwidują go strzałami z kilku metrów i teraz zrywają się biegiem, aby tylko dalej.

W płonącym domu w tym momencie wszystko wybucha. Chłopcy są uratowani, ale grupa straciła prawie całe uzbrojenie.

Na miejsce pożaru, pełniący dyżur komendant Fomin wysyła natychmiast strażaków, ale Niemcy nie pozwolili na ich interwencję. Dopiero po ich odjeździe z 2 zabitymi i rannymi, strażacy ugasili już tylko zgliszcza.*

To opis akcji jaka miała miejsce w nocy z 24 na 25 stycznia 1944 roku. Do domu przy ulicy Różanej (dzisiaj Herbacianej), róg Rozszerzonej przybyli na nocleg plut. pchor. Feliks Zaremba ps. „Żmudzin” i kpr. Jerzy Mrozowski „Nemo”, jego zastępca, członkowie Grupy „Radość” – utworzonej i dowodzonej przez „Żmudzina”, która była częścią Oddziału Dyspozycyjnego "Kedywu" Okręgu Warszawskiego AK nazywanego grupą bądź oddziałem „Skrytego”. Miejscowości wzdłuż linii otwockiej okupant uważał za bardzo niebezpieczne dla swojej administracji i służb policyjnych. Pod Otwockiem i Mińskiem Mazowieckim wylatywały w powietrze pociągi z wojskiem, uzbrojeniem i jadącymi na przepustki do domów w Niemczech urlopowanymi żołnierzami ze wschodniego frontu, niszczone były dokumenty niemieckich urzędów.

Przed wojną, świdermajer na ulicy Herbacianej wynajmowany jako letniskowy, w czasie okupacji opuszczony przez właścicieli, ze względu na usytuowanie w pobliżu lasu, został zaadaptowany przez „Żmudzina” na magazyn broni i amunicji, miejsce przechowywania tajnej dokumentacji, fałszywych dokumentów osobistych, stempli, pieczęci niemieckich, telefonów, które znajdowały się tam od września 1943 roku. Część tych materiałów należała do dowództwa AK linii otwockiej, część była radościańska.

Fot - Listopad 1943 rok. Magazyn broni pododdziału „Radość” przy ul. Różanej. Feliks Zaremba ps. Żmudzin sprawdza stan broni przechowywanej przez Jerzego Mrozowskiego ps.Nemo

Tamtej nocy ekspedycja karna niemieckiej Służby Bezpieczeństwa Dystryktu Warszawskiego zaatakowała skład broni w Radości. Adres skrytki Niemcy wydobyli od innego AK-owca, Lutka, który z trefnymi dokumentami wpadł wcześniej w ręce Gestapo. „Żmudzin” i „Nemo” podjęli walkę, udało im się spalić budynek, a potem przedrzeć przez pierścień obławy zabijając obydwóch niemieckich dowódców akcji – majora i kapitana. W odwecie Niemcy grozili spaleniem Radości i wystrzelaniem ludności, ale groźby te zażegnano kosztem kontrybucji w wysokości 100,000 zł.

Plut. pchor. Feliks Zaremba "Żmudzin" za obronę magazynu broni w Radości został odznaczony Orderem Virtutu Militari, a jego zastępca kpr. Jerzy Mrozowski "Nemo" Krzyżem Walecznych.

Fot. - Feliks Zaremba ps. Żmudzin 

Źródła:

Zapomniane życiorysy: Jerzy Mrozowski „Nemo”

W Radości przy stacji - Andrzej Lech

* Fragment książki "Kedywiacy" - Henryk i Ludwika Witkowscy

EDIT 27.01.2017 W 73 rocznicę wydarzeń, w miejscu akcji postawiono krzyż i odsłonięto prowizoryczną tablicę pamiątkową.

Skrzynka

Współrzędne wskazują skrzynkę ukrytą w dostępnym, dość dyskretnym miejscu, na terenie zakrzaczonej działki gdzie rozegrała się akcja. Pamiętajcie jednak, że to zamieszkała okolica więc konieczna czujność żeby nie spalić skrytki, zwłaszcza jesienią i zimą kiedy drzewa i krzaki nie dają dobrego schronienia przed wzrokiem ciekawskich.

Skrzynka nawiązuje klimatem do tematu kesza i trudno byłoby odtworzyć ją w pierwotnej formie, dlatego też raz jeszcze apelujemy o czujność.

WYPOSAŻENIE SKRZYNKI JEST ŚCIŚLE ZWIĄZANE Z TEMATEM KESZA I

NIE JEST NA WYMIANĘ!

Przygotowaliśmy za to sporo pamiątkowych certyfikatów, zarówno dla pierwszych trzech znalazców jak i dla kolejnych poszukiwaczy.