Góra Górzno (124,2 m npm) zwana również Górą Ludgardy lub Kościeliskiem jest najwyższym wzniesieniem powiatu średzkiego. Oddalona o 2,5 km od grodziska w Gieczu dzięki swojej znacznej w okolicy wyniosłości (50 m wys. wzgl.) stanowi świetny punkt orientacyjny i obserwacyjny. Z tego względu ulokowano tutaj motte (podobne do OP832N), a później zamek broniący dostępu do Giecza (zapraszam -  OP3DD0 i polecam OP88QT) od wschodu i strzegący ważnego rozgałęzienia dróg prowadzących do Gniezna i Lądu. Ruiny zamku rozebrano w 1823 roku, a na szczycie do niedawna jeszcze znaleźć można było gruz oraz doły odsłaniające fundamenty. Materiał z rozbiórki posłużył do rozbudowy okolicznych miejscowości. Znajdował się tu również głaz narzutowy, który po przeniesieniu można obejrzeć przy krzyżu u podnóża. Zanim wybudowano grodzisko miejsce to na pewno pełniło rolę kultową, podobną do gnieźnieńskiego Wzgórza Lecha bowiem wedle słowiańskich wierzeń kulminacje wzniesień stanowiły łącznik między ziemią i niebiosami.

Z zamkiem funkcjonującym w lokalnej świadomości po dziś dzień jako siedziba Przemysła II związanych jest kilka podań i legend. Jedno z nich mówi o piwnicach pełnych wina i pasterzu, który jeszcze kilkadziesiąt lat temu zaniedbywał swoje obowiązki codziennie racząc się zapasami. Pozostałe są bardziej mroczne, to tutaj Ludgarda miała zostać uduszona przez służki na rozkaz księcia. Na szczycie można ponoć usłyszeć bicie dzwonów, jęki, zgrzyt żelaznych drzwi i dzwonienie łańcuchów, a nawet odgłosy bitewne - chrzęst broni i tętent koni czy spotkać ducha samej Ludgardy ofiarującej klucze do zamkowych lochów. Według innej pewnego razu Ludgarda miała na wzgórzu spotkać dwoje ludzi i w zamian za przytrzymanie zwojów lnianej przędzy pokazać lochy pełne skarbów. Obydwoje jednak len upuścili wskutek czego zmarli (sic!), a wzgórki do dziś widoczne w pobliżu szczytu mają stanowić ich mogiły...

Fakty są przynajmniej tak samo fascynujące co mity. Na wschodnim stoku 16 kwietnia 1909 r. podczas orki oraz u podnóża Górzna w 1873 r. odkryto wczesnośredniowieczne skarby siekańcowe (fragmenty rozciętych monet) zdeponowane tutaj po 979 oraz 1047 roku, z których pierwszy złożony z ponad 20 kg srebra jest największym dotychczas znalezionym skarbem wczesnośredniowiecznym na ziemiach polskich. Prof. Zakrzewski ocenił skarb na niemal 20 tysięcy fragmentów i całych monet. Dziesięć kilogramów stanowiły dirhamy arabskie, zaś w drugim zidentyfikowano ponadto czeski denar Brzetysława, angielski Ethelreda, denary niemieckie (Ottona I, Henryka I i II bawarskiego, Ottona III i Adelheidy) oraz bizantyńskie. Monety arabskie wybite zostały przez 20 kolejnych arabskich dynastii pomiędzy III, a X w. przez 50 mennic od Kazachstanu po Morze Kaspijskie, Czerwone i Zatokę Perską. Najcenniejsze są dziś monety emirów Krety z IX i X wieku, które poza Poznaniem znajdują się tylko w Sztokholmie i Stambule.
Obydwa skarby oraz rozmieszczenie podobnych w innych częściach Wielkopolski dobitnie świadczą o wiodącej roli Giecza we wczesnym średniowieczu. W dorzeczu Warty i środkowej Odry jeden skarb srebrny przypada średnio na 300 km², a na terenie kasztelanii gieckiej na 80. W całej kasztelanii znaleziono dotąd 17 skarbów, w gnieźnieńskiej - 13, lądzkiej i średzkiej po 8, a w Poznaniu tylko 7.

Skrzynka

Obszar kulminacji wzgórza jest własnością prywatną, znajduje się tam gospodarstwo otoczone zadrzewieniem. Skrzynka schowana została w miejscu, z którego rozciąga się ładny widok na południowe i właśnie wschodnie stoki wzgórza oraz o wiele młodszą od zamku ale ciągle bardzo ważną drogę biegnącą u podnóża.

Tradycyjny kesz na kordach, nisko. Nie mogło być inaczej: pieniek, zakopiec. Po odkryciu znajdziesz dwa pojemniki. Zewnętrzny jest kruchy, nie trzeba go wyciągać, wystarczy zdjąć pokrywkę. Bardzo proszę o ostrożne traktowanie aby posłużył kolejnym znalazcom.