Po zakończeniu II wojny światowej rozpoczęto tworzenie systemu obrony wybrzeża, w skład którego wchodziły baterie artylerii nadbrzeżnej. Z oczywistych względów wyposażone one były w armaty produkcji radzieckiej. Poszczególne baterie posiadały swoje numery oraz nazwę “Bateria Artylerii Stałej”, w skrócie BAS.
W 1947 r., na szczycie redłowskiego klifu, powstała 11 Bateria Artylerii Stałej (11. BAS). Składała się z czterech armat kalibru 130mm, usadowionych na ufortyfikowanych podstawach, wzorowanych na przedwojennej helskiej baterii im. Heliodora Laskowskiego. Bateria posiadała pełną infrastrukturę niezbędną do funkcjonowania: stanowiska kierowaniem ognia, magazyny amunicyjne, umocnione stanowiska obrony baterii, itp.
Pierwsze strzelanie ćwiczebne miało miejsce w 1948 r. Prowadził je dowódca baterii chorąży Józef Żwirko (za osiągnięte wyniki mianowany do stopnia podporucznika). Ćwiczenie obserwował sam marszałek Rola-Żymierski oraz dowódca Marynarki Wojennej kontradmirał Włodzimierz Steyer.
W 1963 r. bateria została zredukowana kadrowo do niezbędnego minimum, a w 1974 r. - rozformowana. Od tego czasu jest ogólnie dostępna. W latach 80-tych klif pod stanowiskiem nr 2 został podmyty przez morze, a 13 listopada 2012 r., ze względów bezpieczeństwa, stanowisko zostało zepchnięte do morza.