Czas. Podróż. Sekundy, zmiana miejsca. Lata, wyprawy życia. Dwa tematy, jakże odległe i rozbieżne, a żyjące ze sobą w stałej symbiozie.

Mijał czas, którego żadne słowa nie są w stanie opisać. Sto lat to ogrom czasu. To nie jest kartka wyjęta z kalendarza. To nie jest okres, w którym zapominasz, jak się nazywasz. To okres, w którym zaczynasz kwestionować swoje imię i masz przed oczami scenariusze tego, jak wyglądało by twoje życie, gdybyś nazywał się inaczej. Ten czas nie nauczył mnie niczego, jak mógł nauczyć mnie czegokolwiek, gdy jedyna wiedza, jaką miałem, to wszystko, czego mnie nauczono. Nie mogłem otworzyć książki, nie mogłem porozmawiać. A z samych obserwacji, owszem, można dowiedzieć się strzępków informacji, ale nic poza tym. Z resztą - same te strzępki to nic innego jak przypuszczenia, bazując na tym, jak ktoś wygląda, czy jak się zachowuje.

Łączą się tutaj dwie drogi, jedna kolejowa i jedna piesza. Most, który został zburzony, nad trakcją, która nadal trwa. Są ludzie, którym się spieszy i pokonują to skrzyżowanie w pośpiechu, a są tacy, którzy wolą zwolnić kroku, by mieć pewność, że niczego nie przeoczyli podczas swojej drogi. Oba typy mają swoją definicje czasu i podróży. Dla jednych, podróż jest problemem, a czas jest celem. Dla drugich, to czas stanowi problem, a właściwie jego brak, natomiast podróż jest tym, do czego dążą. Do przeżyć, do odkryć, do przyjemności.

Co mogę powiedzieć ja? Moje pojęcie czasu jest inne niż ich, a podróż nie dotyczy mnie w ogóle, nigdzie się nie mogę ruszyć, nigdzie się nie wybieram. Obserwuję wszystkich tych ludzi, wszystkie te zwierzęta, wszystko, co przemieszcza się nieopodal tego skrzyżowania dróg i horyzontów. Nieopodal skrzyżowania czasu i podróży. Krzyżuje się tu pośpiech z hezytacją. Każdy z nich gdzieś się spieszy, bo chce coś osiągnąć. Ci, którzy zwalniają kroku, też mają swój wyznaczony cel. Nie ważne, czy zależy ci na karierze, czy na sławie, czy chcesz dostarczyć swój ładunek na czas, czy osiągnąć upragniony Everest. Każdy ma swój cel.

Jaki cel mogę mieć ja? Nic poza wolnością wyboru nie przychodzi mi do głowy. Nie chodzi mi o swobodę, po prostu chce mieć świadomość, że mogę zdecydować, a nic nie jest mi narzucone. Gdybym był wolny? Nikt nie mówi, że uciekłbym z tego miejsca. Pewnie zostałbym tutaj na kolejne sto lat. Ale to była by moja własna decyzja, a nie narzut siły wyższej.

Podróż jest chwilą wyrwaną z czasu. Czas mija. Zostają tylko stałe.
Nie chce być gwiazdą rozświetlającą noc, nie chce być wywyższany, to wszystko przemija. Chce być stałą. Ziarnkiem piasku pośrodku pustyni, kroplą wody w oceanie. Lecz zanim by to się stało, to najszczerzej chciałbym naprawić ten most. Po czym spędzić kolejne lata, tylko by zweryfikować, czy moje stuletnie spostrzeżenia się potwierdzą, czy zmienią diametralnie.

Autor tekstu: DW

Anioła uwolnił: areckis

ZANIM WYRUSZYSZ NA TRASĘ KONIECZNIE PRZECZYTAJ OPIS GEOŚCIEŻKI !!!

Skrzynka

Aby otrzymać informacje o miejscu ukrycia wszystkich skrzynek z projektu, musisz mi odpowiedzieć na pytanie: Ilu aniołów mieści się na ostrzu szpilki?

Nie otwieraj tej zamkniętej, metalowej skrzyni, nie ma takiej potrzeby i nie ruszaj w górę i w dół metalową rurą, która znajduje się pod skrzynią, również nie ma takiej potrzeby.
Jak już namierzysz miejsce ukrycia i sposób maskowania, po prostu unieś maskowanie w górę.
Uspokajając wszystkich, nic tam nie jest podłączone do prądu.

Spisz cyfrę zamalowaną na zielono na poniższym zdjęciu. Potrzebna Ci będzie do zlokalizowania miejsca ukrycia skrzynki
Sine Nomine.