Mogiła nieznanego żołnierza Góra Donas

Góra Donas położona niedaleko Koloni Chwaszczyńskiej odgrywała bardzo ważną rolę w niemieckim systemie obrony. Była ona najwyższym punktem w okolicy. Jej szczyt znajdował się na wysokości 205,3 metrów nad poziomem morza, dzięki czemu stanowiła ona doskonały punkt obserwacyjny. Ponadto góra Donas zabezpieczała Gdański Rejon Umocniony przed rozbiciem go na dwie części. Dopóki bronili się na niej Niemcy, nie było mowy o wyprowadzeniu przez Rosjan ataku w kierunku Brodwina i Wielkiego Kacka.  Góra Donas została przystosowana do samodzielnej obrony. Z powodu zbyt późno rozpoczętej budowy umocnień nie została ona połączona z pasem obrony Gdyni. Wokół niej zostały wybudowane cztery linie transzei, do których dostępu broniły zasieki z podwójnego drutu kolczastego, wzmocnione spiralami „Bruno". Umocniony rejon Kolonii Chwaszczyńskiej broniony był przez 366 pułk grenadierów 227 dywizji, dowodzony przez 29-Ietniego oberstleutnanta Schewe, który na froncie wschodnim odniósł już 12 ran.  Przebieg krwawych walk o górę Donas najlepiej obrazuje cytat z książki Zbigniewa Flisowskiego „Pomorze”: „Około południa dnia 15 marca zaczęła się krwawa rozgrywka o te najwyższe w okolicy wzgórza, o rozstrzygającym znaczeniu dla całego przyczółka gdańsko-gdyńskiego, bronionego przez 2 armię niemiecką. W sztabach nerwowo łączono się ze stanowiskami artylerii. Na stanowisku dowodzenia dywizji artylerzysta w mundurze kapitana marynarki począł przekazywać dane do okrętowych central artyleryjskich. Przez wody Zatoki Gdańskiej równolegle do brzegu szedł wolno, „małą naprzód", ciężki krążownik „Prinz Eugen" o jasno pomalowanych burtach. Za nim w szyku torowym żłobiły fale dwa ciężkie niszczyciele najnowszego typu, uzbrojone w działa 150-milimetrowe. Wieże okrętowe rozpoczęły już prawie niedostrzegalny pląs luf, które reagowały na napływające dane. Miały oto prowadzić ogień do czołgów, znajdujących się w ruchu. Pierwszy raz okręty strzelały w Zatoce Gdańskiej 10 marca na dalekie przedpola Gdańska. Ich ogień kierowany był przez stanowiska obserwacyjne artylerii przeciwlotniczej — położone 15 kilometrów w głębi lądu. Odległość od celu wynosiła wówczas 21 kilometrów. Teraz cel jest bliżej — jakieś 12—13 kilometrów. W centralach, w wieżach artyleryjskich pojawiają się błękitne światełka, a równocześnie z dźwiękiem buczka salwy idą w powietrze, spowijając okręty w chmurze dymu. Szosa, rowy, pola wokół czołgów kotłują się od wybuchów. Straty są ogromne. Okręty niemieckie meldują tego dnia zużycie między innymi 5600 granatów 120-milimetrowych i 19000 pocisków kalibru 105 milimetrów!  W nocy na niemiecką pozycję 205,8 o rozpoznanych w walce stanowiskach rzucają się dwie brygady radzieckie: 2 zmechanizowana oraz świeżo wprowadzona do boju 18 brygada pancerna ze składu 3 korpusu pancernego. Bataliony czołgowe i fizylierów uderzają koncentrycznie. Udało im się obejść kompleks umocnień od południa, ale tu zatrzymał je ogień artylerii ze wzgórza położonego już w Wielkim Kacku i góry położonej nad torem kolejowym biegnącym w głębokim wykopie . Ataki i kontrataki niemieckie zmieniały się w jakiejś szalonej sekwencji, wśród martwego światła rakiet i wśród niepewności, która towarzyszy walce nocnej. Bój o wzgórze toczył się wśród krańcowego napięcia woli obu stron. Wreszcie udało się żołnierzom radzieckim wyrzucić Niemców z pierwszej linii okopów w bezlitosnej walce na śmierć i życie, bo takim jest bój z bliska — już nie na działa czy karabiny maszynowe, ale na pięści, bagnety i kolby.  W okrutnym zmaganiu kompanie 366 pułku grenadierów 227 dywizji i batalionu marynarzy zostały wyparte tej nocy na drugą linię okopów. A o tę z kolei nad ranem zaczepiła się pierwsza kompania pierwszego batalionu fizylierów brygady zmechanizowanej. Kronikarze tej walki piszą, że na drugiej transzei ustawiono dwa ciężkie karabiny maszynowe, które prowadziły ogień, dając wsparcie atakowi na trzecią linię okopów, biegnącą przez zbocze wzgórza.  17 marca Niemcy bronią się zażarcie na czwartej i ostatniej linii okopów, opasujących wieńcem szczyt wzgórza, umocniony bunkrami. Tego dnia Niemcy kontratakują raz za razem, ale już słabiej. Dowódca 366 pułku zostaje ranny jeszcze dwukrotnie, po raz trzynasty i czternasty. Ten czternasty odłamek, spowodował jednak „knockdown", z którego Schewe już nie mógł się otrząsnąć — dowództwo 366 pułku objął adiutant dywizji major Windschugel, który o 21.00 potwierdza przez radio obecność 366 pułku grenadierów na wzgórzu. W godzinę później dowództwo 2 armii nie­mieckiej przyznaje mu wysokie odznaczenie — Krzyż Rycerski. W dwie godziny później, podczas kolejnego ataku radzieckiego, Windschugel ginie, śmiercią swoją zapowiadając finał.  Rano 18 marca, żłobiąc koleiny w rozmiękłej pomorskiej ziemi podciągają na linię najcięższe działa SU-152 z 1969 pułku artylerii samobieżnej, zdolne rozbijać swym ogniem umocnienia. Nie boją się nadto ciosów artylerii przeciwpancernej, zadawanych ogniem na wprost. Gdy same strzelają ogniem bezpośrednim, ziemia drży, a patrzącym z boku wydaje się, że przemienione w kule ogniste same są eksplozją...  Jeden po drugim bunkry niemieckie, otrzymujące straszliwe ciosy z najbliższej odległości, porozrywane, powbijane w ziemię, milkną po kilkunastu minutach. Cisza śmierci ogarnia pole walk. Kto przeżył, wychodzi z podniesionymi rękami z ostatnich okopów. Na zboczach wzgórza gęsto leżą polegli i dymią rozbite czołgi.  Dziesięć dział, szesnaście moździerzy i dwadzieścia karabinów ma­szynowych tracą tu Niemcy. Trzystu żołnierzy z 366 pułku grenadierów schodzi ze zbocza — już bez hełmów bez broni... ”  Obecnie po umocnieniach na górze Donas pozostało niewiele śladów. Do dziś zachowały się resztki trzeciej i czwartej linii transzei. Pozostałe linie zostały zasypane, znajdują się na nich pola uprawne. Podobno jeszcze parę naście lat temu na zboczu góry znajdował się wrak radzieckiego czołgu. Istnieją pewne wątpliwości związane z opisywanymi w powyższym cytacie czterema żelbetowymi bunkrami, które miały rzekomo znajdować się na szczycie góry. Nie zachowały się po nich żadne ślady i tak do końca niewiadomo czy faktycznie tam się kiedyś znajdowały. Większa część góry jest obecnie porośnięta młodym lasem sosnowym. W północno-wschodniej części kompleksu znajduje się stary, zarośnięty cmentarzyk, na którym jeszcze w okresie wojny była chowana ludność Koloni Chwaszczyńskiej

Mogiła kryje  niemieckiego żołnierza 109 Pułku Piechoty Morskiej.

Skrzynka: Kordy nie wskazują miejsca położenia mogiły ani samej skrzynki,musisz znaleźć mogiłę która znajduję się w okolicy kordów,dalej kieruj się zdjęciami ;)W keszu kryją się fanciki militarne i związane z Marynarką,przy ich wymianie pamiętaj o zachowaniu klimatu fantów!!!Z racji na FTF'a STF'a i TTF'a więcej fantów dołożę po ich zgarnięciu ;)

Powodzenia!!!!!